Ποντικοπαγίδα: Μια παράσταση επίκαιρη και διαχρονική

Η ποντικοπαγίδα της Αγκάθα Κρίστι, ένα έργο που παίζεται συνεχόμενα εδώ και 68 χρόνια αποτελώντας τη μακροβιότερη παράσταση στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, παίζεται φέτος στο Θέατρο Νέος Ακάδημος, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Κίρκης Καραλή. Η παράσταση στελεχώνεται από έναν εξαιρετικό θίασο αποτελούμενο από τους: Ράνια Οικονομίδου, Τζένη Μπότση, Χάρη Τζωρτζάκη, Σήφη Πολυζωίδη, Στάθη Σταμουλακάτο, Νίκο Πολυδερόπουλο, Βαλέρια Κουρούπη και Μιχάλη Λεβεντογιάννη.

Στο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι συναντάμε ένα νεαρό ζευγάρι, τη Μόλλυ και τον Τζάιλς Ράλστον, που έχουν μια εξοχική πανσιόν την οποία επισκέπτονται έξι επισκέπτες για να περάσουν λίγες μέρες ξεκούρασης και ηρεμίας. Συνολικά, λοιπόν, συναντάμε οχτώ άτομα σε μία πανσιόν στην καρδιά του χειμώνα, εγκλωβισμένα λόγω της φοβερής χιονόπτωσης. Ένα από αυτά είναι και ο δολοφόνος.

Στην εξαιρετικά πετυχημένη διασκευή της Καραλή, η πανσιόν τοποθετείται σε κάποια ελληνική επαρχιακή πόλη της δεκαετίας του ’90, όπου δεν υπάρχουν social media και κινητά τηλέφωνα και η ενημέρωση των ανθρώπων γίνεται μέσα από τις εφημερίδες.

Σε πρώτο επίπεδο, οι θεατές αναζητούν μαζί με τους ήρωες τον δολοφόνο, καθώς και τους λόγους που έχει ο καθένας από αυτούς για να διαπράξει το έγκλημα. Αν κοιτάξουμε όμως πιο βαθιά, διαπιστώνουμε ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι περιχαρακωμένοι στον εαυτό τους, αρνούμενοι να αποδεχτούν την πραγματικότητα γύρω τους. Για να την αποδεχτούν, πρέπει να πάψουν να φοβούνται και να εμπιστευτούν τους ανθρώπους. Να επικοινωνήσουν ουσιαστικά μαζί τους, κάτι ωστόσο που είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού προϋποθέτει την αποδέσμευση από συνήθειες και εμμονές που τους κρατούν δέσμιους σε προσωπικές ματαιοδοξίες και σε μια ψευδεπίγραφη εικόνα για τον εαυτό τους.

Πόσο πραγματικά γνωρίζουμε κάποιον με τον οποίο ζούμε μαζί; Πόσο τον αγαπάμε; Πώς ορίζουμε τελικά την αγάπη; Και πόσο υποβάλλουμε τους εαυτούς μας σε «δοτά» συναισθήματα, σε καταστάσεις που μας επιβάλλουν και τις αποδεχόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα για να αποδράσουμε;

Αυτά είναι μόνο ορισμένα από τα ερωτήματα που ανακύπτουν στην παράσταση, η οποία μας προβληματίζει και μας βάζει σε σκέψεις για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τους άλλους.

Η μουσική υπόκρουση του παιδικού τραγουδιου «Τα τρία τυφλά ποντικάκια» γυρνά τους ήρωες πίσω στο παρελθόν, ένα παρελθόν που έχει αφήσει σε κάθε ήρωα ανεξίτηλα τα σημάδια πάνω του.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μία πολύ όμορφη παράσταση που, παρότι στηρίζεται σε ένα έργο που γράφτηκε το 1947, εξακολουθεί χάρη στη διεισδυτική ματιά της Καραλή και του ταλέντου των ηθοποιών, να παραμένει επίκαιρη και διαχρονική.