Θέατρο τη Δευτέρα: «Αχ, αυτά τα φαντάσματα» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο
Φουκαράδες, φτωχοδιάβολοι, θύματα που γίνονται θύτες, τίμιοι που γίνονται παγαπόντηδες για τον επιούσιο, είναι οι περισσότεροι αντιήρωες στο «Αχ, αυτά τα φαντάσματα». Επίκεντρο αυτών των φτωχοδιάβολων είναι ο Πασκουάλε, που ενώ αγαπά την όμορφη γυναίκα του Μαρία εκούσια την αφήνει να τον κερατώνει για να…
Το θέατρο του Εντουάρντο ντε Φίλιππο είναι “ένα θέατρο που βλέπει το «θέατρο» της ζωής και το φέρνει επί σκηνής, με όλες τις «συμβάσεις» του, τις αλήθειες και τα κατά συνθήκη ψεύδη του, τα πλάσματα και τα φαντάσματα, το «είναι» το «φαίνεσθαι» του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ενα θέατρο, που συνθέτει με εκπληκτική μαεστρία την πραγματικότητα με τη φαντασία, τις λαογραφικές παραδόσεις με τα ήθη και τα έθη του λαού, τη σάτιρα με τη φάρσα, την κοινωνική πραγματικότητα με τον καθημερινό βίο και τα ουκ ολίγα προβλήματα του λαϊκού ανθρώπου, για να αναπαραστήσει σε όλο της το μεγαλείο, με όλες της τις αντιφάσεις, τις φοβίες και ελπίδες, τις ενοχές και αθωότητες, τις ασχήμιες και ομορφιές, την τραγικωμωδία της ζωής. Ο μεγάλος απόγονος της κομέντια ντελ άρτε, ντε Φίλιπο, παρότι δεν του χαρίστηκε για τα κουσούρια, τις παγαποντιές, τις φτωχοδιαβολιές του, συμπόνεσε όσο κανείς άλλος συγγραφέας στον καιρό του το λαϊκό άνθρωπο, που προσπαθούσε να επιβιώσει, σε μια κοινωνία που κάθε άλλο παρά δίκαια και ηθικά είναι τα ανώτερα κλιμάκιά της.
Φουκαράδες, φτωχοδιάβολοι, θύματα που γίνονται θύτες, τίμιοι που γίνονται παγαπόντηδες για τον επιούσιο, είναι οι περισσότεροι αντιήρωες στο «Αχ, αυτά τα φαντάσματα». Επίκεντρο αυτών των φτωχοδιάβολων είναι ο Πασκουάλε, που ενώ αγαπά την όμορφη γυναίκα του Μαρία εκούσια την αφήνει να τον κερατώνει για να συντηρούνται με χρήματα του εραστή, κρύβοντας – και από τον εαυτό του την πικρή αλήθεια – αξιοποιώντας τη φήμη περί «φαντασμάτων» στο σπίτι που νοίκιασε…” σημειώνει η αξέχαστη «Θυμέλη» (Αριστούλα Ελληνούδη) για τον συγγραφέα και το έργο, σε παλαιότερη κριτική της.
Η παράσταση που θα παρακολουθήσουμε εδώ ανέβηκε τον χειμώνα 2012-2013 στο Θέατρο Βρετάνια, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ρόλο του Πασκουάλε. Ο πολύ καλός ηθοποιός ανέβασε το βίντεο με την παράσταση εν μέσω πανδημίας, στις 11 του Απρίλη 2020, σε συνθήκες «Μένουμε σπίτι» (απαγόρευσης κυκλοφορίας), όπως σημειώνει ο ίδιος: «ως φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης στη γείτονα χώρα [σ.σ.: Ιταλία] η οποία μέχρι κι αυτή τη στιγμή υποφέρει προσπαθώντας να μετριάσει το μένος αυτού του αόρατου εχθρού…».
Συνεχίζει ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: «Με αφορμή τα όσα τραγικά συμβαίνουν στον κόσμο και στη ζωή όλων μας θα προσπαθήσω να απαλύνω με όσα μέσα διαθέτω την αναγκαστική απομόνωση όλων στο σπίτι … Συνεχίζω με την παράσταση που θα δείτε η οποία ανήκει στο προσωπικό μου αρχείο και το μοντάζ έγινε εξ’ ολοκλήρου από μένα … κι αυτό το δηλώνω λόγω του ερασιτεχνισμού που μπορεί να διακρίνετε στην εικόνα ή τον ήχο… αλλά το κύριο μέλημά μου ήταν και είναι μέσα απ’ αυτό το εγχείρημα, η όσο το δυνατόν πιο ευανάγνωστη παράσταση… και παρόλο που η μαγεία του θεάτρου δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε μια οθόνη, θα προσπαθήσω να πλησιάσω τουλάχιστον λίγο από την αξία της».
«Αχ, αυτά τα φαντάσματα» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο
Μετάφραση: Θόδωρος Πετρόπουλος. Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας. Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης. Κοστούμια: Ειρήνη Τσακίρη. Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης. Μουσική Διδασκαλία και Επιμέλεια: Αλέξιος Πρίφτης.
Παίζουν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Άρης Σερβετάλης, Φαίη Ξυλά, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Μαρία Κωνσταντάκη, Αγορίτσα Οικονόμου, Κίμωνας Φιορέτος, Μένη Κωνσταντινίδου,Χρήστος Μαλάκης, Βαγγέλης Ρωμνιός.
Δείτε την παράσταση:
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ, καθώς και άλλες παραστάσεις.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
