Θέατρο τη Δευτέρα: «Άσκηση πέντε δακτύλων» του Πίτερ Σάφερ
Λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… Με αφορμή την πρόσληψη ενός νεαρού Γερμανού δασκάλου, σε μια τετραμελή τυπική αγγλική μεσοαστική οικογένεια και το γαϊτανάκι που πλέκεται γύρω από αυτό το πρόσωπο, ο συγγραφέας εκθέτει όλες τις ρωγμές στις σχέσεις μιας οικογένειας.
Πίσω από τις φαινομενικά ιδανικές διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων κρύβονται μεγάλα τραύματα που συνέχεια αιμορραγούν. Με αφορμή την πρόσληψη ενός νεαρού δασκάλου, σε μια τετραμελή τυπική αγγλική μεσοαστική οικογένεια και το γαϊτανάκι που πλέκεται γύρω από αυτό το πρόσωπο, ο συγγραφέας εκθέτει όλες τις ρωγμές στις σχέσεις μιας οικογένειας. Ο δάσκαλος είναι Γερμανός και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η υπόθεση διαδραματίζεται λίγο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι συγκρούσεις είναι έντονες, η συμβίωση δύσκολη και οι συμβιβασμοί σε κάποια θέματα μοιάζουν αδύνατοι. Τα πέντε πρόσωπα έχουν όλα ανάγκη από αγάπη και κατανόηση. Ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους μπλεγμένους σε μια δύσκολη άσκηση. Η άσκηση είναι η ίδια η ζωή.
Γιώργος Κιμούλης – Τάκης Χρυσικάκος στο έργο «Άσκηση πέντε δακτύλων» του Πίτερ Σάφερ
Το έργο «Άσκηση πέντε δακτύλων» του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Πίτερ Σάφερ (1926-2016) – βραβευμένου με το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου για την ταινία «Αμαντέους» το 1984 – προβλήθηκε από την ΕΡΤ το 1978, στα πλαίσια της σειράς «Το θέατρο της Δευτέρας». Μετάφραση: Μαίρη Βεάκη. Μουσική σύνθεση: Ζακ Μεναχέμ. Σκηνικά: Γιάννης Κύρου. Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου, Στέλιος Ράλλης.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μπέτυ Αρβανίτη, Καίτη Γρηγοράτου, Πέτρος Ζαρκάδης, Γιώργος Κιμούλης, Τάκης Χρυσικάκος.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
