Θέατρο τη Δευτέρα: «Ένας δημόσιος υπάλληλος» της Μαρίας Λαμπαδαρίδου – Πόθου
Ο αρχαιότερος υπάλληλος μιας επαρχιακής υπηρεσίας νοιώθει παγιδευμένος ανάμεσα στους τοίχους της. Η αγάπη που δεν βρίσκει ανταπόκριση, ο χρόνος που περνά κάνοντας τα αδιέξοδα να πληθαίνουν, οι χαμένες ελπίδες και μια άδεια που δεν του δόθηκε ποτέ.
Πολυγραφότατη συγγραφέας η Mαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου γεννήθηκε στη Λήμνο. Έχει εκδώσει 37 βιβλία – ποίηση, μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμιο. Επίσης, έχει γράψει θέατρο. Θεατρικά της έργα έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Στο μονόπρακτο «Ένας δημόσιος υπάλληλος» ο διευθυντής μιας επαρχιακής δημόσιας υπηρεσίας περιμένει τον επιθεωρητή. Ο αρχαιότερος υπάλληλος στην υπηρεσία, μετά από 22 χρόνια νοιώθει παγιδευμένος ανάμεσα στους τοίχους της. Η αγάπη που δεν βρίσκει ανταπόκριση, ο χρόνος που περνά, κάνοντας τα αδιέξοδα να πληθαίνουν, οι χαμένες ελπίδες, και μια άδεια που δεν του δόθηκε ποτέ.
Ο Πέτρος Ζαρκάδης στο μονόπρακτο «Ένας δημόσιος υπάλληλος» της Μαρίας Λαμπαδαρίδου – Πόθου
Το έργο προβλήθηκε από την ΕΡΤ το 1983, στα πλαίσια της εκπομπής «Το θέατρο της Δευτέρας». Αφήγηση: Νάκυ Αγάθου. Σκηνοθεσία: Ελίνα Τανιμανίδη
Παίζουν με την σειρά που εμφανίζονται: Πέτρος Ζαρκάδης, Νίκος Χύτας, Σπύρος Φιλιππόπουλος, Δήμητρα Γεννηματά, Γιώργος Λουκάκης, Αλεξάνδρα Διαμαντοπούλου, Τάσος Παπαδάκης, Γιώργος Χριστόπουλος.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
