Θέατρο τη Δευτέρα: «Η γυναίκα του Λωτ» του Μάριου Ποντίκα
Ο Μ. Ποντίκας χρησιμοποιεί το αμάρτημα της αιμομιξίας σαν σύμβολο της στέρησης, της απελπισίας, του διχασμού του σύγχρονου ανήμπορου ανθρώπου, σε μια κοινωνία σήψης και διακρίσεων.
Το θεατρικό «Η γυναίκα του Λωτ», ένα από τα σημαντικότερα δραματικά κείμενα του Μάριου Ποντίκα παρουσιάζει σήμερα η στήλη.
Με βάση το μύθο του Λωτ που έσπειρε παιδιά με τις κόρες του, ο Ποντίκας χρησιμοποιεί το αμάρτημα της αιμομιξίας σαν σύμβολο της στέρησης, της απελπισίας, του διχασμού του σύγχρονου ανήμπορου ανθρώπου, σε μια κοινωνία σήψης και διακρίσεων.
Ο Παντελής, ένας ημιπαράφρων φορτηγατζής, δεν μπορεί να ξεπεράσει το πάθος για την κόρη του Ρήνα, με την οποία έχει αποκτήσει κι ένα παιδί, που κρύβει στο σπίτι της Θοδώρας, της γυναίκας που ζει μαζί του τον τελευταίο καιρό. Το ερωτικό αυτό τρίγωνο εγκλωβίζεται στο κοινό μυστικό και το αδιέξοδό τους μεγαλώνει μαζί με το παράνομο παιδί.
Κάποιος πρέπει να δώσει μια λύση, αλλά όταν τελικά ο Παντελής θα πάρει την πρωτοβουλία, το μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει συνένοχος μαζί τους σ’ ένα καινούριο έγκλημα.
Η θεατρική παράσταση προβλήθηκε στο πλαίσιο της εκπομπής της ΕΡΤ «Το Θέατρο της Δευτέρας», τον Ιούνη του 1991.
Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου. Μουσική σύνθεση: Νίκος Παντελούς. Σκηνικά – κοστούμια: Λέα Κούση. Παίζουν: Θανάσης Παπαγεωργίου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Νίκη Χατζίδη.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
1 Trackback