Θέατρο τη Δευτέρα: «Οι 12 ένορκοι» του Ρέτζιναλντ Ρόουζ
Στη Νέα Υόρκη, ένα αγόρι δικάζεται για φόνο και βρίσκεται αντιμέτωπο με την ποινή του θανάτου. Οι 12 ένορκοι του δικαστηρίου συνεδριάζουν για να βγάλουν ετυμηγορία. Οι 12 χαρακτήρες είναι ταυτόχρονα εικόνες της κοινωνίας όπου ζουν και δικάζουν…
Στη Νέα Υόρκη ένα αγόρι δικάζεται για φόνο. Η θανατική ποινή εκτελείται με χρήση της ηλεκτρικής καρέκλας. Οι 12 ένορκοι του δικαστηρίου συγκεντρώνονται για να βγάλουν ετυμηγορία. Όλοι εκτός από έναν ψηφίζουν υπέρ της ενοχής του αγοριού. Ο ένας, είναι αυτός που θα τους πείσει να ανασκαλέψουν στο παρελθόν του κατηγορούμενου και ταυτόχρονα να αναδείξουν τους δικούς τους χαρακτήρες, που είναι και εικόνες της κοινωνίας όπου ζουν και δικάζουν…
Το έργο «Οι 12 ένορκοι» του Αμερικανού συγγραφέα Ρέτζιναλντ Ρόουζ (1920-2002) μετέφρασε και διασκεύασε η Ντόρα Βολανάκη και την παράσταση που προβλήθηκε το 1976, από την εκπομπή «Το θέατρο της Δευτέρας», σκηνοθέτησε ο Γρηγόρης Γρηγορίου. Τη μουσική για την παράσταση συνέθεσε η Δανάη Ευαγγελίου.
Θέατρο τη Δευτέρα: «Οι 12 ένορκοι» του Ρέτζιναλντ Ρόουζ
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Γαροφάλλου, Γιώργος Γεωγλερής, Χρήστος Δακτυλίδης, Νίκος Δενδρινός, Σπύρος Καλογήρου, Κυριάκος Κατριβάνος, Θόδωρος Κατσαδράμης, Γιώργος Μιχαλάκης, Γιώργος Μπάρτης, Γιώργος Μπαγιώκης, Δημήτρης Μπισλάνης, Δημήτρης Μπικηρόπουλος, Πάνος Πανόπουλος.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
