Θέατρο τη Δευτέρα: «Τζιν Γκέιμ» του Ντόναλντ Λι Κόμπερν
Δυο τρόφιμοι ενός άθλιου γηροκομείου απολαμβάνουν τη συντροφιά ο ένας του άλλου παίζοντας χαρτιά. Σταδιακά γίνονται εχθροί με σκοπό την αποκάλυψη των αδυναμιών του αντιπάλου, την υποτίμηση της ζωής του και την ταπείνωσή του…
Το «Τζιν Γκέιμ» (The Gin Game) είναι το πρώτο έργο του Αμερικανού δραματουργού Ντόναλντ Λι Κόμπερν (Donald L. Coburn – γεννημένος στις 4 του Αυγούστου 1938). Πρωτοπαρουσιάστηκε στις ΗΠΑ το 1976 και δυο χρόνια μετά απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ (δράμα).
Ο Γουέλερ Μάρτιν (Weller Martin) και η Φόνσια Ντόρσεϊ (Fonsia Dorsey), δυο ηλικιωμένοι που ζουν σε ένα άθλιο γηροκομείο, αποκομμένοι από δικούς και φίλους απολαμβάνουν τη συντροφιά ο ένας του άλλου παίζοντας ένα παιχνίδι (τζιν) με χαρτιά.
Παίζοντας ανοίγουν τις καρδιές τους και συζητούν για τις οικογένειες και τις ζωές τους. Η Φόνσια κερδίζει τη μια παρτίδα μετά την άλλη και αυτό εξοργίζει τον απογοητευμένο Γουέλερ που καταφεύγει σε σωματική και λεκτική βία.
Σταδιακά, κάθε συνομιλία τους μετατρέπεται σε μάχη, όπως οι παρτίδες τζιν, που έχει σκοπό την αποκάλυψη των αδυναμιών του αντιπάλου, την υποτίμηση της ζωής του και την ταπείνωσή του.
Η παράσταση προβλήθηκε από την ΕΤ1, το 1992, στα πλαίσια της εκπομπής «Το θέατρο της Δευτέρας». Το έργο μετέφρασε ο Τίτος Βανδής. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει ο Αντώνης Κυριακούλης και τη σκηνοθεσία ο Σταμάτης Χονδρογιάννης.
Στους δυο ρόλους οι σπουδαίοι ηθοποιοί Τίτος Βανδής και Μπέτυ Βαλάση.
Δείτε την παράσταση:
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ, καθώς και άλλες παραστάσεις.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.