Η Τζένη Καρέζη δεν συμβιβάστηκε με τους δήθεν
Η Τζένη Καρέζη έφυγε από τη ζωή άδικα και πρόωρα μια μέρα σαν σήμερα, στις 27 του Ιούλη 1992, όμως δεν έφυγε ποτέ από τη μνήμη και τις καρδιές όσων τη «συναντήσαμε» και την αγαπήσαμε στην οθόνη του καλού κινηματογράφου και στη σκηνή του θεάτρου με άποψη.
Μέσα από τους ρόλους που ενσάρκωσε μας έκανε πολλές φορές να γελάσουμε, να δακρύσουμε αλλά και να προβληματιστούμε και να σκεφτούμε. Η Τζένη Καρέζη έφυγε από τη ζωή άδικα και πρόωρα, μια μέρα σαν σήμερα, στις 27 του Ιούλη 1992, όμως δεν έφυγε ποτέ από τη μνήμη και τις καρδιές όσων τη «συναντήσαμε» και την αγαπήσαμε στην οθόνη του καλού κινηματογράφου και στη σκηνή του θεάτρου με άποψη.
Πλάσμα χαρισματικό. Πανέμορφη, ταλαντούχα, εργατική, σεμνή, μαχητική και ασυμβίβαστη, με οξυμένο καλλιτεχνικό ένστικτο και εξαιρετικές επιλογές στην τέχνη της. Με συμμετοχή στα κοινά, αγωνίστρια στη ζωή και στο σανίδι.
Οι νεότερες γενιές τη γνώρισαν και την αγάπησαν από τις δεκάδες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που πρωταγωνίστησε, δίνοντας εξαιρετικές ερμηνείες σε όλα τα είδη, δράμα, μιούζικαλ, κωμωδία.
Το καλοκαίρι του 1973, μέσα στη δικτατορία, Τζένη Καρέζη και Κώστας Καζάκος τολμούν, να ανεβάσουν το Μεγάλο μας Τσίρκο, μια θεατρική παράσταση γεμάτη μηνύματα αντίστασης που ξεσήκωνε τον κόσμο κατά της χούντας, μέχρι η λογοκρισία να βάλει ψαλίδι και να στείλει στο κελί της φυλακής Καρέζη και Καζάκο.
Και αργότερα, στο αρχαίο θέατρο (Αντιγόνη, Εκκλησιάζουσες, Λυσιστράτη Θεσμοφοριάζουσες, Κλυταιμνήστρα, Μήδεια, Ηλέκτρα και Οιδίπους Τύραννος) και σε πολλά μεγάλα έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, μέχρι τα τελευταία χρόνια πριν φύγει από τη ζωή (Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, Έντα Γκάμπλερ, Πρόσωπο με πρόσωπο, Βυσσινόκηπος, Διαμάντια και μπλουζ), η Τζένη δέσποζε στη σκηνή με τις ερμηνείες της και οι επιλογές και η «ματιά» της ήταν πάντα στο επίκεντρο της προσοχής.
Στο βιβλίο της «Τετράδια ζωής» (εκδόσεις Καστανιώτη, 1993) η Τζένη Καρέζη γράφει: «Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουνε πολλοί».
Έτσι ασυμβίβαστη και πάντα μαχητική στην τέχνη της, στη ζωή, μέχρι και τις τελευταίες της στιγμές, θα τη θυμόμαστε. Να ακτινοβολεί πάνω στη σκηνή και να χαρίζει απλόχερα το πλούσιο ταλέντο και την ψυχή της στον κόσμο που δεν έπαψε να την αγαπά, να τη θαυμάζει και να την αποκαλεί με το μικρό της όνομα: Τζένη.
