Το αλάθητο της σάτιρας

Το ξέρω πως δεν το διάλεξες
αν έπρεπε την κρίση σου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί φασίστα μού θυμίζεις…

Ακολουθούν μερικά από τα διάσημα σκίτσα του Fips. Ποιος είναι ο Fips θα το μάθουμε πιο κάτω. Καλή διασκέδαση…

Για την χριστιανική και γερμανική κουλτούρα O τύπος που δίνει χρήματα συμβολίζει το Γαλλικό και Εβραϊκό κεφάλαιο. Και από κάτω λέει ότι «και η δεξιά δεν θα ξέρει τι κάνει η αριστερή» (χειρ εννοεί).

Φίλιπ Ρούπρεχτ (Philipp Rupprecht), γερμανός σκιτσογράφος, γνωστός για τις αντισημιτικές γελοιογραφίες του στη μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας «Der Stürmer» με το ψευδώνυμο «Fips».

Και εδώ διαβάζουμε την παραλλαγμένη δημοφιλή έκφραση «πες μου τις συναναστροφές σου να σου πω και που ανήκεις», δηλαδή πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι

Από το 1927 ήταν ο μοναδικός σκιτσογράφος στο μισθολόγιο της «Der Stürmer» ώς τον Φεβρουάριο 1945, οπότε και η εφημερίδα κλείνει. Οι καρικατούρες του ως επί το πλείστον απεικόνιζαν εβραίους χοντρούς, κοντούς, άσχημους, αξύριστους, να τους τρέχουν τα σάλια, σεξουαλικά διεστραμμένους, με γουρλωτά μάτια και με μεγάλη λυγισμένη μύτη — μια μύτη που χαρακτηρίστηκε ως η «ταυτότητα» του σκιτσογράφου.

Τι άλλο να κάνουμε με τους αλλοεθνείς ( οι εκτός των Εβραίων, αυτοί που συζητούν είναι Εβραίοι); Ο Χριστός τους κουβάλησε (τις αμαρτίες τους) στον σταυρό του και στα γενέθλιά του εμείς του φτιάχνουμε ένα πολυκατάστημα.

Στα θέματά του βρίσκονταν επίσης «εβραίοι καπιταλιστές», ο «εβραϊκός κομμουνισμός» και η «εβραϊκή θρησκεία», ενώ συχνά προσέδιδε στους εβραίους μορφή σκουληκιών, φιδιών ή αραχνών. Ήταν πολύ επιδέξιος στη σχεδίαση γυναικείων μορφών, τις οποίες σχεδόν πάντοτε εμφάνιζε γυμνές ή ημίγυμνες. Συχνά οι γυμνόστηθες «άρειες» κοπέλες εμφανίζονταν ως θύματα εβραίων… Τα γυμνά δε αυτά σκίτσα έκαναν το έντυπο ιδιαίτερα δημοφιλές στη νεολαία.

Απαγωγή Για τον εβραίο κάθε άνθρωπος είναι μόνο κάτι με το οποίο μπορεί να κάνει την δουλειά του.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο «Fips» συνελήφθη, αλλά αφέθηκε αμέσως ελεύθερος από τους ναζιστές χάρη στην υπηρεσία του (τα «σατιρικά» σκίτσα) προς τη ναζιστική προπαγάνδα, σε εμπόλεμη κιόλας περίοδο.

Εδώ βλέπουμε ένα εβραίο πλούσιο κοιλαρά που δελεάζει την φτωχή πλην τίμια και πανέμορφη γερμανίδα με κοσμήματα.

Η καριέρα του ωστόσο τερματίζεται με την ήττα των ναζί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Το 1945 θα προσαχθεί σε δίκη και θα καταδικαστεί σε έξι χρόνια φυλάκισης. Στις 23 Οκτωβρίου 1950 απελευθερώνεται και μέχρι το θάνατό του ζεί και εργάζεται στο Μόναχο ως ζωγράφος και διακοσμητής. Πέθανε σε ηλικία 74 χρόνων.

Εδώ επίσης ο εβραίος κοιλαράς (μεγάλο σουξέ ο πλούσιος κοιλαράς και άσχημος) να προσφέρει γλυκά στα ξανθά παιδιά. (Ποιός ξέρει τι δόλιους σκοπούς είχε το γουρούνι)

Η «Der Stürmer» ήταν μια εβδομαδιαία εφημερίδα που εκδιδόταν στη Νυρεμβέργη και αποτελούσε το όργανο της αντισημιτικής προπαγάνδας των Ναζιστών κατά τη διάρκεια του αγώνα τους για τον δρόμο προς την εξουσία, με εκατοντάδες χιλιάδες  αναγνώστες. Εκδότης ήταν ο δάσκαλος και προσωπικός φίλος του Χίτλερ, Γιούλιους Στράιχερ. Στο κάτω μέρος του πρωτοσέλιδού της φιγουράριζε πάντοτε το σύνθημα «Die Judensindunser Unglück!» («Οι Εβραίοι είναι η ατυχία μας!»), ενώ οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του ήσαν νέοι, αλλά και άτομα από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα της Γερμανίας που δεν διέθεταν και πολύ χρόνο για την ανάγνωση εφημερίδων.

Η βασανισμένη Ευρώπη κάτω από τα χέρια των εβραίων δυναστών της .

Το πρώτο φύλλο κυκλοφόρησε στις 20 Απριλίου 1923. Και αυτό, αλλά και τα επόμενα φύλλα που ακολούθησαν, δεν περιείχαν τα βασικά εκείνα χαρακτηριστικά στοιχεία που επρόκειτο να κάνουν την εφημερίδα πολύ δημοφιλή στο μέλλον. Το σχήμα της ήταν μικρό, ήταν μόνο τετρασέλιδη, και τα άρθρα της εστίαζαν κυρίως στους πολιτικούς εχθρούς του εκδότη της παρά στον αντισημιτισμό του. Δεν περιείχε παρά ελάχιστα σκίτσα (σκίτσα για τα οποία αργότερα θα γινόταν περιζήτητη…) και πολύ λίγες διαφημίσεις.

Μακριά από τους Εβραίους που θέλουν να υποδουλώσουν έναν αδιαίρετο λαό. Ο στόχος τους είναι να καταβροχθίσουν ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Στράιχερ ήθελε να προσελκύσει με το έντυπό του τον κοινό μέσο άνθρωπο, τον εργαζόμενο που δεν μπορούσε να διαθέσει πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για να διαβάσει μια εφημερίδα. Τα κείμενα αποτελούνταν από μικρές, σύντομες προτάσεις και το λεξιλόγιο ήταν απλό. Οι τίτλοι των άρθρων ήταν έτσι φτιαγμένοι ώστε να προσελκύουν αμέσως την προσοχή του αναγνώστη και οι ιδέες επαναλαμβάνονταν συνεχώς. Τα δε σκίτσα ήταν ευκολοχώνευτα από όλους. Η συμπερίληψη ωστόσο των περιβόητων σκίτσων δεν έγινε δεκτή στην αρχή με ευμένεια. Η κατάσταση αυτή άλλαξε με τη συμβολή του σκιτσογράφου Φίλιπ Ρούπρεχτ , γνωστού ως «Fips». Η εφημερίδα συνέχισε να εκδίδεται ως την 1η Φεβρουαρίου του 1945. Στο τελευταίο αυτό φύλλο ο Στράιχερ στηλίτευε τους Συμμάχους ως εργαλεία της «Παγκόσμιας Σιωνιστικής Συνωμοσίας». Ο Στράιχερ συνελήφθη και παραπέμφθηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης, όπου και καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.

Κάτω ο πολιτισμός. Πάνω η πορνογραφία .

Ως κατακλείδα, πρέπει να επισημανθεί ότι αρκετοί ιστορικοί καταλήγουν στο ότι η προσφορά του Φίλιπ Ρούπρεχτ στη ναζιστική προπαγάνδα πάνω στα λαϊκά στρώματα ήταν τεράστια, ξεπερνώντας τις καθημερινές εικόνες του «εβραίου της διπλανής πόρτας» και παρουσιάζοντάς τον σαν τον δυνάστη όλων των κακών, ενώ ως όραμα χρησιμοποιήθηκε από την εφημερίδα (τι άλλο;) το «οικογένεια, πατρίδα και επιβίωση».Τα σκίτσα βρίσκονται στο United States Holocaust Memorial Museum και είναι χιλιάδες. Αν θέλετε να νοιώσετε την «ειρωνεία» του Fips κάντε μια βόλτα από κει.

Και για το τέλος η αγαπημένη μου (ελπίζω να εκτιμηθεί). Ο μικρόσωμος αλλά επίσης κακάσχημος και πλούσιος εβραίος κρατάει τα μάτια κλειστά ενός ψηλού και εύσωμου κομμουνιστή αντιφασίστα και τον τραβάει από την μύτη.