Καραντίνα σημαίνει (και) διάβασμα / 4+1 αναγνωστικές προτάσεις

Μπορεί να μοιάζει σε πολλούς αυτονόητο πως η καραντίνα προσφέρεται για περισσότερο διάβασμα, αλλά η αλήθεια είναι πως η πρωτόγνωρη περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από έντονες ψυχολογικές διακυμάνσεις που πολλές φορές δυσχεραίνουν τη συγκέντρωση σε ένα βιβλίο.

Παρόλα αυτά, επειδή καραντίνα σημαίνει (και) διάβασμα, διαλέξαμε μερικά από τα δικά μας αγαπημένα βιβλία και σας τα παρουσιάζουμε.

Το πρώτο βιβλίο που προτείνουμε είναι το «Μακ Τιγκ» του Frank Norris που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg. Γραμμένο το 1890 από έναν 29χρονο με την «ξαφνική αποφασιστικότητα κι αφοβία που μερικές φορές κυριεύει τους πολύ άτολμους ανθρώπους», αποτελεί τον αντικατοπτρισμό ενός κόσμου που ψάχνει δεκανίκια για να κρατηθεί όρθιος. Ανατέμνει δεξιοτεχνικά την άνοδο και την πτώση της μεσαίας τάξης, ενώ ο τρόπος που ψυχογραφείται η ανθρώπινη περιδίνηση είναι πραγματικά απολαυστικός.

«Η στέπα» του Άντον Παύλοβιτς Τσέχοφ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, αποτελεί τη δεύτερη επιλογή μας. Ο Εγκόρουσκα, ένα εννιάχρονο αγοράκι με «ηλιοκαμένο πρόσωπο και κλαμένα μάτια», πραγματοποιεί ένα ταξίδι ενηλικίωσης μέσα στα δαιδαλώδη και μυστηριώδη μονοπάτια ενός κόσμου σε αποσύνθεση. Περιπλανιέται και σκοντάφτει, όπως σκοντάφτει κάθε άνθρωπος που «έχει υψώσει το βλέμμα του στ’ αστέρια», που θα ’λεγε κι ο Ναμπόκοφ. Μία ιστορία που αποτελεί το σιωπηλό «κάλεσμα» του Τσέχοφ για να γνωρίσουμε σε βάθος τον εαυτό μας και να υπερβούμε τα όριά μας.

Σε όσους αρέσουν τα βιβλία με μαρτυρίες, πιστεύουμε πως θα βρουν εξαιρετικά ενδιαφέρον το βιβλίο της Γεωργίας Σκοπούλη, «Αυτές που ζήσανε σε δύο κόσμους», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις OASIS. Πρόκειται για ένα βιβλίο με μαρτυρίες είκοσι τριών γυναικών που έζησαν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και στη συνέχεια ήρθαν στη χώρα μας. Οι γυναίκες αυτές ανοίγουν την καρδιά τους και μιλούν με ανεπιτήδευτο τρόπο. Προσπαθούν και οι ίδιες να συνειδητοποιήσουν τον κόσμο γύρω τους, αν και μοιάζουν να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους: «Πάνε είκοσι δύο χρόνια που δοκιμάσαμε και το δικό σας σύστημα. Και δεν συμφωνώ. Δεν είναι για τον άνθρωπο αυτό το σύστημα. Δεν τον εξυψώνει», αναφέρει η Βιολέτα από την Αλβανία.

Συνεχίζουμε με τον μετρ του είδους Διονύση Χαριτόπουλο και τις «Πρόβες πολέμου», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Τόπος. Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη την προσωπική του εμπειρία, περιγράφει τον στρατιωτικό μικρόκοσμο, με τους παραλογισμούς του αλλά και τις συγκινήσεις του. «Ο στρατός δεν είναι ένας άλλος κόσμος. Είναι μία άλλη διάσταση του κόσμου μας», γράφει χαρακτηριστικά. Όσον αφορά την στρατιωτική ιεραρχία, ο συγγραφέας παίρνει ξεκάθαρη θέση, αναφέροντας πως «από έναν στρατό λιονταριών με αρχηγό πρόβατο, είναι προτιμότερος ένας στρατός προβάτων με αρχηγό λιοντάρι».

Τελειώνουμε με τη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου, «Κάτι θα γίνει, θα δεις», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Πρόκειται για 16 ιστορίες που αφουγκράζονται τα προβλήματα απλών καθημερινών ανθρώπων, αλλά και τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας. Μικρά σε έκταση διηγήματα, που αναδεικνύουν και ανατέμνουν την εποχή ιχνηλατώντας νέους δρόμους. Στο επίκεντρο βρίσκονται άνθρωποι ηττημένοι και τσακισμένοι, που όμως δεν το βάζουν κάτω. Άλλωστε «κι ο πόνος κι ο θάνατος όλα στη ζωή, σαν το νύχι στο κρέας είναι. Να το κόψεις μονάχα μπορείς να το ξεριζώσεις όχι. Αν θες να ζήσεις δηλαδή».