«30 μικρά διηγήματα» – Σκέψεις για το βιβλίο της Ελένης Γερασιμίδου

«30 μικρά διηγήματα» της Ελένης Γερασιμίδου, από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Κάπως έτσι χάνεσαι στη μαγεία, κάπως έτσι εκστασιάζεσαι με την μαέστρο που διευθύνει με τόση αγάπη και γνώση την ορχήστρα των λέξεων. Η οικονομία στο θέατρο είναι αξίωμα και αξία μεγάλη. Χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού, αλλά με την απόλυτη μαεστρία της ζωγράφου και μέσα από την μέθοδο της αφαίρεσης, επιτυγχάνεται η ουσία του πίνακα.

Η Ελένη Γερασιμίδου, η Ελένη μας, η απόλυτα ειλικρινής και δοτική, μας ανοίγει και σε αυτό το βιβλίο έναν κόσμο γεμάτο αρώματα, έναν κόσμο γεμάτο αγώνα, έρωτα, αλληλεγγύη και άδολη αγάπη. Οι ιστορίες της είναι γεμάτες συναισθήματα που ξεπηδούν αυτόματα, χωρίς να στραγγαλίζονται έννοιες, νοήματα και λέξεις, χωρίς φιοριτούρες και απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσει τον αναγνώστη.

Τα διηγήματα αυτά αποτελούν όχι μιάν σπονδυλωτή ταινία μεγάλου μήκους, αλλά τριάντα ταινίες αυτοτελείς γεμάτες ηρωισμό. Γιατί ήρωας είναι ο αγνός δημιουργός που αυθεντικός εκτίθεται με τόση ειλικρίνεια και τόση δύναμη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμπεριφερθεί η Ελένη Γερασιμίδου; Όσο μεγάλο ταλέντο έχει ως ηθοποιός, έχει και ως συγγραφέας. Και μην θιγούν όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους μεγάλους και τρανούς επαγγελματίες συγγραφείς σήμερα, αλλά να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να διαβάσουν αυτό το βιβλίο, το οποίο αποτελεί μάθημα μέγα και εργαλείο μάθησης για τον παράδεισο που προσπαθούν να κατακτήσουν.

Είναι αλήθεια πέρα για πέρα πως δεν είμαι κριτικός, είναι αλήθεια πως δεν θα ήθελα να είμαι, όπως και είναι αλήθεια ότι είναι από τις λίγες φορές που διαβάζοντας τις δυό προτάσεις του πρώτου διηγήματος άρχισα να κλαίω. Με συγκινεί αφάνταστα η ματιά της που ξέρει να αφαιρεί και να δίνει με λίγες λέξεις το ανατριχιαστικό μεγαλείο της αλήθειας.

Η αγέρωχη Ελένη μας που διαβαίνει την σκηνή της ζωής όπως ακριβώς καταπίνει την σκηνή, όταν δρα ως ηθοποιός, είναι η απόλυτη επιτυχία του πώς βαδίζει κάποιος σε ένα ξυράφι πάνω και δεν κόβεται, ούτε πέφτει. Η απόλυτη ισορροπία! Η χειρουργική ακρίβεια στην περιγραφή, η λήψη της σκηνής από την πρωταγωνίστρια που δύναται να παρατηρεί και να καταγράφει την εικόνα κι από μέσα κι από έξω! Βλέπει τον εαυτόν της, ενώ ταυτόχρονα ιστορεί και τον δίνει αδυσώπητα χωρίς καμία προσποίηση, χωρίς κανένα στολίδι!

Η μαγεία της Θεσσαλονίκης μας, όπου πέρασα την μισή μου ζωή κι εγώ, στην Καλαμαριά, οι άνθρωποι αυτοί της εποχής του αγώνα και της αθωότητας, όταν η αθωότητα ήταν απόλυτα αθώα, με έχουν κατακτήσει. Με έχουν μαγέψει όλοι οι χαρακτήρες οι οποίοι μιλούν τόσο εύγλωττα ακόμα κι όταν λέξη δεν λένε. Ακόμα κι όταν απλά ακολουθούν την ηρωίδα εκστασιασμένοι από το φως της!

Υποκλίνομαι στην ψυχή και στην γραφή σου, Ελένη μας, ευγνωμονούσα βαθειά που αξιώθηκα να δω διαβάζοντας τριάντα ταινίες με την τέχνη σου και με το μεγαλείο της απόλυτης αλήθειας της ψυχής σου!

Από καρδιάς και με πολλή αγάπη,

Αγγελική Ραυτοπούλου