“Αυτές κι εκείνες” – Μικροί ρόλοι του εαυτού μας και της καθημερινότητας

Η Ελένη Γερασιμίδου παραδίδει στην κρίση του αναγνωστικού κοινού το τρίτο βιβλίο της. Γράφει μικρά διηγήματα, που μοιάζουν πολύ κι αναπόφευκτα με ρόλους, μικρούς μονόλογους, που θα μπορούσαν να μεταφερθούν στη σκηνή αυτούσια και έχουν σαφή στοιχεία θεατρικότητας.

Γράφει μικρές καθημερινές ιστορίες για τις γυναίκες, το φύλο της, τις φίλες της, για τον εαυτό της και για να δούμε μια άλλη πλευρά του εαυτού της, αν και το βασικό πλεονέκτημά της είναι πως μεταφέρει τον εαυτό της επί σκηνής και στο χαρτί, παραμένοντας αυθεντική.

Γράφει για την πατρίδα των παιδικών μας χρόνων, το τραγούδι, τη στήριξη, τη θαλπωρή, τις μυρωδιές που κουβαλάμε μες στα χρόνια και μας κυνηγούν σαν τον ίσκιο μας, για το μαγείρεμα και το τρατάρισμα που είναι πρωτίστως κοινωνική – συλλογική διαδικασία.

Για τους έρωτες που ματαιώθηκαν, που μαραζώνουν, που επιζούν, που παθαίνουν μικρές εκλάμψεις πριν αποδημήσουν στις αναμνήσεις μας για να βρουν ασφαλές καταφύγιο και να ζήσουν για πάντα εξιδανικευμένα.

Για τους δικούς μας ανθρώπους, που μας παιδεύουν, γιατί μας αγαπούν. Γι’ αυτούς που είναι πολιτικοποιημένοι, αλλά και γι’ αυτούς που βουλιάζουν στις αντιφάσεις και τις προλήψεις τους, χωρίς να φτάσουν ποτέ σε αυτό το σημείο.

Γράφει για πράγματα απλά, καθημερινά, όπως καθημερινό είναι και το δικό της γράψιμο, μεταξύ θεάτρου και δουλειών του νοικοκυριού, στο μεταίχμιο της τέχνης και της βιοπάλης, γιατί όπως λέει κι ένας στίχος “Τέχνη είναι οι αγώνες του λαού”. Και το μόνο παράπονό της είναι ότι δε βρίσκει το χρόνο, τη δύναμη, τη συγκέντρωση για κάτι “συνολικό”, για ένα βιβλίο, ίσως ένα μυθιστόρημα. Αλλά κι αυτές οι ψηφίδες που μας χαρίζει είναι πολύτιμα κομμάτια που συνθέτουν έναν καθρέφτη της πραγματικότητας και μας δίνουν διάφορες πτυχές του εαυτού της, του οικογενειακού της περιβάλλοντος, των φίλων και γνωστών της, της παρέας που δυστυχώς όλο μικραίνει. Κάπως σαν να έγραφε το σενάριο για τις “δέκα μικρές Ελένες”, αλλά και κάτι παραπάνω από αυτό.