“Έξι τύψεις της Γης” – Το 8ο βιβλίο του Γιώργου Δ. Μπίμη

Λίγα λόγια του συγγραφέα:

Από παιδί ένιωθα ένα δέος για το μυστήριο της ζωής και του θανάτου αλλά και για τη ματωμένη πορεία του ανθρώπινου γένους μέσα στους αιώνες. 

Οι μύθοι, οι θρύλοι, τα παραμύθια και τα όνειρα των ανθρώπων του Αρχαίου κόσμου με συγκινούσαν και με γοήτευαν αφάνταστα. 

Η αυταπάρνηση, η φιλανθρωπία και η ανιδιοτέλεια του Προμηθέα, τα κατορθώματα των Αρχαίων Ελλήνων στην εκστρατεία της Τροίας, ο περιπετειώδης επαναπατρισμός του ήρωα του Τρωικού Πολέμου και βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα, έτσι όπως περιγράφονται στα έπη του Ομήρου, Ιλιάδα και Οδύσσεια, έπαιρναν άλλες διαστάσεις στην εφηβική μου ψυχή.

Με εντυπωσίαζε πάντα το σύστημα διοίκησης της Αρχαίας Αθήνας, η γέννηση της άμεσης Δημοκρατίας, η Χρυσή εποχή του Περικλή, η απαρχή της φιλοσοφίας ως απόρροια του ανθρώπινου πνεύματος, που ανοίγει νέους δρόμους και αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα που πιθανώς ξεπερνούν τις ανθρώπινες γνωστικές δυνατότητες, αλλά και ο ηρωικός θάνατος του Σωκράτη που επισφράγισε απόλυτα τις φιλοσοφικές του απόψεις και τις αντιλήψεις του για τη ζωή.

Ο Χριστός, που αποτελεί το μεγαλύτερο σύμβολο όλων των αιώνων και που τόσο έχει απασχολήσει την τέχνη, ασκούσε πάντα μια τεράστια επιρροή στο νου και στην ψυχή μου.

Ο αγώνας του σκλαβωμένου Έθνους το 1821, αποτελεί και για μένα όπως και για κάθε Έλληνα  ένα κορυφαίο γεγονός. Οι μάρτυρες και οι ήρωες της μεγάλης εξέγερσης για την απελευθέρωση της πατρίδας  από τον Τούρκικο ζυγό και η ακλόνητη πίστη για τη λευτεριά του έθνους, του  Κολοκοτρώνη, του Διάκου, του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου και τόσων άλλων άξιων αγωνιστών…

Δέος κι αποτροπιασμό ένιωσα έφηβος, για τον θάνατο του ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα από τους φαλαγγίτες του Φράνκο την περίοδο του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου,…

Όπως επίσης και για την εκτέλεση του κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη από το στυγνό καθεστώς της δεξιάς που εδραιώθηκε μετά τον εμφύλιο στην Ελλάδα.

Όλα αυτά τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα θέλησα να τα αποδώσω βλέποντάς τα από τη δική μου σκοπιά και με τη δική μου συνείδηση, χρησιμοποιώντας φυσικά την τέχνη, την ποίηση, αλλά και στοιχεία από την πολιτική φιλοσοφία.

Το βιβλίο  αποτελείται από έξι δοκίμια ή έξι δοκιμές όπως έλεγε κι ο Σεφέρης κι έχει τίτλο: “Έξι τύψεις της Γης”.

Το πρώτο κεφάλαιο αφορά τον Αρχαίο κόσμο, το δεύτερο την Αρχαία Αθήνα, τη πρωτοφανέρωτη φιλοσοφία, τις τέχνες, την άμεση δημοκρατία και το παλικαρίσιο θάνατο του Σωκράτη. 

Το τρίτο αφορά το Χριστό και τη σταύρωσή του, το τέταρτο τη δολοφονία του αγωνιστή του 1821 Οδυσσέα Ανδρούτσου, το πέμπτο αναφέρεται στο θάνατο του ποιητή Λόρκα και το τελευταίο στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη…

Έκανα μια προσπάθεια να σταθώ ποιητικά και φιλοσοφικά πάνω σ’ αυτά τα κορυφαία ιστορικά γεγονότα αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν πέτυχα τους στόχους που είχα θέσει.

Ο χρυσός δοκιμάζεται στη φωτιά κι η τέχνη κρίνεται από τους αναγνώστες και από το ευρύ κοινό. Κι όλοι εντέλει θα κριθούμε από την άτεγκτη και από την αμερόληπτη ιστορία…

                 Γιώργος Δ. Μπίμης

“Έξι τύψεις της Γης” – Το 8ο βιβλίο του Γιώργου Δ. Μπίμη

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

         Έξι τύψεις της Γης/ Μια μάταιη θυσία.

Η ψυχή διψά για την αθανασία κι ο ουρανός προσφέρει απλόχερα τα ακριβά του δώρα: τα αγγίγματα, τα χαμόγελα και τα δάκρυα της λύτρωσης, της χαράς και της αιώνιας ευτυχίας. 

Κι ότι έρχεται να κατοικήσει στη γη δεν αποχωρεί ποτέ, απλά αλλάζει μορφή και γίνεται κάτι άλλο. 

Κι όποιος μπορέσει να αντιληφτεί τούτη την υπέρτατη αλλαγή στη διαλεκτική της ενότητα θα περπατήσει αλώβητος ανάμεσα στους αιώνες που φλέγονται. 

Και με αυτή τη πεποίθηση  θα αποχωρήσει ειρηνικά  από τούτο τον κόσμο της μεροληψίας και της προκατάληψης, φωτοστεφανωμένος και νικητής, με μια καρδιά κουρασμένη αλλά αφοσιωμένη και πάντα ερωτευμένη. 

Η ύλη θα αποχαιρετήσει ειρηνικά από τούτη τη διχασμένη πραγματικότητα εγκωμιάζοντας για ύστατη φορά τα ουράνια οράματα και τους προσοδοφόρους έρωτες της αψεγάδιαστης και της ακριμάτιστης ψυχής. 

Θα αποθεώσει την πλέρια ελευθερία που χαρίζει στη ζωή η αγνή και η ανυπόκριτη αγάπη. 

Θα επιδοκιμάσει και θα επικυρώσει τα αλτρουιστικά συναισθήματα που φορτίζουν και φλογίζουν όλες τις ενάρετες καρδιές. 

Θα  εξάρει την ενσυνείδητη αντίσταση απέναντι στην απάνθρωπη δύναμη της βδελυρής και της αποκρουστικής εξουσίας. 

Κι εκεί, στην κατάρρευση της επιφύλαξης και του αδικαιολόγητου δισταγμού  ο κόσμος θα αφουγκραστεί την άλλη φωνή που θα ηχήσει μέσα του. 

Που θα τον εξωθήσει  να εξεγερθεί και να στασιάσει για να διεκδικήσει τα πανάκριβα δώρα της απελευθέρωσης και της λύτρωσης, τη διάσωση που χορηγεί  η συμπαντική αλήθεια σε κάθε αγγελόπλαστη ύπαρξη. 

Για να διατυπωθεί ξανά στο χώμα η αναγνώριση, η ανταμοιβή ή και, η καταδίκη σε εκείνη τη μεγαλειώδη στιγμή της κρίσης.  

Την κρίσιμη ώρα που θα διατυπωθεί η αμερόληπτη ετυμηγορία που θα αποδώσει πλήρη δικαιοσύνη σ’ όλες στις πράξεις των ανθρώπων. 

Για να δοκιμαστεί  η ύλη και το πνεύμα   στο αδιάσειστο επιχείρημα, στο διαλεκτικό λόγο της φύσης που θα τον εντάξει στη λησμονιά ή στην αθανασία, στην ακυρότητα ή  στην αμέριστη φροντίδα της αιωνιότητας… 

Είναι ο φλοίσβος που αχολογά στη ζεστή την άμμο του ευφρόσυνου καλοκαιριού αδερφοί μου… 

Είναι τα πυροφάνια που ανάβουν τις νύχτες για να φωτίσουν τα αρχαία μας όνειρα. 

Είναι το ασημένιο φεγγάρι που τραγουδά για την αιτιολογημένη ευτυχία της γης. 

Είναι η ποίηση των ορατών και των αοράτων δυνάμεων που ανιχνεύουν σαν τη μέλισσα τα ανθοστόλιστα λιβάδια των αγγελικών ψυχών, των συνειδήσεων που κορφολογούν το άσβεστο φως, που τρυγούν  αλόγιστα την ακατάλυτη ανθοφορία της θείας δημιουργίας. 

Είναι η αναζήτηση διεξόδου κι η καταφυγή των ανυπεράσπιστων και των καταδιωκόμενων στο ευρύ ξέφωτο του ήλιου.

Είναι το απάνεμο λιμάνι που θα αγκυροβολήσουν με ασφάλεια τα ποντοπόρα πλοία της αγάπης  και της συμφιλίωσης για να ξεφορτώσουν τα μεγαλεπήβολα οράματα των ανιδιοτελών ανθρώπων που δρουν παρακινούμενοι από μια βαθιά, κλιμακούμενη  αγωνία για τη συμφιλίωση, για την ειρήνη και για την ευημερία των πολλών σε τούτη τη βαθιά διχασμένη πραγματικότητα. 

Για να εξεγερθούν ενάντια στη βδελυρή  εξουσία οι άγιες προσδοκίες των χερομάχων και των προλετάριων της γης.  

Για να υπάρξει  ένας προνομιούχος τόπος και χρόνος που θα προσφέρει κατάλυμα  στο δίκαιο των ξωμάχων και των προλετάριων. Στους μεροδουλευτές  που θυσιάζονται με αυταπάρνηση στην πρώτη γραμμή για να αποκτήσουν το ξεροκόμματο της δυστυχίας, για να εξασφαλίσουν μια φλούδα ουρανού, για να ενσαρκώσουν μιαν άλλη πρωτοπόρα ιδεολογία προκειμένου να αλώσουν και να κατακτήσουν το απόρθητο, το ακατάκτητο και το ακυρίευτο…

Το σούρουπο που παρακολουθούσε από μακριά την κορύφωση του πανάρχαιου δράματος, άπλωνε με φανερή επιφύλαξη το μαύρο δίχτυ του στη γη και ελάχιστοι πιστοί, συγγενείς και φίλοι παρέμειναν στο τόπο της θυσίας. 

Κανένας δε μιλούσε πια, καμιά ανάσα δεν ακουγόταν. Μόνο ένα θλιβερό και οδυνηρό συναίσθημα  έπαιρνε βιαστικά μαζί του ο ακατάπαυστος άνεμος. 

Έχουν περάσει είκοσι μαρτυρικοί αιώνες από τότε κι ακόμα δεν ξημέρωσε στο νυχτωμένο χώμα.  

Μέσα στη ζοφερή νύχτα και στη αδιάλειπτη θλίψη της, οι τελευταίες σταγόνες από το αίμα Του στάζουν ρυθμικά στο χώμα και γίνονται λάσπη. Κι η ασύχαστη θρηνωδία στον κόσμο καλά κρατεί…

Δογματισμός, ίντριγκες, προδοσίες,  ήττες… Τραγωδίες ανείπωτες σ’ όλα τα πεδία των μαχών! 

Ο κόσμος του θεού παραδομένος στη φρικαλέα  ιδιοτέλεια και στις υπονομευτικές σκοπιμότητες, στις ακραίες συμπεριφορές. Στις θλιβερές έριδες και στις αποκρουστικές αντιπαραθέσεις. Στην αλόγιστη μανία των ανεπίγνωστων καιρών που ματώνουν αλύπητα των πολύπαθων  ανθρώπων  τα ανεκπλήρωτα όνειρα…