Η «Δύναμη του κυρίου Δ*»: Μία αλληγορική ματιά στα κακώς κείμενα του κόσμου μας

Ιστορίες μικρές, γεμάτες συμπυκνωμένα νοήματα, που θα μπορούσαν να είναι και χρονογραφήματα της σύγχρονης κοινωνίας μας. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που διαμόρφωσα, διαβάζοντας το βιβλίο του Άγη Πεταλά, «Η Δύναμη του κυρίου Δ*», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες.

Παρότι δεν είναι ένα σχετικά «καινούργιο» βιβλίο (εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2015), οι ιδέες και οι σκέψεις που φέρνει είναι κάτι περισσότερο από καινούργιες. Είναι σύγχρονες, είναι επίκαιρες, είναι αναγκαίες όσο ποτέ. Με διακυμάνσεις ανάμεσα στην αλληγορία και τον ρεαλισμό, ο συγγραφέας μας καλεί από την πρώτη του ακόμα ιστορία να διαλέξουμε πλευρά: «Άνθρωποι διαλέξτε: να βλέπετε τον εαυτό σας βασιλιά, μέσα στις ονειρικές ανταύγειες του μαγικού καθρέφτη σας, ή μήπως να ψάχνετε για θλιβερές χαρακιές στα σκιώδη χέρια που κάρφωσαν κάποτε στον τοίχο σας τούτο τον υπέροχο, παυσίλυπο καθρέφτη;»

Οι μικρές ιστορίες του συγγραφέα είναι δουλεμένες καλά και πατάνε στο στέρεο έδαφος της πραγματικότητας. Ακροβατώντας ανάμεσα σε «ψευτομαχαιροποιούς και μαχαιροβγάλτες κατά φαντασίαν» και «αληθινούς, ευυπόληπτους χασάπηδες» μοιάζουν να είναι βγαλμένες μέσα από τις ίδιες τις καθημερινές εμπειρίες των ανθρώπων. Κι όλα αυτά μέσα από τον κύριο Δ*, τον ήρωα που επισκέπτεται κοσμικά σαλόνια, αλλά και στέκια λαϊκών ανθρώπων. Αυτός ο κύριος, ενώ φαίνεται να υποστηρίζει τον ισχυρό, τον δυνατό, αυτόν που μπορεί και επιβάλει την άποψή του, στην πραγματικότητα μοιάζει να αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των ταπεινών και των καταφρονεμένων.

Με πολυπρισματικές οπτικές γωνίες, αποφεύγοντας όμως τους χωρίς νόημα συναισθηματισμούς, ο συγγραφέας εγκιβωτίζει το μέλλον στο παρόν με τέτοιο τρόπο που πολλές φορές μοιάζει να μην είναι ορατός. Όπως αναφέρει, άλλωστε, «κανείς δεν μπορεί να πλέει συνεχώς σε έναν ωκεανό απαράλλαχτου παρόντος». Το μέλλον που ονειρεύεται ο Άγης και οι χαρακτήρες του, λοιπόν, είναι το μέλλον ενός κόσμου με περισσότερη δικαιοσύνη. Χωρίς «δόντια στην υπηρεσία», χωρίς «ευρωπαίους τοποτηρητές», χωρίς μία στείρα ωφελιμιστική ματιά απέναντι στα πράγματα.

«Νομίζω, αγαπητέ μου Δ*, πως κατάλαβες τώρα πόσο μάταιο είναι να αναζητάς ρομαντικά ποτάμια στην Αθήνα», γράφει ο συγγραφέας προκειμένου να μιλήσει για τον «ανεπίκαιρο άνθρωπο», αυτό που συνεχίζει κόντρα σε όλους και σε όλα να αναζητά «ρομαντικά ποτάμια», παρότι όλα γύρω του τον απογοητεύουν καθημερινά. Ίσως αυτό, όμως, να είναι και το κεντρικό νόημα του βιβλίου: το να παλεύεις με τα μέσα και τις δυνάμεις που έχεις για να κάνεις καλύτερο αυτόν τον κόσμο και ακόμα κι αν πολλές φορές δεν τα καταφέρνεις, να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και φυσικά να ονειρεύεσαι…