Καβαλάρηδες από το Πουθενά – Παρουσίαση βιβλίου

Κανείς δεν φανταζόταν ότι οι ρόδινοι σχηματισμοί που εμφανίζονται στον ουρανό της Ανταρκτικής θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από σύννεφα. Παράξενα και ασυνήθιστα, αλλά πάντως σύννεφα. Το ίδιο πιστεύουν και τα μέλη της Σοβιετικής αποστολής που αναλαμβάνουν να ερευνήσουν το φαινόμενο. Όταν όμως συνέρχονται ύστερα από ένα ατύχημα στην παγωμένη ερημιά, ο κόσμος που αντικρίζουν δεν είναι πια ο ίδιος. Η φύση μοιάζει να μην υπακούει στους νόμους της και όσο πληθαίνουν τα παράξενα φαινόμενα πληθαίνουν και τα ερωτήματα. Η ανθρωπότητα βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη όχι μόνο με τα μυστήρια του σύμπαντος αλλά και με τις ίδιες της τις προκαταλήψεις.

Το βιβλίο είχε κυκλοφορία το 1969 από τις εκδόσεις Μιρ ενώ τη μετάφραση και τις σημειώσεις για την ελληνική έκδοση έκανε ο Γιάννης Στολτίδης, την επιμέλεια ο Μανώλης Πιτέλης, το εξώφυλλο η Έρση Σωτηρίου και τη σελιδοποίηση ο Σωτήρης Πιτέλης.

«Κατά τη γνώμη σου, ποια είναι η σύσταση του “σύννεφου;” Εμένα μου φάνηκε αεριώδης».

«Α, ένα σκεπτόμενο αέριο», χαχάνισε κάποιος. «Σε ποιο επιστημονικό σύγγραμμα το διάβασες αυτό;»

«Είσαι φυσικός;» ρώτησε ο Ζέρνοφ.

«Ας πούμε ότι είμαι».

«Τότε γιατί δεν κάθεσαι να γράψεις κάποιο επιστημονικό σύγγραμμα επί του θέματος;»

«Μπα, δεν ενδιαφέρομαι να γίνω διάσημος. Όμως ρωτάω στα σοβαρά».

«Κι εγώ στα σοβαρά απαντάω. Δεν γνωρίζω τη σύσταση του “σύννεφου”. Είναι αρκετά πιθανό η φυσικοχημική δομή του να είναι εντελώς άγνωστη στην επιστήμη. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, δείχνει περισσότερο για κολλοειδές διάλυμα παρά για αέριο».

«Από πού νομίζεις ότι ήρθε;»

«Εσύ από πού νομίζεις;»

Ο ανταποκριτής της Ιζβέστια, τον οποίο γνώριζα προσωπικά, σηκώθηκε όρθιος.

«Θυμάμαι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που είχα διαβάσει, όπου περιγραφόταν μία επίσκεψη εξωγήινων απ’ τον Πλούτωνα. Κατά σύμπτωση, μάλιστα, αυτή είχε λάβει χώρα εδώ, στην Ανταρκτική. Υπάρχει κάποιο τέτοιο ενδεχόμενο;»

«Δεν ξέρω. Εγώ πάντως δεν μίλησα ποτέ για Πλούτωνα».

«Δεν είναι ο Πλούτωνας το θέμα, αυτό που ρωτάω είναι αν πρόκειται για εξωγήινους. Για οντότητες απ’ το διάστημα, από κάποιο άλλο πλανητικό σύστημα. Σε μια τέτοια περίπτωση, γιατί να έρθουν μέχρι τη Γη, στην άκρη του γαλαξία μας, για να συλλέξουν πάγο; Υπάρχει άφθονος πάγος στο σύμπαν, κάποιος θα μπορούσε να βρει και πολύ πιο κοντά».

«Πιο κοντά σε σχέση με τι;» ρώτησε χαμογελώντας ο Ζέρνοφ.

Του έβγαζα το καπέλο. Κατάφερνε να διατηρήσει το χιούμορ και την ψυχραιμία του ακόμα και κάτω από έναν τέτοιο καταιγισμό ερωτήσεων. Δεν είχε πραγματοποιήσει κάποια επιστημονική ανακάλυψη· απλώς η τύχη το είχε φέρει να γίνει μάρτυρας ενός μοναδικού και ανεξήγητου φαινομένου, για το οποίο γνώριζε ελάχιστα περισσότερα απ’ αυτούς που είχαν παρακολουθήσει το φιλμ. Για κάποιο λόγο, το κοινό έδειχνε να το ξεχνάει αυτό, κι εκείνος υπομονετικά καθόταν και απαντούσε σε κάθε τους ερώτημα.

Λίγα λόγια για τους συγγραφείς

Οι Αλεξάντρ Ιβάνοβιτς Αμπράμοφ (1900 – 1985) και Σεργκέι Αλεξάντροβιτς Αμπράμοφ (1944 –), πατέρας και υιός αντίστοιχα, υπήρξαν ένα από τα γνωστά συγγραφικά δίδυμα της σοβιετικής επιστημονικής φαντασίας των δεκαετιών του ’60 και του ’70.

Ο Αλεξάντρ Αμπράμοφ ήταν απόφοιτος του Ινστιτούτου Λογοτεχνίας και του Ινστιτούτου Ξένων Γλωσσών της Μόσχας και μέλος της Ένωσης Συγγραφέων ΕΣΣΔ. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εργάστηκε ως συντάκτης περιοδικών και εφημερίδων, κριτικός θεάτρου, σεναριογράφος και συγγραφέας.

Ο Σεργκέι Αμπράμοφ σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ινστιτούτο Οδοποιίας της Μόσχας και εργάστηκε στην κατασκευή του αεροδρομίου Ντομοντέντοβο. Σύντομα αφιερώθηκε στη συγγραφή και τη δημοσιογραφία, ενώ κατά τα μετασοβιετικά χρόνια δραστηριοποιήθηκε στο πεδίο της επιχειρηματικότητας και της πολιτικής. Ασχολήθηκε με διάφορα λογοτεχνικά είδη (περιπέτειες, αστικό fantasy, επιστημονική φαντασία κτλ.), και συνέγραψε αρκετά διηγήματα, νουβέλες και μυθιστορήματα τόσο ατομικά όσο και σε συνεργασία με τον πατέρα και αργότερα το γιο του.

Αμφότεροι έγιναν ευρύτερα γνωστοί με το μυθιστόρημα Καβαλάρηδες από το Πουθενά, το οποίο υπέγραφαν από κοινού. Το βιβλίο γνώρισε αμέσως επιτυχία, πράγμα που οδήγησε σε δύο συνέχειες (Παράδεισος δίχως Μνήμη και Χρόνος εναντίον Χρόνου) και τους καθιέρωσε στη συνείδηση των αναγνωστών ως συγγραφικό δίδυμο. Η περίοδος αυτή της συγγραφικής τους συμπόρευσης, που κράτησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, ήταν και η πιο παραγωγική και αξιόλογη της καριέρας τους, με αλλεπάλληλες εκδόσεις έργων τους και συμμετοχές σε ανθολογίες διηγημάτων και λογοτεχνικά περιοδικά.

Σήμερα θεωρούνται από τα κλασικά ονόματα της σοβιετικής ε.φ. και στη Ρωσία τα βιβλία τους εξακολουθούν να επανεκδίδονται και να διαβάζονται από όλο και μεγαλύτερο κοινό.