«Κοινοί πόθοι και πόνοι, ιδανικά κι αγώνες, οδήγησαν και τη δική μου έμπνευση και μουσική γραφή να σχεδιάσει με νότες το έργο αυτό»
Ο Τάκης Βαρελάς, ενθουσιώδης, παθιασμένος, αεικίνητος, λαϊκός και καλόκαρδος με παρέσυρε πολλές φορές σε δημιουργικούς δρόμους που δεν ήταν στους δικούς μου προσανατολισμούς, αλλά και με στήριξε με την αποφασιστικότητά του σε σχέδια δικά μου, όταν φοβήθηκα να τα υλοποιήσω.
«Στα café της Αναμονής» και «Σημειωματάριο Ανησυχίας» είναι οι δυο συλλογές με Εικαστικές Σημειώσεις του ζωγράφου Τάκη Βαρελά, που παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο «Polis Art Café». Για τις Εικαστικές Σημειώσεις του Τάκη Βαρελά, μίλησαν ο εκδότης των «Εντύποις» Γιάννης Κρανιάς, η Σοφία Αδαμίδου, συγγραφέας – δημοσιογράφος, ο Ανδρέας Μαράτος, εικαστικός – συγγραφέας, ο Γιώργος Μπίμης, ποιητής – συγγραφέας και η Εύα Φάμπα, σολίστ κλασικής κιθάρας (δείτε εδώ ρεπορτάζ και φωτογραφίες από την εκδήλωση).
Ακολουθεί η ομιλία της σολίστ κλασικής κιθάρας Εύας Φάμπα:
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Τάκη Βαρελά που με τιμά ζητώντας μου να είμαι ανάμεσα σε εκείνους που θα παρουσιάσουν το νέο του έργο, τις 2 εκδόσεις των εικαστικών του σημειώσεων.
Από το 2014 που γνωριστήκαμε στα πλαίσια της έκθεσης του ΜΕΤ’ ΑΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΟ μας ενώνει μια πολύ δημιουργική καλλιτεχνική φιλία, μια πολύ ανθρώπινη σχέση. Ενθουσιώδης, παθιασμένος, αεικίνητος, λαϊκός και καλόκαρδος με παρέσυρε πολλές φορές σε δημιουργικούς δρόμους που δεν ήταν στους δικούς μου προσανατολισμούς, αλλά και με στήριξε με την αποφασιστικότητά του σε σχέδια δικά μου, όταν φοβήθηκα να τα υλοποιήσω.
Διαβάζοντας τις εικαστικές του σημειώσεις μέσα από τις ποιητικές του καταθέσεις ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ (από το Σημειωματάριο Ανησυχίας) και το ΠΑΡΑΣΗΜΟ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗ (από το Café της Αναμονής) αναγνωρίζει κανείς τον Τάκη Βαρελά: ένα παιδί και ταυτόχρονα ένα ώριμο προβληματισμένο και αποφασισμένο να ζήσει και να δημιουργήσει άνθρωπο. Επιτρέψτε μου να σας τα διαβάσω:
ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ
Περπατώντας με το Χρόνο αντάμα
Με ρώτησε, όλος υπονοούμενο:
«Σου φτάνει ο χρόνος για να ζήσεις;»
του είπα «Όχι»
«Γιατί;» με ρώτησε
Με θράσος του απάντησα
«Γιατί θέλω να σε προσπεράσω!!»
Με κοίταξε γελαστός και μου είπε
«Αν θές να με προσπεράσεις
τότε, ζήσε σαν παιδί, με πάθος…
τότε και μόνο θα με προσπεράσεις…»ΠΑΡΑΣΗΜΟ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗ
Στα δεν και τα όχι μου, περπάτησα τα χρόνια μου…
Δεν αμφέβαλλα ποτέ για το θεριό
Είχε λόγο πλάγιο και καθαρό σκοπόΌσες φορές με στόχευσε…
όσες φορές αστόχησε…
Στη λοξή ματιά, καθάριζα το νου…
Αυτό με έσωνε και αυτό με πείσμωνε
Τις λαβωματιές, δε λέω, τις έχω
σαν παράσημο χωρίς υπογραφήΕκείνο όμως που με κράτησε, δεν ήταν άλλος
παρά ο μεγάλος δρόμος των γεννητόρων
των καημών, του πόνου και της αδικίας…Ας με κοιτάξουν ίσια στα μάτια
Το εξώφυλλο της έκδοσης Σημειωματάριο Ανησυχίας με παραπέμπει στο έργο ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ του Τάκη Βαρελά, για το οποίο συνεργαστήκαμε αρκετά τα τελευταία χρόνια. Και ναι Κοινοί πόθοι και πόνοι, ιδανικά κι αγώνες, οδήγησαν και τη δική μου έμπνευση και μουσική γραφή να σχεδιάσει με νότες το έργο αυτό.
Σήμερα θα σας παρουσιάσω σε απλοποιημένη μορφή, μόνο με την κιθάρα μου τα σχέδια αυτά: Ξεκινά με τον ήχο των πασσάλων που μπαίνουν στη γη και που σιγά σιγά αξιοποιούνται από μια μικρή μερίδα ανθρώπων, κερδοσκόπων, ιμπεριαλιστών να μεγαλώσουν την περιουσία και τα κέρδη τους, καταπιέζοντας την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, η οποία στην αρχή παραξενεύεται και σιγά σιγά οργανώνεται και αντιδρά ΠΟΛΕΜΟΣ, ΘΡΗΝΟΣ και ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ με ΕΛΠΙΔΑ … ΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, Θ’ ΑΝΘΙΣΕΙ.
Δυστυχώς στην παρούσα μορφή δεν υπάρχουν οι ήχοι του περιβάλλοντος, τα πουλιά, η φύση, οι άνθρωποι όπως και οι σκληρές στιγμές, ο πόλεμος οι βόμβες κλπ που χρειάζονται κάποια άλλα όργανα φυσικά και ηλεκτρονικά που δεν μπορούσαμε να έχουμε σήμερα εδώ. Η κιθάρα παίρνει περισσότερο το ρόλο του λαού. Έτσι επιφυλάσσομαι να το παρουσιάσω σε μια ολοκληρωμένη μορφή με την παρουσίαση του έργου ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ .Επίσης με την βοήθεια της εξαίρετης σοπράνο Ιωάννας Πολυζώη την οποία ευχαριστώ πολύ που δέχτηκε να πάρει το τραγούδι την Παρασκευή για να το πεί σήμερα Κυριακή, θα σας παρουσιάσουμε την μελοποιημένη εκδοχή του ποιήματος Ο ΧΟΡΟΣ (αφιερωμένο στον καπετάνιο του ΕΛΑΣ Ρούμελης Σεραφείμ Κοσόρα ΠΕΛΟΠΙΔΑ που εκτελέστηκε στη Λιβαδειά το 1946 από τα στρατοδικεία της αστικής τάξης).
Και αυτό σε πολύ απλή μορφή καθώς το έγραψα μόλις την Τρίτη.
