«Ο Τάκης ζωγραφίζει τον κόσμο για να μοιάζει, στον κατ’ ουσίαν ανθρωποκεντρικό κόσμο που αγαπάει…»

«Στα café της Αναμονής» και «Σημειωματάριο Ανησυχίας» είναι οι δυο συλλογές με Εικαστικές Σημειώσεις του ζωγράφου Τάκη Βαρελά, που παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο «Polis Art Café». Για τις Εικαστικές Σημειώσεις του Τάκη Βαρελά, μίλησαν ο εκδότης των «Εντύποις» Γιάννης Κρανιάς, η Σοφία Αδαμίδου, συγγραφέας – δημοσιογράφος, ο Ανδρέας Μαράτος, εικαστικός – συγγραφέας, ο Γιώργος Μπίμης, ποιητής – συγγραφέας και η Εύα Φάμπα, σολίστ κλασικής κιθάρας (δείτε εδώ ρεπορτάζ και φωτογραφίες από την εκδήλωση).

Ακολουθεί η ομιλία του εικαστικού – συγγραφέα Ανδρέα Μαράτου:

Τα δύο βιβλία του Τάκη Βαρελά αποπνέουν, για μένα τουλάχιστον, μπρεχτικό άρωμα. Οι ιστορίες του κυρίου Κόυνερ μου ήρθαν συνειρμικά στο μυαλό. Και μάλιστα τρεις ιστορίες:

– Όταν αγαπάω έναν άνθρωπο τον ζωγραφίζω. Και προσπαθώ να του μοιάζει.

Το σκίτσο;

Όχι ο άνθρωπος.

 

– Ενας άνθρωπος στην παλίρροια.

Νερό που ανεβαίνει.

Ψάχνει για βάρκα.

Καταλαβαίνει ότι πρέπει να κολυμπήσει για να σωθεί, γιατί αυτός ο ίδιος, είναι η βάρκα σωτηρίας του.

 

-Στο ερώτημα κάποιου, αν υπάρχει θεός, ο κ. Κόυνερ του ζήτησε να σκεφτεί, αν η απάντηση στο ερώτημα θα του άλλαζε κάτι.

Αν όχι, τότε είναι περιττό.

Αν ναι, τότε πάει να πει, πως αποφάσισες ότι υπάρχει γιατί τον χρειάζεσαι.

 

Ο Τάκης ζωγραφίζει τον κόσμο για να μοιάζει, στον κατ’ ουσίαν ανθρωποκεντρικό κόσμο που αγαπάει, σ’ αυτόν τον αυτονόητο που μας τον μαθαίνουν ακόμα για χίμαιρα και αυταπάτη.

Ζητά από τον αναγνώστη και τον συνομιλητή του, να δει καθαρά, ότι ο ίδιος είναι η βάρκα της σωτηρίας του και δεν χρειάζεται τις αυταπάτες του.

Ο Τάκης προέρχεται από τον κόσμο της διαφήμισης.

Κουβαλάει λοιπόν τη «διαστροφή» του επαγγέλματος.

Ο λόγος κι η εικόνα χέρι με χέρι, μεστοί νοημάτων, λιτές γραμμές, φορείς μηνύματος καίριου, επικοινωνήσιμοι.

Κουβαλάει τη «διαστροφή» χωρίς το αμάρτημα όμως.

Γιατί δε θέλει να παραπλανήσει, να πείσει δια της πλαγίας, να ξυπνήσει αλλότριους συνειρμούς, να στρεψοδικήσει.

Να εκτεθεί και να μοιραστεί θέλει.

 

Τώρα, γιατί βρέθηκα τόσο πρωί  στο Σύνταγμα;

Να, είναι που στα café της αναμονής

Συλλογιέται ο άνθρωπος  μόνος

παρατηρώντας τους πολλούς

 

Όσοι τον ξέρουμε, ξέρουμε και το αεικίνητο βλέμμα και τη σπιρτάδα της στιγμής.

Πώς τον πυροδοτεί μια φράση, ένα στιγμιότυπο και προχωρεί σχεδόν σε αυτόματες επεξεργασίες και συνειρμούς για τη δική του παρέμβαση.

 

Καμιά φορά… Τι καμιά φορά;  

Σχεδόν πάντα, το μελάνι τρέχει στο σταθερό χαρτί…

Δεν μαζεύεται….

Η μορφή της γραφής, υποδηλώνει τον ψυχισμό της στιγμής

Έτσι ασχεδίαστο , αφτιασίδωτο απαίδευτο….  

Έχει μέσα της, την αυθεντική εικόνα

Αποτύπωση, σε χρόνο νεκρό

Φωτογράφηση και  χαρτογράφηση.

Υπογραφή

 

Δεν είναι flaneur, αμέριμνος περιπλανητής ανοιχτός στα σοκ της μεγαλούπολης, όπως τον περιέγραφαν ο Μπωντλαίρ κι ο Μπένγιαμιν, αλλά συνειδητός παρατηρητής των μικρών πραγμάτων της καθημερινότητας.

Χειρονομίες, σκέψεις, γεγονότα.

Προσπαθεί με όρους υλισμού να ανιχνεύσει τη διαλεκτική του μικρού με το μεγάλο

για την κατανόηση αυτών των φαινομενικά ασύνδετων πραγμάτων που συνθέτουν την πραγματικότητα.

Και λέω «προσπαθεί» γιατί αυτό είναι κάτι που δε σταματά ποτέ,

συνεχώς σου ζητά να ανανεώνεις και να αναδιοργανώνεις τα εκφραστικά σου μέσα και να συντονίζεσαι με τις υπόγειες δυναμικές της εποχής σου.

Ο Τάκης Βαρελάς διαθέτει και την αισιοδοξία της βούλησης και την ηθική της ευθύνης και την αυτοκριτική διάθεση, τα στοιχεία εκείνα δηλαδή που είναι απαραίτητα για όποιον ονειρεύεται και παλεύει ν’ αλλάξει τον κόσμο με όρους εμπράγματους.

Είναι δρόμος  χωρίς επιστροφή  η αγρύπνια για τη ζωή…

 

Υπηρετεί τα λόγια του Ρίτσου όπως τ’ ακούμε στους ρυθμούς του Λεοντή:

«Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο,

τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.»

Σας προτείνω να τα διαβάσετε. Βλέπονται και διαβάζονται σα νεράκι, σ’ αρέσει να τα ξανακοιτάς.

Καλοτάξιδα Τάκη.