Πάσχα παρέα με απείθαρχους!

Προσωπικά κατανοώ και συμμορφώνομαι με τις οδηγίες της πολιτικής προστασίας για κατ’ οίκον περιορισμό στην προσπάθεια ελέγχου της πανδημίας. Ο εγκλεισμός και η κοινωνική απομόνωση είναι μέτρα αρκούντως ικανοποιητικά, αν τηρηθούν σωστά, για να επιβραδύνουν το πρόβλημα και όχι για να το λύσουν. Ωστόσο είναι μέτρα δυσάρεστα και κουραστικά που γίνονται αφόρητα και ασφυκτικά όταν τείνουν να κλείσουν δίμηνο, ενώ παράλληλα συμπίπτουν με την πασχαλινή εορταστική περίοδο, που παραδοσιακά συνδυάζεται με μεγάλες συναθροίσεις και με εξορμήσεις σε νησιά, χωριά και εξοχές. Και αν, όπως λέει η κυβέρνηση, το 90% των πολιτών συμμορφώνεται με τα μέτρα, υπάρχει και το άλλο 10%, ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο, απείθαρχων πολιτών.

Δε θα βιαστώ να τους δικάσω γιατί αφενός φλερτάρω με την απειθαρχία εν γένει και αφετέρου διότι και εγώ αυτό το Πάσχα θα το περάσω παρέα με απείθαρχους! Όχι με τους πονηρούληδες που θα στείλουν Β4 για να σουβλίσουν οβελία με το συγγενολόι, αλλά με εκατό πραγματικά απείθαρχους τύπους που κατοικούν σε έναν μυστηριώδη, κόκκινο, ελικοειδή ουρανοξύστη, που είναι χτισμένος πάνω σε μια χωροχρονική ασυνέχεια. Σήμερα θα τους κάνω το τραπέζι ένεκα της ημέρας και τούτο το πασχαλινό τραπέζι θα είναι το μεγαλύτερο από κάθε άλλη χρονιά. Σκεφτείτε πως το σπίτι θα γεμίσει με εκατό απείθαρχους τύπους, οι οποίοι πέραν της γκροτέσκο προσωπικότητας τους και του έντονου ταπεραμέντου τους, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα ενδιάμεσο στάδιο της μεταγήινης περιπλάνησής τους, ανάμεσα στη φθορά της λήθης και την αφθαρσία της μνήμης. Τρέχα γύρευε δηλαδή και άντε τόλμα πες «Χριστός Ανέστη» σε ημιπεθαμένους τζώρες. Βλέπω τα κόκκινα αυγά να τα τσουγκρίζουν στο κεφάλι μου. Άσε που αν το ακούσει ο Λένιν πάω για διαγραφή. Και τι να του εξηγήσω; Πως είναι έθιμο και κομμάτι της ελληνικής παράδοσης; Μετρήστε λέξεις: έθιμο, ελληνική, παράδοση. Τρία μικροαστικά κατάλοιπα σε μια φράση που προσπαθεί να δικαιολογήσει το Χριστός Ανέστη. Ποιος Χριστός και πώς ανέστη, θα με ρωτήσει και άντε απάντησέ του… Δεν έχει  κανένα νόημα, είναι χαμένος χρόνος και αυτό παρουσία του Μαρσέλ Προυστ θα ήταν τουλάχιστον έγκλημα… Ίσως θα ήταν πιο φρόνιμο να λέω μόνο χρόνια πολλά. Σε ποιους όμως να πω χρόνια πολλά; Στους μακαρίτες; Κι αν με ρωτήσει κανείς τους που βρισκόμαστε και σε ποια εποχή, τι θα του απαντήσω; Μήπως να πω «αυτό είναι σχετικό»; Αδύνατον, με τον Αϊνστάιν και το Χόκινγκ παρόντες να τρώνε από μια τούφα τσουρέκι έκαστος. Αν δεν πνιγούν θα με πνίξουν. Το πήρα απόφαση, θα λέω μόνο «καλώς βρεθήκαμε» και «πάντα τέτοια». Παράλληλα θα φροντίζω να ρέει άφθονο το κρασί στα ποτήρια των εκλεκτών καλεσμένων μου. Ελπίζω η ζεστή πληθωρικότητα του Βέγγου να κλέβει τις εντυπώσεις καθώς θα σηκώνει το ποτήρι και θα λέει δυνατά «στην υγειά μας καλοί μου άνθρωποι» έχοντας με το άλλο χέρι αγκαλιασμένο το Βάρναλη και τσουγκρίζοντας δυνατά με τη Βασιλειάδου. Είναι κάπως περίεργο γιατί είναι Πάσχα και δαύτοι τραγουδούν έξω φωνή «πότες θα κάμει ξαστεριά»… Στην άλλη μεριά του τραπεζιού κάθονται πλάι-πλάι ο Μπόουι με τον Κομπέιν και κρυφοκοιτάζουν πονηρά προς τις όμορφες κυρίες του τραπεζιού, τη Λαμπέτη, την Κοτοπούλη και τη Μονρόε. Αυτές έχουν αντιληφθεί τα βλέμματα και σχολιάζουν χαμηλόφωνα ανάμεσα σε πονηρά γελάκια και επιφωνήματα. Πιο πέρα ο Σιδηρόπουλος με τη Γώγου τραγουδούν τον Ηλεκτρικό Θησέα στον Σαραμάγκου και ο Φρόιντ προσπαθεί να ψυχαναλύσει τον Πικάσο με αφορμή τη Γκέρνικα. Αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν στο περίεργο πασχαλινό τραπέζι μου φέτος. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα, καθώς μόλις άρχισα να ξεφυλλίζω το νέο βιβλίο της εκλεκτής Σεμίνας Διγενή, το δωμάτιο άρχισε να γεμίζει με πρόσωπα γνωστά και ιδιαζόντως απείθαρχα, τόσο κατά τη διάρκεια του σαρκικού βίου τους, όσο και μετά από αυτόν, στο άυλο και άχρονο διηνεκές.

Είναι σαφές πως όταν έχεις να κάνεις με απείθαρχους, μια τυπική βιβλιοπαρουσίαση ή μια πομπώδης βιβλιοκριτική, μάλλον περισσεύει. Έτσι λοιπόν μιας που φέτος θα περάσω το Πάσχα μαζί τους, θεώρησα πως έπρεπε να μπω για λίγο στον κόσμο και την παρέα τους. Τους κάλεσα για φαγητό και μετά το γεύμα αποφάσισα να τους ακολουθήσω και να τρυπώσω στον κόκκινο ουρανοξύστη τους, με ρίσκο να με συλλάβουν καθώς πήγαινα προς τα κει. Στάθηκα τυχερός γιατί ο δρόμος προς τον κόκκινο ουρανοξύστη είναι άγνωστος στις αρχές και έτσι δεν υπήρχαν μπλόκα. Το μόνο στοιχείο που είχα για να βρω το δρόμο είναι πως στην αρχή του υπάρχει ένας Κάκτος! Έτσι, με έναν τρόπο μαγικό τα κατάφερα! Βρίσκομαι ήδη στα πρώτα πατώματα του ουρανοξύστη και ξεκινώ να ανηφορίζω, σελίδα τη σελίδα, περιπλανώμενος στον υπέροχο κόσμο των απείθαρχων, με απώτερο σκοπό το μυστηριώδες ρετιρέ της λήθης!

Υ.Γ. Το νέο βιβλίο της Σεμίνας Διγενή «Οι απείθαρχοι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος και αποτελεί μία εξαιρετική εναλλακτική κοσμοπλημμύρας στα πλαίσια της απομόνωσης.

Χρόνια πολλά σε όλους με υγεία και υπομονή! Καλή αντάμωση!