Πολύτιμοι δημοσιογραφικοί λίθοι, με κοινωνικό, ανθρωπιστικό και πολιτικό περιεχόμενο – Σεμίνα Διγενή: “Αποδελτίωση”

Η Σεμίνα Διγενή είναι πασίγνωστη και αγαπητή και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται συστάσεις. Με μεγάλη δημοσιογραφική εμπειρία και πολλές επιτυχίες, με πολλά αξιόλογα δημοσιεύματα στον τύπο, με θαυμάσιες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Έχει μια πλούσια δραστηριότητα σε πολλά επίπεδα και έχει βραβευτεί για τη δράση της. Πλούσιο το βιογραφικό της γνωστό σε πολλούς και τώρα το διαβάζουμε και μας εντυπωσιάζει στα αυτιά του βιβλίου της, με τίτλο Αποδελτίωση, το οποίο παρουσιάζουμε.

Σημειωτέον ότι η συγγραφική της δραστηριότητα, όσον αφορά τη βιβλιοπαραγωγή της, ξεκινάει το 2018, οπότε εκδίδεται το πρώτο βιβλίο της, με τίτλο Κίτρινο υποβρύχιο (Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ) και συνεχίζεται το 2020,  με το δεύτερο βιβλίο της: Οι Απείθαρχοι (Εκδ. ΚΑΚΤΟΣ), το 2021, με το τρίτο παρουσιαζόμενο εδώ βιβλίο της και το 2022, με το τέταρτο Felicità. Μια γυναίκα. Ένα αγόρι. Ένα πείραμα (Εκδ. ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ). 

Το βιβλίο προλογίζει με λιτό και λυρικό ύφος, αλλά και εξόχως πολιτικό, ο. Δημήτρης Κουτσούμπας, Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Στο κείμενό του ο Γ.Γ. τα λέει όλα ή σχεδόν όλα για το ύφος και την ιδεολογία της συγγραφέα, που διαπερνά όλα τα σύντομα, αλλά πολύ ουσιαστικά κοινωνικά χρονογραφήματα, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις της, για τους αγώνες της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, για τη δύσκολη καθημερινότητα της ζωής απλών ανθρώπων και αγωνιστών, που βιώνουν την εκμετάλλευση, τον εκφοβισμό και τα βάσανα που προκαλεί με τη βάναυση και απάνθρωπη πολιτική της η αστική τάξη και όλοι οι καπιταλιστές/ιμπεριαλιστές όπου Γης. κ.λπ.

Δυο μόνο αποσπάσματα θα αντιγράψω από το θαυμάσιο αυτό «Προλογικό σημείωμα», το οποίο θα διαβάσει ολόκληρο και θα απολαύσει ο αναγνώστης του βιβλίου, όταν το αποκτήσει. Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να είναι και κείμενο βιβλιοπαρουσίασης και δεν θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι. Ωστόσο, προσωπικά θα επιχειρήσω μια βιβλιοπαρουσίασή του, αφού ακόμη δεν έχει φτάσει ακόμη στα χέρια χιλιάδων επίδοξων αναγνωστών του.

Γράφει, λοιπόν, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μεταξύ άλλων τα εξής:

«[…] Σου δημιουργεί μέσα από τα κείμενά της, μέσα από τις συνεντεύξεις της, την ανάγκη της εξομολόγησης, όχι στην ίδια, αλλά κυρίως στους λαϊκούς ανθρώπους της εργατικής τάξης, η οποία βγαίνει στο προσκήνιο της Ιστορίας για να βάλει στην άκρη την προηγούμενη ξεπερασμένη και ολοκληρωτικά φθαρμένη αστική τάξη, μέσα από αιώνες κατοχής της εξουσίας κι εκμετάλλευσης των λαών. […]

Τα γραπτά της Σεμίνας Διγενή, όπως το βιβλίο αυτό που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας από το Εκδοτικό της Σύγχρονης Εποχής, ανασκαλεύουν και ξυπνούν μνήμες, βγάζουν μπροστά απωθημένες στα βάθη της ψυχής, μερικές φορές, σκέψεις, δίνουν ευκαιρία για σύγχρονους προβληματισμούς, για οραματισμούς, ανοίγουν τη συζήτηση στις παρέες και στων “Ελλήνων τις κοινότητες”, για πρωτοπορειακές ιδέες, ιδανικά, αξίες και σχέδια για ένα ευτυχισμένο αύριο. […]»

Συνυπογράφω τα παραπάνω και επαυξάνω, τονίζοντας ότι τα κείμενα της Σεμίνας Διγενή είναι μικρά διαμάντια, μικρά ρουμπίνια, πολύτιμοι δημοσιογραφικοί λίθοι, με κοινωνικό, ανθρωπιστικό και πολιτικό περιεχόμενο. Φανερώνουν δημοσιογράφο, που δεν μεταφέρει στο κοινό απλά κάποιες ειδήσεις και πληροφορίες, αλλά που έχει κοινωνική συνείδηση και αγωνίζεται με την πένα του, τη φωνή και το μικρόφωνό του για να προβληματιστεί το κοινό του, που αποτελείται από ανθρώπους της εργατικής τάξης και των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων, και να δράσει μαζικά, ενεργητικά και οργανωμένα για την επίλυση των προβλημάτων του. 

Η Σεμίνα Διγενή διακρίνεται από την απλότητα του ύφους της, έτσι που να γίνεται κατανοητή, από το χιούμορ της, με αποτέλεσμα να γίνεται ευχάριστη, από το χαμόγελό της, που λάμπει σαν ένας φωτεινός ήλιος στο τηλεοπτικό πλατό, τη γλυκιά και κελαριστή φωνή της, που σε προκαλεί –αν πιάσεις τη συχνότητα που εκπέμπει– να την ακούσεις και να την απολαύσεις. Δεν είναι τυχαίο που εργάστηκε επιτυχώς σε διάφορα κανάλια και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και σε ηλεκτρονικά μέσα. Παντού την επέλεξαν και την τίμησαν όλοι οι παραγωγοί και οι συνεργάτες της για τη συνέπεια, την εργατικότητα, την πρωτοτυπία, την τιμιότητα και την καθαρότητα του λόγου της, την λαϊκότητά της. Εδώ και αρκετούς μήνες, συνεργάζεται με την εφ. «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», στο Σαββατο-κυριακάτικο φύλλο του, με ολοσέλιδα θαυμάσια και πολύ ενδιαφέροντα κείμενά της και είθε να το μάθουν αυτό και να προμηθεύονται την εφημερίδα πολύ περισσότεροι αναγνώστες, οι οποίοι θα απολαμβάνουν, όπως εμείς οι τυχεροί, τον λόγο, το ύφος, και τη θεματολογία της Σεμίνας και βέβαια ολόκληρη την εξαιρετική ύλη, μοναδική σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο, της εφημερίδας της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων και νεολαίας, το ιστορικό και μαχητικό δημοσιογραφικό και πολιτικό όργανο της Κ.Ε. του ΚΚΕ, τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ».

Δεν είναι δυνατό ν’ αναφερθώ σε όλα τα κείμενα αυτού του βιβλίου, 121 συνολικά, δημοσιευμένα κατά καιρούς (1997-2021) και ασφαλώς σταχυολογημένα από ένα πλήθος άλλων δημοσιευμάτων της, που φανερώνουν όχι μόνο το λογοτεχνικό τάλαντο της Σεμίνας, αλλά και το εύρος των γνώσεών της, την πνευματική της συγκρότηση, την πολιτική της ενάργεια και πίστη για μια ανθρώπινη, δίκαιη και ειρηνική κοινωνία, τη σοσιαλιστική/κομμουνιστική. Βέβαια, ποτέ στα κείμενά της ή στις εκπομπές της δεν κάνει πολιτικό κήρυγμα. Έχει τη μαεστρία να περνάει κοινωνικά μηνύματα και κοινωνικούς προβληματισμούς στους αναγνώστες και θεατές ή ακροατές της,

Είναι όλα της τα κείμενα αξιόλογα και ενδιαφέροντα, με γλώσσα κοφτερή καυτηριάζει πολλά απαράδεκτα φαινόμενα και πρόσωπα του αστικού μας συστήματος, αποκαλύπτοντας τη βρωμιά και τη δυσωδία του, δημιουργεί πορτρέτα αγωνιστών, καλλιτεχνών, τους οποίους προβάλλει ως κοινωνικά πρότυπα, επιχειρεί ιστορικές αναφορές σε δίσεκτους χρόνους, γενικά προβληματίζει κοινωνικά και πολιτικά τον αναγνώστη της, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς και του μυαλού του. Αυτός φυσικά είναι ο ρόλος του λογοτέχνη, του δασκάλου, του δημοσιογράφου, με σκοπό από τη μια να απαλύνει τα βάσανα των καταπιεσμένων στην εποχή και στο σύστημα που ζούμε και από την άλλη να στρώσει τον δρόμο για τη μεγάλη ανατροπή του αστικού συστήματος προς όφελος της εργατική τάξης και των κοινωνικών λαϊκών στρωμάτων. Ασφαλώς και δεν πρέπει να χάνουμε τον στόχο μας!

ΣΕΜΙΝΑ ΔΙΓΕΝΗ

ΑΠΟΔΕΛΤΙΩΣΗ

Εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 

Αθήνα 2021, σχ. 0,14 Χ 0,21, σελ. 464

Εντελώς ενδεικτικά θα παρουσιάσω εδώ ερανίσματα από την πλούσια συγγραφική της ανθοφορία, στην παρούσα έκδοση:

Η συνέντευξη που πήρε από την αγωνίστρια Πότα Κακκαβά είναι συγκλονιστική («Η κόκκινη Πότα των νησιών της εξορίας», σελ. 9-16), παρουσιάζοντάς μας έναν αδούλωτο άνθρωπο, μια προσωπικότητα που ποτέ δεν λύγισε, που μας δείχνει αναμφίβολα τον δρόμο του αγώνα και της εργατικής επανάστασης.

Μας αποκαλύπτει με τόση ενάργεια τον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη και αγωνιστή, αγαπημένο μας Θανάση Βέγγο («Θανάσης Βέγγος: Ονειρευόταν, έτρεχε κι αγωνιζόταν», σελ. 19-24)

Ενδιαφέρουσες και οι συνεντεύξεις που πήρε από τη χιεμαρρώδη Τάνια Τσανακλίδου («Τάνια Τσανακλίδου: Λάθη και χαστούκια μ’ έκαναν καλύτερο άνθρωπο και καλλιτέχνη», σελ. 37-56), από τον Βασίλη Παπαβασιλείου («Βασίλης Παπαβασιλείου: “Ζούμε στην εποχή του απόλυτου θορύβου των γνωμών”», σελ. 66-69), από τον Βασίλη Νικολαΐδη, ο οποίος ανέφερε τις ενθυμίσεις του για τη θεατρική ζωή της Μαίρης Αρώνη («Ιστορίες με τη Μαίρη Αρώνη», σελ. 74-81), από την πρώην Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, η οποία πέρασε από «ανάκριση» από δημοσιογράφους και καλλιτέχνες σε τηλεοπτική εκπομπή της Σεμίνας («Η Αλέκα Παπαρήγα, μια δωροδοκία, ένας κουραμπιές και η Κάρλα Μπρούνι», σελ. 90-104), από τη Δήμητρα Γαλάνη («Δήμητρα Γαλάνη: “Η έλλειψη πνευματικότητας μας έριξε στα βράχια”», σελ. 107-108), για τη ζωή και την καλλιτεχνική πορεία της, από τη  συγγραφέα Έρη Ρίτσου, κόρη του ποιητή Γιάννη Ρίτσου, που της μίλησε για τους γονείς της, τη ζωή τους στη Σάμο και τη δική της ζωή, καθώς και για τις συγγραφικές λογοτεχνικές δημιουργίες της. («Έρη Ρίτσου: “Αυτό που έκανε ο πατέρας μου δεν ήταν δουλειά”», σελ. 129-133), από τον Γιώργο Νταλάρα («Γιώργος Νταλάρας. Η πρώτη live τηλεοπτική συνέντευξή του», σελ. 138-143), από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου («Δημήτρης Παπαδημητρίου: “Η αληθινή τέχνη είναι φύσει επαναστατική”», σελ. 149-154), από τον Κώστα Βαρώτσο («Κώστας Βαρώτσος: “Ο Δρομέας δεν τρέχει, χορεύει”», σελ. 157-160), από τον Γιώργο Σκούρτη («Η τελευταία συνέντευξη του Γιώργου Σκούρτη», σελ. 200-204), από τον Χάρρυ Κλυνν («Η πρώτη μη ξεκαρδιστική συνέντευξη του Χάρρυ Κλυνν», σελ. 290-298), από τη Νατάσα Μποφίλιου («Νατάσα Μποφίλιου: “Θυμώνω με τον ρατσισμό στη διαφορετικότητα”», σελ. 362-364), από τον Χρήστο Δάντη («Χρήστος Δάντης: “Είμαι ροκάς για τους λαϊκούς και λαϊκός για τους ροκάδες”», σελ. 388-392) κ.ά. 

Η συγγραφέας στον μεγάλο πολύχρωμο πίνακα που δημιούργησε, έβαλε και μερικές εξαίσιες πινελιές μελαγχολικές ή αισιόδοξες, μαύρες ή έγχρωμες, ακόμη και αγωνιστικές, αναλόγως, για τον παππού και τη γιαγιά της τους πρόσφυγες, αλλά κυρίως για τους πρόσφυγες («Χαμένοι στη μετάφραση», σελ. 17-18), για τον Αντόνιο Γκράμσι και το μίσος του εναντίον των αδιάφορων («Η εποχή των τεράτων», σελ. 27-28), για τα εφηβικά μας χρόνια (των μεγαλύτερων από τους αναγνώστες), τέλος της δεκαετίας του 1960 και των αρχών του 1970, με πολλές ιστορικές πληροφορίες και μπόλικη νοσταλγία («Η λιακάδα της εφηβείας στα  ‘70ς», σελ. 29-36), με ένα πικρό και μελαγχολικό σκιτσάρισμα του καταπληκτικού καλλιτέχνη: ηθοποιού και τραγουδιστή Γιώργου Μαρίνου («Ένα γράμμα στον Γιώργο Μαρίνο», σελ. 57-60), υπέροχος είναι και ο φανταστικός διάλογος της Αλίκης Βουγιουκλάκη με τον Γιάννη Τσαρούχη, μετά θάνατο, στο «Χάραμα», λέει («Ο Τσαρούχης, η Αλίκη, ο έρωτας και η “άλλη”», σελ. 84-89), «Ο καφκικός εφιάλτης της πανδημίας», σελ. 287-289, «Me too. Ο παλιός κόσμος να πάει στον διάβολο», σελ. 415-418, «Μακρόνησος, το Νταχάου της Μεσογείου», σελ. 419-422 κ.ά.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα λεύκωμα με έγχρωμες φωτογραφίες από τις συνεντεύξεις της Σεμίνας Διγενή και μια φράση της, ως επίλογος, πριν από τα Περιεχόμενα: «Η “Αποδελτίωση” συνεχίζεται…». 

Αγαπητή μας, Σεμίνα, την περιμένουμε εναγωνίως…  

Θα κλείσω το σημείωμά μου τούτο για το θαυμάσιο βιβλίο της Σεμίνας Διγενή (την οποία ευχαριστώ για τα τόσα που μου έμαθε), επανερχόμενος στο κείμενό της για τον Αντόνιο Γκράμσι. Μεταξύ άλλων γράφει: «Μισώ τους αδιάφορους, έλεγε το 1917 ο φιλόσοφος, συγγραφέας και πολιτικός Αντόνιο Γκράμσι. Πίστευε πως η αδιαφορία είναι αβουλία, παρασιτισμός και δειλία. Δεν ήταν ζωή.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην Ιστορία. Είναι η μοιρολατρία, αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυία.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί οι πολλοί απαρνούνται τη βούλησή τους, αφήνουν να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση μπορεί να καταργήσει.»