Κόμιξ, σάτιρα & πολιτικό σκίτσο – Ο Πάνος Ζάχαρης στο 4ο επεισόδιο του Podcast της ΚΝΕ

Μια διαφορετική συζήτηση, για να σπάσει η μαυρίλα του κορονοϊού -και αυτών που την εκμεταλλεύονται.

Ο Πάνος Ζάχαρης μιλάει στο 4ο επεισόδιο του podcast της ΚΝΕ, για μια σειρά θέματα:

Για τα κόμικ που έχουν πάψει να θεωρούνται “μίκι-μαου για παιδιά”, αλλά χτίζουν τώρα το κοινό και τη δική τους παράδοση. Για τη δύναμη του σκίτσου που είναι η συμπύκνωση -σε αντίθεση με την εμβάθυνση-, και για τα πιο διαχρονικά μηνύματα των σειρών κόμικ, πέρα από το καθημερινό κυνήγι της επικαιρότητας.

Για τη δουλειά του σκιτσογράφου, που εν πολλοίς αφορά το θέμα που θα επιλέξει να καταπιαστεί. Για τον ίδιο τον σκιτσογράφο που γίνεται πολλές φορές άλλοθι πολυφωνίας για το μέσο όπου δουλεύει. Και δε δουλεύει απλώς στο στόμα του λύκου, αλλά του βουρτσίζει τα δόντια…

Για τα όρια της σάτιρας, τη δυσκολία να πετάξουμε από πάνω μας τη σαβούρα και τα στερεότυπα με τα οποία γελάμε ένοχα, το άλλοθι της αποκήρυξης της “πολιτικής ορθότητας”, από αντιδραστική σκοπιά.

Για την επιστημονική φαντασία, που τείνει να ταυτίζεται με τη δυστοπία τα τελευταία χρόνια. Και για δύσκολες σειρές όπως ο Μπότζακ Χόρσμαν.

Για τα πρώτα του σκίτσα, που ντρέπεται να βλέπει, όπως εμείς τις παλιές μας φωτογραφίες.

Για τη συγκίνηση όταν παραδόθηκε το σκίτσο του στην Αχέντ Ταμίμι. (Βασικά, τα ‘παιξα…)

Για τους συναδέλφους του, που δε θεωρούν της μόδας να εντάσσεσαι σε ένα κόμμα, αλλά δεν κρατάνε κι 1,5 μέτρο απόσταση για να τον αποφύγουν, επειδή ξέρουν τι είναι πολιτικά. Ίσα-ίσα…

Για τις δυσκολίες της τηλε-εργασίας και του νέου εργασιακού τοπίου.

Και για το σκίτσο που λειτουργεί πάντα επικουρικά στα υπόλοιπα -δηλαδή τον αγώνα. Το σύστημα δε θα πέσει τραγουδώντας, αλλά αυτοί που θα το ρίξουν μπορεί εκείνη την ώρα να τραγουδάνε. Ή και να γελάνε με ένα ωραίο κι έξυπνο σκίτσο…

Τα υπόλοιπα θα ακούσετε να τα λέει ο ίδιος πολύ καλύτερα, στο βίντεο που ακολουθεί.