Αφροδίτη Ρέτζιου: «Πρόοδος δεν είναι να ζουν οι νεότερες γενιές χειρότερα από τις προηγούμενες»

Η Αφροδίτη Ρέτζιου είναι επιμελήτρια Ψυχιατρικής στο Θριάσιο Νοσοκομείο και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας. Αδιαμφισβήτητα βλέπει και ακούει κάθε μέρα πολλά και αφουγκράζεται από πολύ κοντά τις μεγαλύτερες αγωνίες και ανησυχίες των ανθρώπων. Λένε πως – τουλάχιστον – απέναντι στον θάνατο, πρέπει να είναι όλοι ίσοι και να έχουν τα ίδια δικαιώματα. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι έτσι. Η Αφροδίτη το ξέρει αυτό και γι’ αυτό παλεύει καθημερινά για μία διαφορετική κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις σύγχρονες ανάγκες του και όχι τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Γι’ αυτό και είναι και υποψήφια ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ. Ας δούμε τι μας είπε για την κατάσταση στα νοσοκομεία και τις επικείμενες εκλογές.

Αφροδίτη, μπορείς να αναφέρεις τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γιατροί στα νοσοκομεία;

Οι γιατροί που εργάζονται στο δημόσιο σύστημα υγείας έχουν φτάσει στα όρια της πνευματικής, ψυχικής και σωματικής εξουθένωσης. Τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι: εντατικοποίηση εξαιτίας των τραγικών ελλείψεων σε γιατρούς, γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, συνάδελφοι συμβασιούχοι αναλώσιμοι, σε καθεστώς εργασιακής ομηρίας, σε αρκετές περιπτώσεις απλήρωτοι για μήνες με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους, απλήρωτες εφημερίες, γιατροί πλανόδιοι από τη μία μονάδα δημόσια υγείας στην άλλη, από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, από το κέντρο υγείας στο νοσοκομείο, ακόμα και από τη μία πόλη στην άλλη. Για παράδειγμα, συνάδελφοι εφημερεύουν τη μία μέρα στα Γιάννενα και την επόμενη στην Άρτα και αυτό αποτελεί τον κανόνα.

Για τους νεότερους συναδέλφους, τους ειδικευόμενους, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Έλλειψη προοπτικής, αβεβαιότητα για το μέλλον από τη στιγμή που προκηρύσσονται λιγοστές θέσεις, με τη μετανάστευση στο εξωτερικό να φαντάζει να η μοναδική λύση. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουμε το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης, κατά χιλιάδες στο εξωτερικό. Τρέχουν πανικόβλητοι για να βγάλουν τη λάντζα, επωμίζονται ευθύνες που δεν τους αναλογούν εξαιτίας των ελλείψεων σε ειδικευμένους γιατρούς. Η εκπαίδευσή τους ανάγεται σε ατομική ευθύνη, εξαναγκάζονται να επιδίδονται σε ένα ατελείωτο κυνήγι απόκτησης μορίων και δεξιοτήτων. Είτε «να επαιτούν» από τις φαρμακευτικές εταιρίες δωρεάν συμμετοχή στα συνέδρια που διοργανώνουν είτε να αναγκάζονται να πληρώνουν οι ίδιοι τη συμμετοχή τους. Υπάρχει ωστόσο και μία άλλη πλευρά εξίσου σημαντική και ουσιαστική. Είναι η ματαίωση που νιώθεις καθημερινά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα αδιέξοδα ενός συστήματος που σου στερεί τη δυνατότητα να αξιοποιήσεις σαν γιατρός τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και να τα θέσεις στην υπηρεσία των ασθενών σου. Να γνωρίζεις ότι υπάρχουν όλες οι δυνατότητες σήμερα, τον 21^ο αιώνα, να προσφέρεις υψηλού επιπέδου σύγχρονες απολύτως δωρεάν υπηρεσίες υγείας και παρόλα αυτά να χάνονται ανθρώπινες ζωές, να αναζωπυρώνονται ασθένειες που είχαν εκλείψει. Καθημερινά αναμετριέσαι με τον εαυτό σου, να μη συμφιλιωθείς χωρίς να το αντιληφθείς, να μην αλωθεί η συνείδηση σου, να μην αλλοιωθούν τα επιστημονικά σου κριτήρια από την αντίληψη του κόστους – οφέλους. Από την αντίληψη που λέει πως η υγεία του λαού είναι κόστος που πρέπει να συμπιεστεί γιατί μπαίνει εμπόδιο στην αναθέρμανση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Το 2017, ο Guardian είχε γράψει για διάλυση της δημόσιας υγεία στα νοσοκομεία, αναφέροντας για την ακρίβεια πως «πεθαίνουν ασθενείς που θα μπορούσαν να μείνουν ζωντανοί». Από το 2017 μέχρι σήμερα, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή όχι;

Ο όρος «διάλυση» δεν είναι αν θέλεις τη γνώμη μου ο πιο κατάλληλος. Ασφαλώς υπάρχει μία συνεχιζόμενη υποβάθμιση, συρρίκνωση των δημόσιων μονάδων υγείας, εξαιτίας της διαχρονικής πολιτικής της κρατικής υποχρηματοδότησης, αλλά ταυτόχρονα αναπτύσσονται νέες μονάδες στο δημόσιο σύστημα υγείας. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι η ανάπτυξη του δημόσιου συστήματος υγείας δεν γίνεται με κριτήριο την κάλυψη των αναγκών του λαού μας σε υψηλού επιπέδου απολύτως δωρεάν υπηρεσίες υγείας. Κι αυτό, γιατί και η σημερινή κυβέρνηση, βαδίζοντας στα χνάρια των προηγούμενων, εφαρμόζει τις στρατηγικές  κατευθύνσεις της Ε.Ε. στον χώρο της υγείας, με τη λειτουργία των δημόσιων μονάδων υγείας με ιδιωτικοοικονομικά  κριτήρια, με ελάχιστη κρατική χρηματοδότηση, με έσοδα που θα προέρχονται από τις άμεσες ή έμμεσες πληρωμές των ασθενών και που θα εξασφαλίζουν μόνο ένα ελάχιστο πακέτο υπηρεσιών υγείας πολύ πίσω από τις ανάγκες αλλά και τις δυνατότητες της επιστήμης που υπάρχουν σήμερα. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η χειροτέρευση, απόλυτη και σχετική, της κατάστασης στο δημόσιο σύστημα υγείας επί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η μαγική εικόνα που προσπαθεί να παρουσιάσει η κυβέρνηση διαψεύδεται από την ζοφερή πραγματικότητα με την οποία έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι ασθενείς και υγειονομικοί, αλλά και από τα ίδια τα στοιχεία: μείωση της κρατικής χρηματοδότησης για τα δημόσια νοσοκομεία κατά 65 εκ. ευρώ που έρχεται να προστεθεί στο τσεκούρι των προηγούμενων ετών, τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων. Οι «χιλιάδες» προσλήψεις που κατά διαστήματα εξαγγέλλονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αφορούν συμβασιούχους που ανανεώνεται η σύμβασή τους ή αντικαθιστούν τους προηγούμενους που έληξε η σύμβασή τους και απολύθηκαν. Μιλάμε, δηλαδή, για ανακύκλωση του ίδιου αριθμού εργαζομένων και όχι προσωπικό που προστίθεται σε αυτό που υπάρχει. Έτσι, ασθενείς αναγκάζονται να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα εξαιτίας των πολύμηνων αναμονών που υπάρχουν και φυσικά να πληρώνουν περισσότερα.

Είσαι υποψήφια Ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ. Γιατί ΚΚΕ, Αφροδίτη;

Γιατί είναι το μόνο κόμμα, που είναι φορέας του νέου, αν και συμπλήρωσε φέτος 100 χρόνια ζωής. Το μόνο κόμμα που δεν έκρυψε την αλήθεια για τον πραγματικό χαρακτήρα της Ε.Ε. Που αποκάλυψε ότι δεν είναι η Ευρώπη των λαών αλλά ένωση των καπιταλιστών και συνεπώς εχθρική προς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Γιατί δεν συνθηκολόγησε, δεν τα δίπλωσε, πήγε κόντρα στο ρεύμα χωρίς να υπολογίσει πολιτικό κόστος. Γιατί δεν έχει δεσμεύσεις απέναντι στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Γιατί με ανιδιοτέλεια, αταλάντευτα καταθέτει όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση των αγώνων των εργαζομένων, ενάντια σε όλους όσους τους μαυρίζουν τη ζωή. Γιατί κρατάει ζωντανή την ελπίδα και την προοπτική ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και ρεαλιστικός, ότι μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει, αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη που έχουμε να επιβάλλουμε το δίκιο μας. Γιατί ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει ΝΑΙ στην Ευρώπη του σοσιαλισμού, στην Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών. «Για να γεννούν τα σκοτάδια φως». Γι’ αυτό ΚΚΕ.

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, το 74% των Ελλήνων δεν εμπιστεύονται την Ε.Ε. Τι ενέργειες κάνει το ΚΚΕ για να προσεγγίσει όλον αυτόν τον κόσμο;

Το ΚΚΕ απευθύνεται σε όλους χωρίς στεγανά, ακόμα και σε όσους τρέφουν ακόμα ελπίδες ότι η Ε.Ε. μπορεί να εξανθρωπιστεί και να αλλάξει. Ειδικότερα, όμως, απευθυνόμενο σε αυτό το 74%, που είναι ανομοιόμορφο – από διαφορετική αφετηρία και για διαφορετικούς λόγους αμφισβητεί την Ε..Ε -, προσπαθεί να αναδείξει ότι οι κατευθύνσεις που εκπορεύονται από τα επιτελεία της Ε.Ε. δεν είναι αποτέλεσμα της παρέκκλισης  από τις ιδρυτικές της αξίες, αλλά αποτέλεσμα της ίδιας της φύσης της ως ένωση καπιταλιστικών κρατών. Προσπαθεί να αναδείξει πως ο πιο κατάλληλος τρόπος για να γονιμοποιηθούν τα σπέρματα της αμφισβήτησης είναι η ψήφος στο ΚΚΕ και η συμπόρευση με το ΚΚΕ, επειδή είναι το μόνο κόμμα που εναντιώνεται στην Ε.Ε και παλεύει για την αποδέσμευση από την Ε.Ε. και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως εκπροσωπεί την πρόοδο, ενώ η ΝΔ πως εκπροσωπεί τη σοβαρότητα. Τελικά, τι σημαίνει πρόοδος και σοβαρότητα στη σύγχρονη εποχή;

Τα δίπολα πρόοδος – συντήρηση και λαϊκισμός – υπευθυνότητα αποτελούν μία κάλπικη αντιπαράθεση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, για να κρύψουν ότι έχουν κοινές αντιλαϊκές δεσμεύσεις, ότι βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο απέναντι στο λαό, ότι αποτελούν αναγκαίες εφεδρείες του καπιταλισμού για να εξασφαλίζει τη μακροημέρευσή του. Ενός συστήματος που πεθαίνει και αναδύεται μπόχα από όλους τους πόρους του. Γιατί, προοδευτικό δεν είναι σήμερα να δουλεύεις 13 ώρες την ημέρα, 12 συνεχόμενες μέρες, με 400 ευρώ, να καίγονται άνθρωποι με τις πυρκαγιές, να πνίγονται με τις πλημμύρες. Πρόοδος δεν είναι να ζουν οι νεότερες γενιές χειρότερα από τις προηγούμενες. Δεν είναι να συμβιβάζεσαι με τα ελάχιστα, να υποκλίνεσαι σε όσους τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια σου. Προοδευτικό είναι να έχεις μόνιμη κα σταθερή δουλειά, να δουλεύεις λιγότερο, να έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο, υψηλού επιπέδου σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, δωρεάν παιδεία. Προοδευτική είναι η πρόταση πάλης του ΚΚΕ: η αποδέσμευση από την Ε.Ε, η πάλη για την Ελλάδα και την Ευρώπη του Σοσιαλισμού. Σοβαρή και υπεύθυνη είναι η στάση του ΚΚΕ που έχει επεξεργασμένο σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, για το παρόν και το μέλλον που μας αξίζει.

Στις 20 Απριλίου συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Γιατί πιστεύεις πως συνεχίζει να την ψηφίζει μία μερίδα κόσμου και πώς αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά ο φασισμός, που βλέπουμε σήμερα ν’ αυξάνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη;

Υπάρχει ένα τμήμα των ψηφοφόρων της Χ.Α που ταυτίζεται ιδεολογικά. Ωστόσο, το φασιστικό μόρφωμα της Χ.Α δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Αποτελεί εφεδρεία του ίδιου του συστήματος. Την περίοδο της κρίσης, το ίδιο το σύστημα φιλοτέχνησε το προφίλ της ως αντισυστημική δύναμη που συγκρούεται τάχα μου με τα κακώς κείμενα για να εμβολίσει – κυρίως, αλλά όχι μόνο – φτωχά λαϊκά στρώματα, ανώριμα πολιτικά, που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως ακροδεξιοί. Από την άλλη, όταν στο όνομα της αριστεράς εφαρμόζεις μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, αβαντάρεις τη Χ.Α. Η Χ.Α, ο φασισμός, είναι γέννημα θρέμμα του ίδιου του συστήματος. Αποτελεσματικά αντιμετωπίζεται μόνο αν αντιπαλεύεις το σύστημα που εκκολάπτει το αυγό του φιδιού, γι’ αυτό και ο πιο συνεπής πολέμιος του φασισμού είναι το ΚΚΕ. Γιατί είναι το μοναδικό κόμμα που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Ο Ναζίμ Χικμέτ είχε γράψει σε ποίημα του πως ««για να ’ναι δίκαιος ο θάνατος, θα ’πρεπε να ’ναι δίκαιη κ’ η ζωή». Τι πρέπει να κάνουμε για να γίνει πιο δίκαια η ζωή, λοιπόν;

Θα απαντήσω παραφράζοντας τους στίχους από ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη. Να μη σταματήσουμε ούτε στιγμή να αγωνιζόμαστε για την ειρήνη και το δίκιο. Να βγούμε στους δρόμους, να φωνάξουμε, ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σαν να γκρεμίζουμε την αδικία.

Ψήφος στο ΚΚΕ, λοιπόν, επειδή το ΚΚΕ είναι εγγύηση για να ’ναι πιο δίκαιη η ζωή.