Χρήστος Κασίμης – Το βασικό κριτήριο ψήφου για όποιον αισθάνεται αριστερός, είναι να στηρίξει το πολιτικό κόμμα εκείνο που θα δυσκολεύει την υλοποίηση των πολιτικών του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού
Η ιστορία του ΚΚΕ και ο πρωτοπόρος ρόλος του στην οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης δεν μπορούν να σβηστούν μονοκοντυλιά όσο λυσσαλέα κι αν προσπαθήσει η αστική τάξη της χώρας και οι ξένοι σύμμαχοί της.
Ο Χρήστος Κασίμης, μηχανικός παραγωγής και διοίκησης, πρόσφατα εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου με τη Λαϊκή Συσπείρωση και τώρα υποψήφιος με το ΚΚΕ στο Βόρειο Τομέα Αθηνών, ανήκει στους ανθρώπους που προσέγγισαν πρόσφατα το κόμμα, έχοντας περάσει από το ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα τη ΛΑΕ. Μας μίλησε μεταξύ άλλων για τους λόγους της συστράτευσής του με το κόμμα, τις αντιδράσεις παλιών και νέων συντρόφων του σε αυτή την επιλογή, αν η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποτέλεσμα μετάλλαξης ή εν πολλοίς προκαθορισμένη, αν έκανε ζημιά η διακυβέρνησή του στην έννοια της αριστεράς, αν γίνονται αγώνες με αποτέλεσμα στο σήμερα, ενώ απευθύνθηκε και στους χιλιάδες νέους που έχουν φύγει στο εξωτερικό λόγω της οικονομικής κρίσης, καλώντας να στηρίξουν με την ψήφο τους όσους πραγματικά αντιπαλεύουν εκείνους που τους έδιωξαν από τη χώρα με τις πολιτικές τους:
-Γιατί επέλεξες τη συμπόρευση με το ΚΚΕ σε αυτήν τη συγκυρία;
Η συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία υπαγορεύει σε όλους και όλες μας να κρατήσουμε μια υπεύθυνη στάση με βάση την ταξική μας θέση.
Μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιούλη και στις επικείμενες εξελίξεις της επόμενης ημέρας, η ανάγκη για πολιτική και κοινωνική αντεπίθεση και ανυπακοή από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων είναι όχι μόνο απαραίτητη αλλά και αναγκαία.
Βιώνουμε μετά και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών τις απόπειρες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να ρίξει το φταίξιμο για την άνοδο της ΝΔ στον «αχάριστο» λαό. που δεν κατανόησε, τάχα, το «θεάρεστο» έργο της, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αντέγραψε και εφάρμοσε μια πολιτική στοίχισης με τον ευρωμονόδρομο, τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ( ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ισραήλ κλπ) και της έστρωσε το χαλί.
Το ΚΚΕ εδώ και καιρό απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης προς όλους όσους αισθανόμαστε κομμουνιστές, αριστεροί, προοδευτικοί και δημοκράτες .
Στα πλαίσια αυτά συναντηθήκαμε με το ΚΚΕ και στις ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και δίνουμε μαζί και τη μάχη των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών στελέχη που εγκαταλείψαμε το προηγούμενο διάστημα τις αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη και μέλη της ΛΑΕ. Στηρίξαμε τη δύναμη εκείνη που το επόμενο διάστημα, θα δυσκολέψει την υλοποίηση των πολιτικών του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και θα συμβάλει στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και στην πραγματοποίηση της αντεπίθεσής του.
Είναι χρέος κάθε ανθρώπου που αισθάνεται να εμπνέεται από τα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης, να στηρίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα, στην προσπάθεια που κάνει κόντρα στην επικράτηση της λήθης έναντι της μνήμης. Την ώρα που η ΕΕ, με προεξάρχοντες τους πιο αντιδραστικούς της κύκλους και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνοδοιπόρο τους, (βλ. υπογραφή καταδίκης «Σιδηρού Παραπετάσματος» την ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών) επιχειρεί μια συντονισμένη προσπάθεια να διαστρεβλώσει την ιστορία και να σβήσει από την ιστορική μνήμη τους αγώνες των λαών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά του ναζισμού. Να ακυρώσει τη μεγάλη συμβολή της τότε ΕΣΣΔ τόσο στον αντιναζιστικό αγώνα όσο και στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Μετά την τραγική διάψευση των αυταπατών του «αριστερού κυβερνητισμού», στο έδαφος μάλιστα ενός αρνητικού ταξικού συσχετισμού, γνωρίζουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε μια φιλολαϊκή κυβέρνηση.
Παρά τις όποιες επιμέρους ενστάσεις του καθενός μας, εκείνο που είναι καθαρό στον καθένα από εμάς είναι το διακύβευμα της προσεχούς εκλογικής μάχης και της επόμενης μέρας.
Αυτό που κρίνεται, λοιπόν, και είναι μείζον την 8η Ιουλίου είναι να αναδειχθεί ένας μαζικός – ισχυρός πόλος λαϊκής αντιπολίτευσης. Ένας πόλος που θα εμψυχώσει τον κόσμο της εργασίας, θα στηρίξει τους επερχόμενους λαϊκούς αγώνες και θα σταθεί και με την κοινοβουλευτική του δράση δίπλα στα προβλήματα του αγωνιζόμενου Λαού. Αυτόν τον ρόλο μπορεί να τον υπηρετήσει ένα ΚΚΕ ισχυρό στη Βουλή και στους λαϊκούς αγώνες.
-Τι αντιδράσεις συνάντησες από παλιούς και νέους συνοδοιπόρους για αυτήν την απόφασή σου;
Οι αριστεροί άνθρωποι, όπως γνωρίζετε, μελετάνε, προβληματίζονται, συζητούν. Υπάρχει έντονος προβληματισμός σε όλους τους χώρους της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς για το τι κάνουμε στην παρούσα συγκυρία αλλά και πως πορευόμαστε το επόμενο διάστημα. Με ποιους όρους και προϋποθέσεις θα αντιμετωπιστεί η αντιλαϊκή επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου.
Ο προβληματισμός είναι έντονος ανάμεσα και στους παλιούς και στους νέους συνοδοιπόρους μου. Δεν μπορώ να αναφερθώ λοιπόν μόνο στους προσωπικούς μου προβληματισμούς, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι συνολικότερο, κάτι μεγαλύτερο αν θέλεις. Αυτός ο προβληματισμός πάντως στις ταξικές δυνάμεις της χώρας φέρνει ένα όλο και μεγαλύτερο ρεύμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ.
-Πιστεύεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχτηκε στην πορεία ή ήταν δοσμένη εξ αρχής η πορεία και η εξέλιξή του;
Οι ενδείξεις υπήρχαν αλλά δεν εκτιμήθηκαν σωστά. Το πράγμα άρχισε να γίνεται πιο φανερό όταν ο Τσίπρας και η κυβέρνησή παραδόθηκαν στην Τρόικα των δανειστών τον Ιούλιο του 2015 και ακολούθησαν τις ίδιες πολιτικές που εφάρμοσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010, όταν υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο.
Στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν στοιχεία της κατεύθυνσης που ακολουθούσε με πιο κραυγαλέα: την επίσκεψη του αρχηγού τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Τέξας το 2013 και η ομιλία του σε συνέδριο που διοργανώθηκε από το LBJ School of Public Affairs του Πανεπιστημίου Όστιν του Τέξας με θέμα: «Μπορεί να διασωθεί η Ευρωζώνη;». Στην ομιλία του εκεί φάνηκε ότι εγκαταλείπει ακόμα και στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης την οιαδήποτε σκέψη για ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Και στην συνέχεια στο Κόμο το 2014 όπου ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πάλι,συμμετείχε στις εργασίες του 40ού Φόρουμ της «ιταλικής Λέσχης Μπίλντεμπεργκ», όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν τότε και τα ελληνικά ΜΜΕ. Μάλιστα το συνέδριο έλαβε χώρα στο φημισμένο θέρετρο «Βίλα Ντ’ Εστε», το οποίο το 2009 ανακηρύχθηκε από το αμερικανικό περιοδικό «Forbes» το καλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο.
Μεταξύ άλλων στο κλειστό φόρουμ συμμετείχαν οι πιο «βαρβάτοι» γραφειοκράτες της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ: o πρόεδρος της Κομισιόν Χοσέ – Μανουέλ Μπαρόζο, ο πρόεδρος του Eurogroup κ. Γέρουιν Ντάισελμπλουμ, ο Επίτροπος Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια, ο Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών Μισέλ Μπαρνιέ, ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων κ. Καϊτάνεν και ο Ευρωπαίος επίτροπος Εμπορίου κ. Karel Gucht αλλά και πρώην Ιταλοί πρωθυπουργοί, υπουργοί της τότε ιταλικής κυβέρνησης. Μέχρι και ο τότε γ.γ. της φασιστικής Λέγκας του Βορά Σαλβίνι συμμετείχε, αλλά και ο ισραηλινός Σιμόν Πέρεζ , τραπεζίτες όπως ο Τρισέ, Αμερικανοί γερουσιαστές, ο πρόεδρος της Goldman Sachs , της Jp Morgan, εκπρόσωποι του ΟΟΣΑ κ.α.
Για όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε να δώσει την οποιαδήποτε εξήγηση ακόμα και στην Π.Γ .του ΣΥΡΙΖΑ.
Ενώ οι απαντήσεις που δεν δίνονταν σε κομματικά όργανα, αλλά σε πηγαδάκια, ήταν ότι συνιστά τιμή για τον ΣΥΡΙΖΑ που κ. Τσίπρας λαμβάνει τέτοιες προσκλήσεις. Και ότι αυτό δείχνει πόσο υπολογίζουν πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ!
Φυσικά εδώ κάθε λογικός και όχι απαραίτητα αριστερός άνθρωπος αυτό που αναρωτιέται είναι ποιοι είναι οι συνομιλητές και οι σύμμαχοι που ψάχνει μια επικείμενη αριστερή κυβέρνηση; Μήπως ψάχνουν για ανοχή του διεθνούς καπιταλιστικού κατεστημένου; Είναι σαφέστατο πλέον ότι αυτό έψαχναν.
Θα με ρωτήσετε τώρα γιατί μείνατε σε ένα τέτοιο κόμμα. Επικράτησε η λογική εντός της τότε «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν φεύγαμε από το κόμμα θα μας έριχνε ο λαός το ανάθεμα ότι καταστρέψαμε κάθε πιθανότητα να προκύψει μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, καθώς και η άποψη ότι ενδεχομένως θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς μέσα στο κόμμα. Αν με ρωτάτε εκ των υστέρων η περιβόητη ελπίδα είχε ήδη χαθεί. Γι’ αυτό ανέφερα προηγούμενα ότι μιλάμε για την πλήρη χρεοκοπία της λογικής του «αριστερού κυβερνητισμού».
-Είναι εμπόδιο για τους κομμουνιστές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε με την αριστερά για μια μερίδα κόσμου και κατάφερε να τη δυσφημήσει ως έννοια;
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο από την μεταπολίτευση και μετά. Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ στα πρώτα του βήματα και όχι μόνο, προσπάθησε να ταυτιστεί με την Αριστερά και σίγουρα αυτό δημιούργησε προβλήματα και στην κομμουνιστική Αριστερά.
Ο κ. Σημίτης προσπαθούσε για παράδειγμα πάντα να προωθεί τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησής του με τα απαραίτητα άλλοθι και με μια αέναη αναζήτηση «αριστερών» συνενόχων – «αριστερών» εξαπτέρυγων. Η προσπάθειά του αυτή πλασαριζόταν πάντα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και συνολικότερα από την αστική τάξη με τέτοιον τρόπο ώστε να ταυτίζεται η αριστερά με τον … «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό συμβαίνει και σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως υπήρξε κι εκείνο το κομμάτι του κινήματος που δεν συνθηκολόγησε, που επικεφαλής του ήταν το ΚΚΕ. Το κομμάτι εκείνο που δεν επέδειξε ανοχή σε καμία δήθεν «φιλοκινηματική» κυβέρνηση και τα ψίχουλα που μοίρασε ή έταξε ότι θα μοιράσει.
Το ΚΚΕ στήριξε τους ταξικούς αγώνες και συμμετείχε πρωτοπόρα σε αυτούς, προωθώντας τις λαϊκές διεκδικήσεις, την κοινωνική απελευθέρωση και την κομμουνιστική προοπτική.
Δεν υπέκυψε στα εκλογικά και άλλα ψευτοδιλήμματα που έθεσε η αστική τάξη. Έθεσε με παρρησία τα αιτήματα και τα διλήμματα της ίδιας της εργατικής τάξης και έδωσε τις απαραίτητες απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης.
Το ΚΚΕ, παρά τις σφοδρές επιθέσεις που δέχθηκε κατάφερε να παραμένει όρθιο και να στηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα κόντρα στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.
Η ιστορία του ΚΚΕ και ο πρωτοπόρος ρόλος του στην οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης δεν μπορούν να σβηστούν μονοκοντυλιά όσο λυσσαλέα κι αν προσπαθήσει η αστική τάξη της χώρας και οι ξένοι σύμμαχοί της.
-Αν κάποιος νιώθει αριστερός, γιατί να ψηφίσει το ΚΚΕ και όχι κάποιο άλλο κόμμα που δηλώνει-αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (ΜεΡΑ Βαρουφάκη, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά);
Το βασικό κριτήριο ψήφου στις σημερινές συνθήκες για όποιον αισθάνεται αριστερός, είναι να στηρίξει το πολιτικό κόμμα εκείνο που θα δυσκολεύει την υλοποίηση των πολιτικών του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι κύριοι εκφραστές των δυνάμεων του κεφαλαίου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ , το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ , τα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα. Χρησιμοποιούν όμως και αναχώματα της λαϊκής δυσαρέσκειας π.χ. σήμερα το ΜΕΡΑ25 του κ. Βαρουφάκη.
Το ΚΚΕ υπήρξε το μόνο κόμμα το οποίο και πριν την καπιταλιστική κρίση, για την οποία είχε προειδοποιήσει, αποκάλυψε τα αίτια και το αναπόφευκτο των οικονομικών κρίσεων στον καπιταλισμό. Τόνισε με όλους τους τρόπους πως οι κρίσεις αυτές του εκμεταλλευτικού συστήματος γίνονται εργαλείο στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου σε βάρος των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων.
Οι θέσεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν από την ίδια τη ζωή έναντι των άλλων δυνάμεων.
Το ΚΚΕ δεν παραπέμπει την έξοδο από την ΕΕ ή/και την ευρωζώνη σε κάποιο «μεταβατικό πρόγραμμα» εντός όμως των καπιταλιστικών σχέσεων και της αστικής εξουσίας, ως δήθεν εφαλτήριο για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή. Αναγνωρίζει ότι η «έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ» απομονωμένη από την εργατική – λαϊκή εξουσία δεν αποτελεί κανένα εφαλτήριο, αλλά στοιχείο καπιταλιστικής αστικής ενσωμάτωσης.
Θέτει με σαφή τρόπο ότι η έξοδος από την ΕΕ, άρα και από το ευρώ πρέπει να συνοδεύεται με κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, μονομερή διαγραφή του χρέους, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, εργατική – λαϊκή εξουσία. Αλλιώς, γυρνάς σε μία από τα ίδια.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι η μη σύμπραξη του ΚΚΕ στην στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα, όπως το καλούσαν διάφοροι «υποβολείς», αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων όχι μόνο ορθή αλλά και σωτήρια, ώστε να μείνει όρθιο εκείνο το κομμάτι του κινήματος και των λαϊκών δυνάμεων που κρατά ζωντανή τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική προοπτική στη χώρα.
Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους λόγους που εγώ ως αριστερός στηρίζω ανεπιφύλακτα με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην τάξη μου το ΚΚΕ.
-Ποια είναι τα βασικά πολιτικά συμπεράσματα από τις πυκνές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας;.
Ένα από τα επίκαιρα πολιτικά συμπεράσματα είναι ότι απέτυχε πλήρως η λογική του «αριστερού κυβερνητισμού», σε ένα πλαίσιο μάλιστα αρνητικών ταξικών συσχετισμών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έπαιξε τον ρόλο που οραματιζόταν ο Ιταλός μεγιστάνας του πλούτου κ. Ανιέλι για την χρήσιμη Αριστερά. «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά», είχε αναφέρει διόλου τυχαία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρόσφερε τις υπηρεσίες της στην ελληνική αστική τάξη, βγάζοντας πολύ βρόμικη δουλειά και λειτουργώντας ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της γενικευμένης λαϊκής οργής. Κατάφερε να ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος των κινημάτων, να επανεγκαθιδρύσει τον δικομματισμό και βέβαια να συνεχίσει και να επεκτείνει τα αντικοινωνικά μέτρα συναντώντας ελάχιστες ταξικές αντιστάσεις.
Η «κυβερνώσα αριστερά» στην συνέχεια όταν δεν της ήταν πια χρήσιμο, αποτίναξε και το κινηματικό της προσωπείο.
Πήρε πίσω άρον άρον τις μεγαλόστομες προεκλογικές της διακηρύξεις και μετά από μια προσχηματική «μάχη με τους θεσμούς» κατάφερε – μέσα από το μεγάλο κόλπο του δημοψηφίσματος – τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων και την εξασφάλιση της επανεκλογής της.
Η μεγαλύτερη υπηρεσία που πρόσφερε τελικά στο κεφάλαιο, ήταν ότι καλλιέργησε τη λογική στα λαϊκά στρώματα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική άλλη από τον καπιταλισμό.
Η εναλλαγή κομμάτων στην αστική διακυβέρνηση άλλωστε αυτό που έχει ως σκοπό είναι η αποσυμπίεση της κοινωνικής δυσαρέσκειας που έρχεται να κλονίσει τις επιταγές του κεφαλαίου.
Αποδείχθηκε λοιπόν περίτρανα ότι μόνο με τον λαό στην εξουσία και με τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του μπορεί να προκύψει μια αριστερή – λαϊκή διακυβέρνηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
-Τι αντιστάσεις αναπτύσσονται; Υπάρχουν παραδείγματα αγώνων που πετυχαίνουν μικρές νίκες και κατακτήσεις;
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχει μια υποχώρηση του κινήματος ιδιαίτερα την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αυτή η υποχώρηση δεν ήρθε τυχαία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προώθησε τη λογική ότι δεν χρειάζεται κόπος με πορείες, αγώνες και καθημερινές διεκδικήσεις, θα διαμεσολαβήσει η νέα κυβέρνηση και θα ικανοποιήσει τα όποια αιτήματα του κινήματος.
Είναι περιττό να σου πω ότι απλώς μοίρασε απλόχερα αυταπάτες. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί!
Δεν χωρά καν συζήτηση, δε, ότι δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή διακυβέρνηση χωρίς τον Λαό πρωταγωνιστή, χωρίς την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να κατέχουν το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.
Νίκες του κινήματος, φυσικά, πάντα θα υπάρχουν ακόμα και σε συνθήκες υποχώρησής του. Για παράδειγμα οι συνταξιούχοι μετά από εκατοντάδες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα κατόρθωσαν να κερδίσουν έστω το προεκλογικό επίδομα που ονομάσθηκε από την κυβέρνηση 13η σύνταξη. Όμως το κίνημα θα βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε θέση άμυνας.
Γι’ αυτό άλλωστε αυτό που κυρίως κρίνεται και είναι μείζον την 8η Ιουλίου είναι να αναδειχθεί ένας ισχυρός πόλος λαϊκής αντιπολίτευσης, ο οποίος θα εμψυχώσει τον κόσμο της εργασίας, θα στηρίξει τους επερχόμενους λαϊκούς αγώνες και θα σταθεί και με την κοινοβουλευτική του δράση δίπλα στα προβλήματα του αγωνιζόμενου Λαού. Αυτόν τον ρόλο μπορεί να τον υπηρετήσει ένα ΚΚΕ ισχυρό στη Βουλή και στους λαϊκούς αγώνες.
-Τι μπορεί να κάνει το κίνημα για να πείσει ένα νέο πτυχιούχο να μη φύγει στο εξωτερικό και να μείνει εδώ να το παλέψει;
Εμείς οι νέοι και ακόμα νεότεροι από μένα, που κοντεύω πλέον τα 38, και κυρίως τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών χτυπήθηκαν πιο πολύ απ’ όλους από την 10ετή καπιταλιστική κρίση. Είναι σαφές ότι σε μεγάλο ποσοστό κατανοούν ότι ούτε ατομικές λύσεις υπάρχουν ούτε κάποιοι «σωτήρες» που θα τους βρουν διέξοδο.
Άλλωστε αυτό φάνηκε και στα ποσοστά του ΚΚΕ στους Έλληνες του εξωτερικού στις ευρωεκλογές, όπου αναδείχτηκε σε τρίτη δύναμη, με ποσοστό 14,09% και με μικρή διαφορά από το δεύτερο κόμμα.
Ποια όμως είναι η αιτία που διώχνει – όσους νέους έχουν τη δυνατότητα – από τη χώρα;
Η αιτία είναι η ανεργία που δημιουργεί η κρίση του καπιταλισμού.
Όμως καπιταλιστικοί παράδεισοι δεν υπάρχουν.
Πολλοί νέοι φεύγουν και γρήγορα ξαναγυρίζουν, γιατί η ζωή του μετανάστη δεν είναι εύκολη.
Το κίνημα και ειδικότερα το εργατικό κίνημα θα πείσει με καλύτερες πιθανότητες έναν νέο πτυχιούχο να μην φύγει από την χώρα αν είναι ισχυρό, προβάλλει διεκδικήσεις και σημειώνει μικρές ή μεγαλύτερες νίκες.
Οι νέοι άνθρωποι όπου κι αν βρίσκονται θα πρέπει να παλεύουν μαζί με όλους τους υπόλοιπους για ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα τους και τους ίδιους, ένα αύριο χωρίς εκμετάλλευση, ανεργία, κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά και μετανάστευση.
Είναι αυτός ένας πολύ σημαντικός λόγος για όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους να ενισχύσουν και εκλογικά το ΚΚΕ. Ισχυρό ΚΚΕ την επομένη των εκλογών σημαίνει ισχυρή εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση, σημαίνει δυνάμωμα του εργατικού αλλά και του νεολαιίστικου κινήματος που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ριζικές ανατροπές υπέρ του λαού.
