Δημήτρης Κανέλλος: “Ο λαός έχει τσακίσει τους φασίστες στο παρελθόν κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνει”

Η συντακτική ομάδα του Περιοδικού Κατιούσα, συνάντησε ένα βροχερό απόγευμα τον τραγουδιστή και υποψήφιο Δημοτικό Σύμβουλο στη Νίκαια με τη Λαϊκή Συσπείρωση, Δημήτρη Κανέλλο, με την ελπίδα, εκτός από το να τον ανακρίνει για καλλιτεχνικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, να ακούσει και κανένα τραγουδάκι.

Κ: Δημήτρη πώς μπήκε η μουσική και πώς η πολιτική στη ζωή σου;

Δ.Κ: Τη μουσική στη ζωή μου ουσιαστικά, την εισήγαγε η Μητέρα μου, της οποίας της χρωστάω πραγματικά πολλά.
Με πήρε απ’ το χεράκι (κυριολεκτικά), στην ηλικία περίπου των έντεκα χρονών, με πήγε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Νίκαιας, όπου και ξεκίνησα τα πρώτα μου μαθήματα μπουζουκιού. Είχα βεβαίως κι εγώ μια ιδιαίτερη αγάπη στη μουσική από μικρός, σταματούσα και χάζευα πάντα τα μουσικά όργανα όταν τύχαινε και περνούσαμε από μαγαζί μουσικών οργάνων, και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω με τίποτα. Βέβαια, δεν είχαμε λεφτά να πάρω καινούργιο μουσικό όργανο. Αποτελούσε τότε για τα οικονομικά μας δεδομένα, πολυτέλεια. Πολύ αργότερα, κι αφού για κανα χρόνο περίπου, έκανα μαθήματα μπουζουκιού, κατάφερα να πάρω το πρώτο μου μουσικό όργανο. Ένα μπουζούκι. Έτσι πάνω κάτω, ξεκίνησε η επαφή μου με τη μουσική.

Όσον αφορά την επαφή μου με τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας αλλά και γενικότερα, είναι μια μεγάλη πραγματικά ιστορία. Αυτή νομίζω ήρθε πολύ αργά στη ζωή μου, δυστυχώς. Λέω δυστυχώς, γιατί άργησα να καταλάβω πολλά από αυτά που προσπαθούσε να μας πει ο πατέρας μου. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, τωρινός συνταξιούχος. Έφτανα σε σημείο να διαφωνώ έντονα μαζί του, να γίνομαι αντιδραστικός.

Κ: Τι σημαίνει ήσουν αντιδραστικός και πόσο έχει λειανθεί αυτό σήμερα;

Δ.Κ: Ο πατέρας μου ξέρετε, όπως κι εγώ πλέον, είναι ένας από κείνους τους «ξύλινους» ΚΚΕδες που έλεγαν (και συνεχίζουν να λένε..) πως, μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε και ακολουθώντας τον συγκεκριμένο δρόμο οικονομικής ανάπτυξης δεν πρόκειται να δει προκοπή ο λαός μας. Ε λοιπόν αυτό δε μπορούσα να το αντιληφθώ, και αντιδρούσα άσχημα στο πατέρα μου. Τώρα πλέον και με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να πω, πως είχε δίκιο.

Κ: Έλεγες δηλαδή: “Καλά τα λέει το ΚΚΕ, αλλά δεν θέλει να κυβερνήσει”;

Δ.Κ: Η αλήθεια είναι πως τα είχα πολύ μπερδεμένα τότε στο κεφάλι μου. Δε μπορούσα να καταλάβω τι είναι εκείνο που εμποδίζει ένα ΚΚ να μπει σε μια διακυβέρνηση. Στη πορεία κατάλαβα πως αν θέλει ένα ΚΚ να είναι συνεπές στις ιδέες του και στην ιδεολογία του, οφείλει εως ότου να ανατραπεί αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα να είναι μαζί με τον λαό στην αντιπολίτευση και να παλεύει για τα δικαιώματά του.

K: Πώς και πότε ήρθε η ωρίμανση;

Δ.Κ: Ήρθε μέσα από την επαφή μου και τη δράση μου στο κίνημα. Μόνο μέσα απ’ τη κοινωνική δράση έχεις ελπίδες να «ξυπνήσεις» κοινωνικά, και κατ’ επέκταση και πολιτικά.

Κ: Πάμε τώρα στο σήμερα, είσαι υποψήφιος με τη Λαϊκή Συσπείρωση, στο δήμο Νίκαιας; Γιατί Λαϊκή Συσπείρωση;

Δ.Κ: Γιατί δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί όλες οι υπόλοιπες επιλογές είναι δοκιμασμένες ακόμα και σε επίπεδο τοπικής διοίκησης, περιφέρειας και δήμων. Γιατί οι υπόλοιποι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες δηλώνουν ανεξάρτητοι την ίδια στιγμή που είναι βασικά στελέχη ή στηρίζονται από τα κόμματα που κυβερνούν η κυβέρνησαν αυτόν εδώ τον τόπο. Γιατί ποιος άλλος πλην Λαϊκής Συσπείρωσης, που στηρίζεται βεβαίως απ’ το ΚΚΕ, θα εμποδίσει τη δράση της Ναζιστικής Χ.Α;

K: Τι θα έλεγες στους ανθρώπους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας πως είναι ένα κόμμα αριστερό και τώρα αρνούνται να δώσουν ευκαιρία σε οτιδήποτε άλλο θεωρώντας ότι θα κάνει το ίδιο;

Δ.Κ: Θα τους εξηγούσα πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Θα τους εξηγούσα πως όσοι πολιτικά, επιλέγουν να κινηθούν στον δρόμο της Ε.Ε και της συγκεκριμένης οικονομίας, είναι δεδομένο πως θα απογοητεύσουν και πάλι τον λαό, όσο καλές και να ‘ναι οι προθέσεις τους. Προφανώς, δεν έχουν παρά να συμπορευθούν με το ΚΚΕ που σαλπίζει την αντίσταση αλλά και την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Κ: Στο πεδίο του πολιτισμού, τι διαφορετικό μπορεί να δείξει μια κόκκινη δημοτική αρχή;

Δ.Κ: Μια δημοτική αρχή που στο τιμόνι της θα είναι η Λαϊκή Συσπείρωση, θα αποτελέσει αποκούμπι για τα λαϊκά στρώματα που αποτελούν την πλειοψηφία στη κοινωνία μας.
Πέραν του ότι θα ανακουφίσει με διάφορους τρόπους το λαό κάθε δήμου, κάθε περιφέρειας, θα αποτελεί και σε επίπεδο πολιτιστικό μια ουσιαστική ανάπαυλα στα προβλήματα του κόσμου που, όχι μόνο θα διασκεδάζει, αλλά και θα παροτρύνει με διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες το κόσμο, τον απλό πολίτη, να μη μένει απλά θεατής αλλά να πάρει πολιτικά θέση, στα κοινωνικά ζητήματα που τον ταλανίζουν.

K: Τι σε φοβίζει περισσότερο στην κοινωνία μας;

Δ.Κ: Η αναισθησία και η απάθεια σε κάποιους, που δε τους νοιάζει αν καίγεται το σπίτι του γείτονα. Έχουν την ψευδαίσθηση, πως το δικό τους θα γλιτώσει.(Γείτονας, μπορεί να θεωρηθεί κι ο λαός της Συρίας παρεμπιπτόντως.)

K: Θα σου πούμε τρεις λέξεις, να μας πεις τρεις δικές σου, που να αντιστοιχούν στην κάθε μία: ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Δ.Κ: Πασόκ, Νεοφιλελευθερισμός, Φασίστες.

Κ: Και μία για το ΚΚΕ;

Δ.Κ: Μόνο μια; Μέλλον!

Κ: Είναι η τέχνη προνομιακό πεδίο για να απευθυνθείς πολιτικά στον κόσμο ή επειδή επικρατεί κι εκεί αυτό που λέμε “σαβούρα”, είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα;

Δ.Κ: Η τέχνη δεν είναι ο μόνος τρόπος ή ο κύριος, για να απευθυνθείς στον κόσμο πολιτικά. Μπορείς όμως απ’ την άλλη, μέσα από τη τέχνη σου και τα τραγούδια σου, να πεις ό,τι σε προβληματίζει κοινωνικά και πολιτικά. Δυσκολίες θα βρεις παντού και σε όλα τα επίπεδα. Αλίμονο αν μας απογοήτευε όμως αυτό.

Κ: Είσαι λαϊκός τραγουδιστής, τι ακριβώς σημαίνει για σένα η έννοια λαϊκός;

Δ.Κ: Λαϊκός τραγουδιστής κατ’ εμέ είναι εκείνος ο τραγουδιστής, ο οποίος συνδυάζει ένα προσιτό και σεμνό προφίλ ανθρώπου, αλλά παράλληλα, μέσα απ’ τα τραγούδια και τη στάση ζωής του, παίρνει το μέρος των καταπιεσμένων και όχι των καταπιεστών.

K: Τους φασίστες τους φοβάσαι;

Δ.Κ: Ασφαλώς και δεν τους φοβάμαι. Εκείνοι θα ‘πρεπε να φοβούνται τον λαό. Τους έχει τσακίσει στο παρελθόν κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνει.

Κ: Αν ναυαγούσες σε ένα νησί ποια πέντε τραγούδια θα έπαιρνες μαζί σου;

Δ.Κ: Πέντε, ε; Μόνο; Το πρώτο θα ήταν το “Όσο κρατάει ένας καφές”, το δεύτερο το “Έρχονται χρόνια δύσκολα”, που έχει πει ο Καζαντζίδης, το τρίτο το είπα και φέτος με τον Θάνο Μικρούτσικο θα ήταν το “Άιντε και ντε”, το τέταρτο θα ήταν σίγουρα το “Δεν κλαίω για αυτά που μου ‘χεις πάρει” και το πέμπτο θα ήταν το “Κιφ”.

K: Το σύστημα προβάλει περισσότερο “απολιτίκ” καλλιτέχνες που μιλάνε για τσίχλες και παγκάκια και όχι ανθρώπους με πολιτικές θέσεις;

Δ.Κ: Πιστεύω, πως ναι. Από την άλλη όμως, τα πάντα αποτελούν πολιτική θέση και στάση. Ακόμα και όσοι δεν παίρνουν ανοιχτά θέση στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Δεν είναι καιροί για να σωπαίνουμε εμείς οι καλλιτέχνες. Απεναντίας, η γνώμη μου είναι, πως πρέπει να πάρουμε θέση για όσα συμβαίνουν γύρω μας, και να κριθούμε για τις θέσεις μας αυτές. Έτσι μόνο πιστεύω θα ξεφύγουμε απ’ αυτό το τέλμα της αδράνειας.

Κ: Αν εκλεγείς δημοτικός σύμβουλος πώς θα βοηθήσεις το δήμο;

Δ.Κ: Όπου με χρεώσει η Λαϊκή Συσπείρωση και το κόμμα, εγώ θα είμαι εκεί!

Κ: Πού σε βρίσκουμε αυτόν τον καιρό;

Δ.Κ: Είμαι στο στούντιο με τον Θύμιο Παπαδόπουλο και γράφουμε νέα τραγούδια! Την Τετάρτη 17 Απριλίου για μια τελευταία παράσταση, θα είμαστε στον Πειραιά στο Κρεμλίνο, με τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη και τον Τάσο Αθανασιά στο αφιέρωμα που κάνουμε εδώ και καιρό στον ποιητή, Άλκη Αλκαίο. Επίσης με τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη, θα κάνουμε ένα αφιέρωμα το Σάββατο, στις 18 Μαϊου, πάλι στον χώρο του Κρεμλίνου, στον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο. Ασφαλώς και σας περιμένουμε.

K: Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στην Κατιούσα;

Δ.Κ: Το Κιφ, δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα!