Εύα Φάμπα: ”Με τη Λαϊκή Συσπείρωση γιατί έχει προτάσεις που στηρίζουν το λαό και ανοίγουν το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση”

Μια εξαιρετική μουσικός και ξεχωριστή σαν προσωπικότητα είναι η Ευα Φάμπα. Κόρη του σπουδαίου ερμηνευτή και συνθέτη στην κιθάρα Δημήτρη Φάμπα, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα της, χαράσσοντας την δική της ξεχωριστή πορεία μέσα στην ελληνική μουσική.

Γύρισε σχεδόν ολόκληρο το κόσμο παίζοντας και με συμφωνικές ορχήστρες σε Ελλάδα, Ευρώπη και Λατινική Αμερική. γυρίζοντας πάντα πίσω στο τόπο της και στο συμπαθητικό διαμέρισμα όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια ως σήμερα.

Αγωνίστρια τόσο στο χώρο της εργασίας της, όσο και στην γειτονιά της, κατεβαίνει υποψήφια με την Λαϊκή Συσπείρωση στις Δημοτικές Εκλογές στην Α’ Αθηνών. Από τα 15 της χρόνια ξεκίνησε να παίζει στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και να μάχεται για ένα καλύτερο αύριο μέσα από τις γραμμές της νεολαίας.

Με πατέρα τον Δημήτρη Φάμπα είναι σίγουρο πως ακούγατε μουσική πριν καν γεννηθείτε ..

Πραγματικά! Ο πατέρας μου έπαιζε συνεχώς κιθάρα μέσα στο σπίτι. Δούλευε, πρόβες, μαθήματα, με τραγουδιστές, με συνθέτες, με πολύ κλασική μουσική. Αυτά τα βιώματα έγραψαν μέσα μου. Παρόλα αυτά ήμουν πολύ αντάρτισσα όταν ήμουν μικρή, τολμούσα και έλεγα πως δεν καταλαβαίνω τίποτα από μουσική, ότι δεν ήθελα να μάθω.. Τολμούσα και έλεγα τέτοια πράγματα.. Έκανα επανάσταση και έβγαινα να παίξω ..

Νιώθατε πως η μουσική σας έκλεβε τον πατέρα σας με κάποιο τρόπο και είχατε ένα άτυπο ανταγωνισμό μαζί της, γι’ αυτό και η άρνηση;

Όχι, τίποτα από αυτά. Αντίθετα συνέβαιναν και πράγματα που θα έπρεπε να με είχαν κάνει να λαχταρώ να μάθω μουσική, π.χ γυρνούσα από το σχολείο στο σπίτι και έβρισκα τους μαθητές του πατέρα μου να μου έχουν φέρει δώρα, όπως κάνουν στα μικρά παιδιά.. Αλλά απέφευγα να ασχοληθώ προτιμούσα το παιχνίδι στην πλατεία!!!

Μέχρι που σε ένα φεστιβάλ στην Ουγγαρία, όταν πήγαινα Ε’ δημοτικού, εκεί ήταν που το μέσα μου κλονίστηκε, παρότι είχα τη μουσική μέσα στο σπίτι μου. Εκεί κάτι με συγκίνησε, δεν μπορώ να πω ακριβώς τι .. Από εκεί ξεκίνησα να διαβάζω.

Χάρηκαν οι γονείς που πήρατε αυτή την κατεύθυνση;

Δε μου είπαν ποτέ κάτι, αλλά ασφαλώς χάρηκαν. Ο πατέρας μου υπήρξε ο δάσκαλος μου και ομολογώ πως ήταν πάρα πολύ αυστηρός μαζί μου. Μελετούσα πολύ, όχι όπως τώρα τα παιδάκια άντε μισή ώρα ή 20 λεπτά. Ώρες μέχρι να βγει το κομμάτι.

Αισθανόταν την πίεση να σας διδάξει τόσο καλά την κιθάρα ώστε επειδή ο ίδιος ήταν γνωστός να μην σας κριτικάρει κάποιος άσχημα στο μέλλον, συγκρίνοντας κόρη με πατέρα ;

Αυτό το είχε καταλάβει από νωρίς, πως θα με έκριναν. Ήταν περισσότερο το πάθος του για την ίδια την κιθάρα, παρά η προστασία του προς εμένα. Είχε μια σχέση με την κιθάρα απίστευτη. Μπορεί να έβλεπε τον οποιονδήποτε και να απορούσε ”πως είναι δυνατόν να μη θέλει να μάθει κιθάρα ;”.

Ήταν πολύ αυστηρός πάνω στην διδασκαλία του. Όταν μελετούσα στο δωμάτιο μου και άκουγε ένα λαθάκι, μια ύφεση πχ. ερχόταν και έλεγε ”έκανες λάθος εκεί ”. Ωχ! Δεν νομίζω πως ήμουν ένα άβουλο πλάσμα, αλλά ήξερα πως δεν υπήρχε καλύτερος δάσκαλος από εκείνον, γι’ αυτό δεχόμουν και όλες τις παραξενιές που είχε αυτή η σχέση όταν δάσκαλος είναι ο πατέρας σου.

Πιστεύω πως τα πήγα καλά και πολλές φορές του το ζητούσα εγώ η ίδια να κάνουμε μάθημα. Δεν νομίζω να μου έδωσε περισσότερη προσοχή από ό,τι σε άλλους μαθητές του επειδή ήμουν κόρη του, το αντίθετο μάλιστα. Όσο δύσκολο ήταν,τόσο αποφασισμένο παιδί ήμουν και εγώ. Όμως είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.

Πέρα από τον πατέρας σας, θα λέγατε πως επηρεαστήκατε στο παίξιμο σας και από άλλους ;

Η πρώτη μου επιρροή ήταν εκείνος. Ακόμη και σήμερα έχω στα αυτιά μου τις εξαιρετικές του ερμηνείες σε έργα Villa–Lobos, Torroba κλπ, έργα που ποτέ δεν έβαλα στο ρεπερτόριό μου για να μην με συγκρίνω με κείνον. Μετέπειτα ακολούθησαν και άλλοι κιθαρίστες που μου έκαναν εντύπωση, γιατί μέσα στο σπίτι έμπαιναν συνέχεια μουσικοί. Ήταν μια άλλη εποχή που τα θέατρα γέμιζαν και υπήρχε κόσμος να ασχοληθεί με την δημιουργία.

Έχω επηρεαστεί πολύ και από το Λεό Μπρόουερ του οποίου ο τρόπος αντιμετώπισης της ζωής και της μουσικής ήταν τελείως διαφορετικός από τον πατέρα μου αλλά και από κάθε άλλον κιθαρίστα-συνθέτη πριν από αυτόν. Ο πατέρας μου για να καταφέρει να ζήσει από την μουσική έπρεπε να φέρει μια επανάσταση και μάλιστα από την κιθάρα ενώ στην Κούβα η θέση της μουσικής ήταν εντελώς διαφορετική. Δεν υποτιμούσαν την μουσική, ήταν ενταγμένη στη καθημερινότητά τους , τη ζωή τους χωρίς καμία προκατάληψη ..

Πάντως νομίζω ότι η προσωπική μου μουσική έκφραση, παίξιμο είναι ένα καταστάλαγμα γνώσεων και πολλών μουσικών και κοινωνικών εμπειριών.

Πως μπήκατε στην διαδικασία να γίνει και για σας η κιθάρα και η μουσική το επάγγελμά σας;

Δεν το επιδίωξα. Απλά το έφερε η ίδια η ζωή. Ασφαλώς έπαιζα στις συναυλίες της σχολής Φάμπα και του Εθνικού Ωδείου. Από το σχολείο ακόμη, γνωρίζοντας οι συμμαθητές μου πως παίζω κιθάρα, συχνά με προέτρεπαν να παίζω ακόμη και στα πάρτυ που κάναμε, ύστερα ήρθαν οι προφεστιβαλικές της ΚΝΕ, εκδηλώσεις πολιτιστικών και γυναικείων συλλόγων, επιτροπές ειρήνης, πολλές διαφορετικές εκδηλώσεις, ποιητικές βραδυές, φεστιβάλ δήμων, αλλά και σωματείων, για χρόνια έπαιζα συνέχεια σε συναυλίες μέχρι τα 21 μου. Βρέθηκα να παίζω παντού και να δίνω ρεσιτάλ και έτσι βρέθηκα μέσα σε αυτό το οποίο μου άρεσε πολύ. Μάλιστα, είχα βέβαια και δράση μέσα στο Σύλλογο σπουδαστών Μουσικής πολύ έντονη, έπαιζα τόσο πολύ που είχα αμελήσει να τελειώσω το Ωδείο. Τότε ήταν η εποχή που γίνονταν συζητήσεις για την αναγνώριση της κιθάρας από το Υπουργείο Πολιτισμού και άρχισε να χτυπά το καμπανάκι πως για 2-3 χρόνια δεν θα δινόντουσαν άλλες εξετάσεις μέχρι να φτιαχτεί το πρόγραμμα και η ύλη του οργάνου και να υπάρξει αναγνώριση των διπλωμάτων.

Τότε το πήρα σοβαρά, τελείωσα το δίπλωμα μου, απομακρύνθηκα από τα πολλά παιξίματα για να μπορώ να μελετώ και να φτιάξω ένα μεγάλο ρεπερτόριο για να μπορώ να ανοίξω την καριέρα μου και στο εξωτερικό. Σημαντικό ρόλο στο να γίνει η μουσική επάγγελμα για μένα, έπαιξε και το ότι δεν τύγχανα οικονομικής ενίσχυσης από τον πατέρα μου (χαρτζιλίκι εννοώ) λόγω κάποιας διαφωνίας, οπότε έπρεπε από μικρή να δουλέψω για τα έξοδά μου.

Ο πατέρας σας έχει αφήσει ένα τεράστιο έργο πίσω του, το οποίο όμως δεν είναι αρκετά γνωστό στο ευρύ κοινό. Αυτό γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει; Είναι η λεγόμενη ”ελληνική κατάρα ”πάνω στα θέματα της τέχνης και των ελλήνων δημιουργών;

Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ ταλαντούχος καλλιτέχνης, που έζησε την αναγνώριση και την επιτυχία. Το έργο του σαν συνθέτη, ερμηνευτή και εκτελεστή στην κιθάρα κλασικού ρεπερτορίου, αλλά και των κομματιών κυρίως του Χατζιδάκι και Θεοδωράκη υπάρχει στην μνήμη του κοινού και έχει καταξιωθεί. Οι δικές του συνθέσεις σήμερα δεν παίζονται αρκετά συχνά δυστυχώς. Και από το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση ελάχιστα.

Λίγοι γνωρίζουν και διδάσκουν τις σπουδές και τα σπουδαία μικρά έργα που έγραψε για νέους κιθαρίστες και σπουδαστές του οργάνου. Η επίσημη ελληνική πολιτεία ουσιαστικά δεν ενισχύει την τέχνη σε όλες τις μορφές . Στο δικό μας χώρο οι μουσικές σπουδές είναι αδιαβάθμητες, τα Ωδεία μας είναι ιδιωτικά, δεν υπάρχει ακαδημία και δεν υπάρχει συνολικά μια σοβαρή αντιμετώπιση της μουσικής παιδείας. Δεν μπορώ λοιπόν να μιλήσω μόνο για το έργο του πατέρα μου ότι δεν προωθείται επισήμως….. Συνολικό είναι το ζήτημα.

Έχει να κάνει με το κομματικό προσανατολισμό του πατέρας σας;

Βέβαια έχει να κάνει και με αυτό! Οι γονείς μου ήταν πάντα αγωνιστές στη ζωή και την τέχνη. Ο πατέρας μου συμμετείχε ενεργά και από θέσεις στα Δ.Σ των σωματείων που ανήκε, Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, Σύλλογο Καθηγητών Ωδείων, Ομοσπονδία Μουσικών Σωματείων κλπ και η μητέρα μου υπήρξε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος.

Αφιερώνετε πολύ χρόνο στο έργο του πατέρα σας …..

Μαζί με φίλους και αξιόλογους συναδέλφους έχουμε δημιουργήσει ένα σύλλογο το ”Σύλλογο Φίλων της Κιθάρας Δημήτρης Φάμπας ” και κάθε τρία χρόνια οργανώνουμε ένα φεστιβάλ και έναν διεθνή διαγωνισμό κιθάρας, αλλά δεν είναι η μόνη μας δραστηριότητα αυτή. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε ζωντανό το έργο του Δημήτρη Φάμπα, να στηρίξουμε νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες, να ενισχύουμε το δημιουργικό έργο το δικό μας. Οργανώνουμε συναυλίες με παιδάκια μέχρι 13-14 χρονών ώστε να τονώνουμε το ενδιαφέρον τους. Με λίγα λόγια προσπαθούμε να προσφέρουμε στους μαθητές μας και στο κοινό όσα περισσότερα μπορούμε

Παράλληλα αισθάνομαι πολύ όμορφα έχοντας επιμεληθεί και εκδώσει σχεδόν όλο το έργο του πατέρα μου, ένας από τους στόχους μου έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία!!! Στην πορεία η εκδοτική αυτή δραστηριότητα μου άρεσε και κατάφερα να έρθω σε επαφή με εκδοτικούς οίκους, δημοσιεύοντας και δικά μου έργα. Και επειδή θέλω να προσφέρω στο χώρο της μουσικής έβαλα στόχο και νομίζω καλά τα πάω, καταφέρνοντας να επιμεληθώ/εκδώσω έργα σύγχρονα από έλληνες και ξένους συνθέτες σε συνεργασία με πολύ γνωστούς παγκόσμια εκδοτικούς μουσικούς οίκους.

Μιας και ρωτάτε ναι αφιερώνω χρόνο στο να προβάλλεται το έργο του πατέρα μου, όμως ούτε ήμουν, ούτε είμαι το παιδί που μένει πίσω και προσπαθεί να ”κερδίσει” μέσα από την προσωπικότητα του πατέρα του. Μάλλον χάνω κιόλας, ακόμη και στην παρούσα συνέντευξη οι περισσότερες ερωτήσεις είναι γύρω από εκείνον. Ευτυχώς που έχω μεγάλη περηφάνια για την προσωπική αυτή μουσική μου κληρονομιά.

Ολοκληρώνοντας τις σπουδές σας στο Ωδείο θα ΄θελα να αναφερθούμε συνοπτικά στους επόμενους σταθμούς στην καριέρα σας μέχρι σήμερα.. Τι θα ξεχωρίζετε από τη μέχρι τώρα πορεία σας;

Θα πρέπει να αναφέρω ότι εκτός από την κιθάρα, σπούδασα και ανώτερα θεωρητικά με τον Δημήτρη Δραγατάκη, παρακολούθησα την τάξη διεύθυνσης ορχήστρας με τον Θεόδωρο Αντωνίου, συμμετείχα ως σολίστ σε σεμινάρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό σημαντικών καλλιτεχνών. Πήρα το δίπλωμα της κιθάρας στα 22 μου, αλλά λίγο πριν από αυτό είχα κυκλοφορήσει το πρώτο μου δίσκο ο οποίος είχε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία. Είχα παίξει έργα του πατέρα μου και θεωρώ πως είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους μου.

Στην συνέχεια πέρασα πολλά προβλήματα πιθανόν από το άγχος μου .. Τενοντίτιδες, προβληματάκια και θέλω να αναφερθώ σε αυτό. Κάθε φορά που βρισκόμουν μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία για την καριέρα μου, πάντα κάτι τύχαινε και παρουσίαζα ψυχοσωματικά προβλήματα. Με έπιανε το χέρι μου και καταστρεφόμουν, δεν μπορούσα να προγραμματίσω ρεσιτάλ, να δεχτώ προτάσεις που μου γίνονταν Παράδειγμα είχα επιλεγεί από τον Λέο Μπρόουερ να παίξω τα κομμάτια του σε μια συναυλία μετά από ένα σεμινάριό του στην Αθήνα, και την μια μέρα ήμουν καλά και την άλλη είχα πρόβλημα. Δεν ένιωθα πως είχα άγχος και αυτό ήταν το φοβερό.

Μέχρι που με ένα φίλο μου πήγαμε σε έναν αθλητίατρο, τον κύριο Γιώργο Κατσιφαράκη και με έψαξε μέχρι και για λύκο των νεύρων, γιατί ενώ ήμουν λογικός άνθρωπος που πίστευα πως μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, το φόβο και το άγχος, τελικά δεν ήταν έτσι.. Οι εξετάσεις μου έδειξαν πως δεν είχα κάτι, σωματικά ήμουν πολύ υγιής και ο γιατρός μου είπε πως η ίδια και το περιβάλλον μου, μου είχαν δημιουργήσει αυτή την ένταση. Μόλις το κατάλαβα σταμάτησαν και τα συμπτώματα.

Μετά από αυτή την μικρή περιπέτεια υγείας πώς κύλησε στην συνέχεια η πορεία σας ;

Υπήρξα και τυχερή και άτυχη στην καριέρα μου. Κάποιος θα πίστευε πως με τέτοιο όνομα θα μου άνοιγαν πόρτες, αντίθετα μου έκλεισαν πόρτες, ειδικά στην Ελλάδα. Ωστόσο ότι τρελές ιδέες έμπαιναν στο μυαλό μου τις πετύχαινα. Όπου και αν έπαιζα έκανα καλή εντύπωση και ακολουθούσαν νέες προτάσεις. Αυτό μου ενίσχυσε πολύ την καριέρα μου.

Ήθελα πχ. να πάω στην Ινδία και κανένας δεν περίμενε πως θα έκανα ένα τόσο μεγάλο ταξίδι μόνη μου και θα έδινα συναυλίες και σεμινάρια σε μια τόσο μεγάλη χώρα. Πήγα όμως δυό φορές, έπαιξα και με ορχήστρα εκεί, όπως επίσης στην Ταϋλάνδη και το Νεπάλ!Επίσης έκανα τρείς τεράστιες περιοδείες στην Κίνα. Έπειτα πήγα Ζιμπάμπουε! Σε καιρούς δύσκολους, περιοδείες στη Λατινική Αμερική, και πολλές συναυλίες στην Ευρώπη. Δεν το πίεσα. Ύστερα, αν κάνεις μια αρχή έρχονται και άλλα. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μάθω ισπανικά, γράφτηκα σε ένα ισπανόφωνο περιοδικό, οι εκδότες του πιθανόν αναρωτήθηκαν ”Ποια είναι αυτή που παίρνει το περιοδικό μας στην Ελλάδα ;” γιατί τότε δεν υπήρχαν πολλοί συνδρομητές, οπότε μου ζήτησαν στοιχεία, έστειλα το δίσκο μου και με κάλεσαν Σουηδία όπου έβγαινε το περιοδικό για να παίξω στο Μουσείο της Μουσικής. Εκεί, με δέχτηκε πολύ θερμά το κοινό και οργανώθηκε μια περιοδεία δική μου στην Λατινική Αμερική.

Ένα σημαντικό σημείο στην καριέρα μου ήταν επίσης και ότι συνεργάστηκα με την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών και τον πρόεδρό της τον κ. Θεόδωρο Αντωνίου παίζοντας σύγχρονα έργα σε σημαντικές εκδηλώσεις . Αυτό μαζί με τη μελέτη έργων του Λέο Μπρόουερ μου άνοιξε τους μουσικούς μου ορίζοντες έξω από το κλασσικό ρεπερτόριο της κιθάρας

Έχω γνωρίσει σπουδαίους ανθρώπους, διαφορετικές κουλτούρες και τόπους και έχω μια ζωή γεμάτη από εμπειρίες.. Μη νομίζετε όμως δεν έχω χορτάσει ακόμη.. Είμαι πολύ νέα. Υπάρχουν μέρη που θα ήθελα να πάω και πάρα πολλά πράγματα που θα ήθελα και πρέπει να κάνω.

Σημαντικές συνεργασίες στις οποίες θέλατε να αναφερθείτε;

Μια εσωτερική ανάγκη να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό στη μουσική συνέπεσε με την εποχή που άρχισε η μόδα του διαδικτύου, με το ξεκίνημα του.. «Σερφάροντας» λοιπόν μέσα από εκεί ανακάλυψα δύο σπουδαίους συνθέτες. Ο ένας Βραζιλιάνος με τον οποίο έπαιξα στην Βραζιλία και μου έγραψε και κομμάτια ο ίδιος, ονομάζεται Άντερσεν Βιάνα και μάλιστα ανέλαβε και την ενορχήστρωση της ελληνικής σουίτας του πατέρα μου για κιθάρα και συμφωνική ορχήστρα. Η δεύτερη συνεργασία είναι με ένα Κινεζο-ταϊβανέζο Yiu–Kwong Chung ο οποίος μου τράβηξε την προσοχή με την ιδιαίτερη μουσική του και εκείνος έγραψε ένα κονσέρτο για μένα (κιθάρα και ορχήστρα εγχόρδων) το οποίο έχω παρουσιάσει στην Ελλάδα, Ρωσία και Μεξικό. Εξαιρετικά έργα τα οποία όμως δεν τα έχω ηχογραφήσει. Μια άλλη σημαντική συνεργασία είναι με τον Βραζιλιάνο συνθέτη Waltel Branco ο οποίος με άκουσε σε συναυλία στην Κουριτίμπα (Βραζιλία) και μου αφιέρωσε μια σειρά έργων του, ενώ παράλληλα συμμετείχα και εγώ στο επετειακό λεύκωμα με το οποίο τον τίμησε η χώρα του, με ηχογραφήσεις έργων του μαζί με διασημότατους Βραζιλιάνους σολίστες.

Σημαντικές συνεργασίες έχω και με τους συνάδελφους μου εδώ. Συνεργάζομαι με την φλαουτίστρια Αμαλία Κοντούρη, με τον πιανίστα Στέφανο Νικοτιάν. Μετέχω σε ένα κουαρτέτο με κιθάρες με τον Άγγελο Αγκυρανόπουλο, τον Κώστα Τσερεκώφ, τον Θανάση Γεωργιάδη, συνεργάζομαι με πολλούς νεώτερους Έλληνες και ξένους συνθέτες που γράφουν για την κιθάρα όπως ο Νίκος Χαριζάνος, ο Γιώργος Μαυροειδής, Ο Μηνάς Μπόγρης, ο Νίκος Αθανασάκης, ο Ιταλός Eugenio Catina, ο Ισπανο -Κουβανός Eduardo Morales Caso κλπ.

Να μιλήσουμε λίγο και για την δισκογραφία σας .. Ποιά από όλα όσα έχετε ηχογραφήσει θα ξεχωρίζατε;

Φυσικά αγαπώ όλες μου τις δισκογραφικές δουλειές. Όμως υπάρχουν κάποιες που ξεχωρίζουν όπως η πρώτη κυκλοφορία στην Ιταλία δικού μου cd. Είχα ρεσιτάλ στην Ιταλία σε ένα αντίστοιχο χώρο σαν την Σκάλα του Μιλάνου και εκεί το κοινό χειροκρότησε θερμά τα έργα του πατέρα μου. Αποτέλεσμα η Δισκογραφική Εταιρεία του Θεάτρου μου ζήτησε να ηχογραφήσω cd με τα έργα του. Μετά ήρθε άλλη ιταλική εταιρία η BERBEN όπου και ηχογράφησα πολλά σημαντικά έργα Ελλήνων και Βραζιλιάνων συνθετών μαζί με το σπουδαίο έργο του Ιταλού Tedesco που έδωσε και τον τίτλο του στο Cd CAPRICCIO DIABOLICO το οποίο είναι αφιερωμένο στην μητέρα μου. Τώρα διακινείτε δωρεάν στο διαδίκτυο μέσω του Youtube. Η τελευταία και μάλλον πιο σημαντική δισκογραφική μου κατάθεση είναι η έκδοση του cd GREEK GUITAR MUSIC από την παγκόσμιας κυκλοφορίας φημισμένη NAXOS . Νομίζω ότι έχω παίξει εξαιρετικά και η πρόταση αυτή με έργα για κιθάρα Ελλήνων συνθετών έχει κερδίσει σπουδαίες κριτικές σε όλο τον κόσμο και παίζεται από τα ραδιόφωνα παντού. Επίσης χαίρομαι, γιατί φαίνεται ότι η παρουσία μου στο παγκόσμιο χώρο της κλασσικής κιθάρας δεν περνά απαρατήρητη, μιας και δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν από αυτό τον κολοσσό στο χώρο των δισκογραφικών εταιρειών, και όμως με τίμησαν με την έκδοση αυτή.

Επόμενο σχέδιό μου είναι να ηχογραφήσω με Συμφωνική Ορχήστρα. Δύσκολο . Αν ήμασταν σε μια σοσιαλιστική χώρα θα ήταν πολύ εύκολο να κάνει κάποιος δίσκο πάνω σε αυτό το είδος της μουσικής. Οι συνάδελφοι μου εκεί πριν από 30 χρόνια είχαν πολλές ευκαιρίες τώρα.. δύσκολα τα πράγματα.

Πώς γίνεται να βγαίνετε μέσα από την μαγική ατμόσφαιρα της μουσικής δημιουργίας και να ζείτε μετά μέσα σε αυτή την γκρίζα καθημερινότητα γύρω μας; Ακούω για μακρινά ταξίδια, για συνθέσεις υπέροχων κομματιών και αισθάνομαι πως δύσκολα μπορείτε να ζήσετε μέσα σε αυτήν ..

Θα έλεγα ότι επειδή ότι κάνω στη ζωή μου το αγαπάω πολύ, τη μουσική τη διδασκαλία τη δημιουργία αυτά και μου δίνουν περισσότερη δύναμη για να αντέχω αυτή την «γκρίζα» όπως λέτε καθημερινότητα γύρω μας. Δυσκολεύομαι όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, αλλά έχω μεγάλη αγωνιστική διάθεση για να την αλλάξω μαζί με τους συναδέλφους μου και όλους εκείνους που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με αυτή την κατάσταση.

Στο καλλιτεχνικό χώρο που βρίσκεστε υπάρχει σεξισμός απέναντι στις γυναίκες; Δηλαδή να ”αποκλείεστε” εξαιτίας του φύλου σας μέσα στο χώρο εργασίας σας;

Σίγουρα δεν πρόκειται κανένας να σου πει πως ”Δε σε βάζω γιατί είσαι γυναίκα ”, ακόμα και αν αυτό συμβαίνει. Η κοινωνία μας όμως διαμορφώνει την άποψη πως ο άνδρας έχει ισχύ και πρέπει να την χρησιμοποιήσει παντού. Δεν είναι πάντα βέβαια μόνο θέμα σεξισμού. Δηλαδή δεν αποσκοπούν όλοι οι «συγκεκριμένοι» άνδρες στο να χρησιμοποιήσουν την σεξουαλική παρενόχληση σαν μέσο επιβολής της ισχύος τους σε ένα εργασιακό χώρο. Μπορεί να θέλουν να μετατρέψουν τους άλλους σε κόλακες και προσωπική αυλή. Και το ”λιβανιστήρι” λειτουργεί εξαιρετικά και σε γυναίκες που κατέχουν θέσεις εξουσίας. Η αίσθηση της εξουσίας είναι φοβερό πράγμα.

Γιατί επιλέξατε να κατεβείτε με την Λαϊκή Συσπείρωση;

Κατ’ αρχήν είναι τιμή μου που μου το πρότειναν. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Τα τελευταία 20 χρόνια είμαι σχεδόν πάντα παρούσα σε ψηφοδέλτια είτε στις Δημοτικές είτε στις Βουλευτικές εκλογές συνεργαζόμενη με το ΚΚΕ. Έχει ανθρώπους που πραγματικά αγωνίζονται για την καλυτέρευση της ζωής μας και προτάσεις που στηρίζουν το λαό και ανοίγουν το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Έχει σοβαρότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Ενδιαφέρεται για το πιο μικρό πρόβλημα μέχρι το πιο μεγάλο που θα προκύψει με υπευθυνότητα.

Γιατί θεωρώ ότι είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιπαλέψει στο δήμο την αντιλαϊκή πολιτική που όλοι οι άλλοι υποψήφιοι συνδυασμοί έχουν ενστερνιστεί και στηρίζουν

Τα Εξάρχεια είναι το μοναδικό πρόβλημα του Δήμου της Αθήνας;

Ασφαλώς και όχι. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι είναι εντελώς στημένο το παιχνίδι στα Εξάρχεια μεταξύ κουκουλοφόρων και ΜΑΤ. Εδώ και πολλά χρόνια κυκλοφορούν δεκάδες φωτογραφίες που δείχνουν αστυνομικούς με κουκουλοφόρους αγκαλιά. Τα χρόνια περνάνε και τα προβλήματα συσσωρεύονται τόσο στη γειτονιά των Εξαρχείων όσο και αλλού. Και η επίσημη πολιτεία δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ουσιαστικά. Όξυνση της εγκληματικότητας, δράση κυκλωμάτων, εμπόριο ναρκωτικών είναι προβλήματα πολύ σοβαρά. Η αστυνομία πρέπει να κάνει τη δουλειά της, αντί να ασχολείται με την καταστολή των συγκεντρώσεων. Και φυσικά η προσπάθεια νομιμοποίησης των ναρκωτικών με τη δημιουργία χώρων εποπτευόμενης χρήσης θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα, ενώ δε θα συμβάλει καθόλου στην απεξάρτηση των νέων από αυτή τη μάστιγα. Τι να δει και τι να κρίνει ένας μαστουρωμένος, τι να διεκδικήσει και τι να φτιάξει για τη ζωή του, ε μόνο αυτό θέλει η άρχουσα τάξη, άβουλους ανθρώπους, χαμένους, έτσι θα κάνει ότι της αρέσει για τα δικά της συμφέροντα, θα τους απομακρύνει και από τα μέρη που ενοχλούν τους τουρίστες και όλα καλά.

Θα θέλατε να πείτε δύο λόγια στους αναγνώστες της Κατιούσα;

Η Κατιούσα ήταν ένα σοβιετικό τραγούδι που ενίσχυε το ηθικό των στρατιωτών του κόκκινου στρατού και του λαού της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στο ναζισμό, έγινε η μουσική του Ύμνου του ΕΑΜ, εύχομαι λοιπόν στο διαδικτυακό περιοδικό Κατιούσα να ενισχύει ηθικά με τα κείμενα της τον αγώνα των ανθρώπων να παραμείνουν άνθρωποι και να διεκδικούν τη ζωή των ονείρων τους. Εύχομαι και στους αναγνώστες της Κατιούσας να μην πάψουν ποτέ να διεκδικούν ζωή με δικαιώματα,

Σας ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης.