Γιώργος Ιακώβου: Το κράτος θέλει να φτιάξει μια γενιά γραφειοκράτες, όχι νέους που αγαπούν τις τέχνες

Αν συνηθίζετε να σεργιανίζετε τα απογεύματα στο κέντρο της Αθήνας -και όχι μόνο- πιθανότατα θα τον έχετε πετύχει κάπου και θα σας έχει κερδίσει την προσοχή με τη χαρακτηριστική του φωνή και τον κόσμο που μαζεύεται να τον ακούσει. Τώρα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε όσα λέει στην Κατιούσα, παρουσιάζοντας τον εαυτό του, τη δουλειά του αλλά και τον τρόπο που βλέπει την τέχνη και συνολικά τον κόσμο.

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Μεγάλωσα στην Εύβοια. Όταν ήμουν παιδί είχαμε στο σπίτι ένα αρμόνιο. Οι γονείς μου, λοιπόν, είδαν ότι προσπαθούσα να μάθω να παίζω και έτσι ενώ ήμουν 12-13 χρόνων με έγραψαν στο ωδείο της Κύμης. Πολύ σύντομα άφησα το ωδείο γιατί δεν μου άρεσε η κλασική μουσική που μάθαινα εκεί, βιαζόμουν να ασχοληθώ με την ροκ! Με την πρώτη μου δουλειά στην εφηβεία, μάζεψα κάποια χρήματα, πήρα την πρώτη μου κιθάρα και πήγα σε δάσκαλο στο Αλιβέρι για λίγα μαθήματα.

Ποιοι καλλιτέχνες σε επηρέασαν στο ξεκίνημά σου; 

Οι The Doors, Led Zeppelin, Rory Gallagher, Black Sabbath, Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Τρύπες, Διάφανα Κρίνα.

Πώς ξεκίνησες τις ζωντανές εμφανίσεις και πώς έκανες τα πρώτα σου βήματα;

Τις πρώτες μου εμφανίσεις τις έκανα την περίοδο που σπούδαζα στην Θεσσαλονίκη, σε μικρά κουτουκάκια, εκεί πήρα και τα πρώτα μου χρήματα σαν μουσικός. Σε αυτά τα μαγαζιά πήγαινα με την παρέα μου, ζητούσα να παίξω «παρεΐστικα» με την κιθάρα και μετά οι ιδιοκτήτες μου πρότειναν να κάνω οργανωμένη ζωντανή εμφάνιση. Και έτσι η μία εμφάνιση έφερε την άλλη. Στη Θεσσαλονίκη γνώρισα πολλούς αξιόλογους μουσικούς, μάλιστα με κάποιους από αυτούς έχουμε συνεργασία και φιλία μέχρι σήμερα. Όλη αυτή η δημιουργική περίοδος σταμάτησε όταν ξεκίνησα να δουλεύω στα πλοία για αρκετά χρόνια ως μηχανικός.

Πώς σου φαίνεται το επίπεδο της μουσικής παιδείας στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα το επίπεδο της μουσικής παιδείας είναι πιο φτωχό στις μέρες μας και σίγουρα δεν δημιουργείται μέσα από τηλεοπτικά προϊόντα που σκοπό έχουν να κατασκευάσουν ”stars”.

Το σχολείο καλλιεργεί τις κλίσεις και το ταλέντο των παιδιών που θέλουν να ασχοληθούν;

Η δική μου εμπειρία από τα μαθητικά μου χρόνια στην επαρχία μου δείχνει ότι δεν ανακάλυψα τις κλίσεις μου στο σχολείο. Είναι απογοητευτικό ότι τους τελευταίους μήνες είδαμε ότι τα μαθήματα καλλιτεχνικών και μουσικής καταργούνται από το λύκειο ως μαθήματα επιλογής. Το συμπέρασμά μου είναι ότι το κράτος ενδιαφέρεται περισσότερο να δημιουργήσει μια γενιά από γραφειοκράτες και δεν θέλει να εμφυσήσει στους νέους το καλλιτεχνικό πνεύμα και γενικά την αγάπη για τις τέχνες.

Η τέχνη έχει παίξει τον ρόλο που της αναλογεί την τελευταία δεκαετία, στην εποχή της κρίσης; Έχουν σταθεί οι καλλιτέχνες στο ύψος των περιστάσεων;

Εν μέσω κρίσης οι καλλιτέχνες συμμετείχαμε σε διάφορες κινήσεις αλληλεγγύης που στήριζαν ευπαθείς ομάδες και πήραμε συμβολικά θέση απέναντι σε διάφορα γεγονότα που συνέβησαν. Βέβαια αυτό δεν δίνει λύση στο πρόβλημα. Δυστυχώς στην εποχή μας δεν έχουμε υψώσει τη φωνή μας ηχηρά, όπως έκαναν στο παρελθόν σαν μια γροθιά καλλιτέχνες του μεγέθους ενός Θεοδωράκη που έχει δώσει ιστορικές συναυλίες με μηνύματα για αντίσταση ή ενός Ξυλούρη που τραγούδησε με τους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δεν πιστεύω ότι οι πιο νέοι σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων αναφορικά με γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα.

Θεωρείς ότι η τέχνη υπάρχει για να αναδεικνύει την αλήθεια που βιώνουμε ή για να μας προσφέρει μια διέξοδο-φυγή από τον κόσμο αυτό;

Η τέχνη είναι όλα αυτά: εκφράζει το ωραίο, προβληματίζει για τα γεγονότα που συμβαίνουν στην εποχή μας, παρηγορεί, συμπάσχει, ψυχαγωγεί αλλά και δίνει διέξοδα και δρόμους φυγής.

Πώς βίωσες την κατάσταση με τον κορονοϊό; Και πώς τη βιώνει γενικά το «σινάφι» σου των τραγουδιστών;

Ως μουσικός σταμάτησα να παίζω δημόσια απο την αρχή της πανδημίας μέχρι τον Μάιο, οπότε και έγινε η άρση των μέτρων. Από εκεί και πέρα έχει μειωθεί η προσέλευση του κόσμου στους δρόμους και στα μαγαζιά και αυτό έχει αντίκτυπο οικονομικό και ψυχολογικό στην ζωή μας.

Πώς κρίνεις τα μέτρα της κυβέρνησης για την απαγόρευση των συναυλιών και των ζωντανών εμφανίσεων;

Πάνω απο όλα βάζω την δημόσια υγεία. Παρόλα αυτά, τα μέτρα που λαμβάνονται δεν συμφωνούν μεταξύ τους με αποτέλεσμα ολόκληρες ομάδες εργαζομένων να αδικούνται και πολλοί να έχουν μείνει άνεργοι.

Πες μας λίγα λόγια για την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά. Τι περιμένει τον ακροατή που θα πάρει το CD σου;

Είχα αποθηκευμένους τους στίχους και την μουσική στην καρδιά μου από εμπειρίες και προβληματισμούς μου των τελευταίων ετών και ήθελα να τα μοιραστώ με τον κόσμο. Στην πρώτη μου δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Ψυχαρμενιστά” θα βρείτε 8 κομμάτια στα οποία συμμετέχουν μαζί με εμένα 10 μουσικοί. Θα ακούσετε ένα πάντρεμα έντεχνης μουσικής με ροκ  και παραδοσιακές επιρροές. Για παράδειγμα στο “Σαν Γεννηθείς” το έντεχνο παντρεύεται με το παραδοσιακό και στο “Σύγχρονοι Δούλοι” η ραπ με το έντεχνο και τη ροκ. Ανάμεσα στους μουσικούς που συμμετέχουν στη δουλειά αυτή είναι και κάποια μέλη από το συγκρότημα “Κοινοί θνητοί” τους οποίους γνωρίζω από την εφηβεία μου και τους θαυμάζω για το ταλέντο τους, την πίστη στις αρχές τους και για το γεγονός πως έχουν πετύχει χάρη στις μουσικές ικανότητές τους και την αγάπη του κοινού τους και όχι χάρη σε κάποια “μουσική βυσματική άκρη”. Μας ενώνουν η φιλία μας, η αγάπη για την μουσική και το Αλιβέρι.

Πώς είναι η επαφή σου με τον κόσμο, όταν παίζεις στον δρόμο;

Ένας στίχος μου στο τραγούδι μου “Υπαίθρια σκηνή” λέει: «Του κόσμου την βουή ήρθα να τερματίσω/ σαν ξωτικό πουλί γλυκά να κελαηδήσω» και πράγματι αυτό μου λένε πολλοί περαστικοί ότι βιώνουν: ότι ενώ βιάζονται σταματούν για να με ακούσουν, ότι τους αλλάζω την καθημερινότητα και τους ανεβάζω τη διάθεση με την μουσική μου. Αυτό το γεγονός και μόνο με κάνει να στέκομαι δύο και τρεις ώρες σε ένα μέρος και να παίζω. Με αυτό τον τρόπο με έχουν μάθει αρκετοί άνθρωποι, έχουν αγοράσει το CD μου, με έχουν ακολουθήσει στα social media και ενημερώνονται για τα μουσικά μου βήματα. Η σχέση μας χτίζεται με τον χρόνο.

Πες μας, αν θες, και ένα από τα πιο ιδιαίτερα σκηνικά-περιστατικά που σου έχει τύχει.

Θα ήθελα να αναφέρω δύo και θα ξεκινήσω με το πιο ευχάριστo. Θυμάμαι πόσο καλά είχε πάει μια εμφάνιση την περίοδο των Χριστουγέννων στο κέντρο της Αθήνας, όπου έπαιξα ως street artist και με περικύκλωσαν πάρα πολλοί άνθρωποι δημιουργώντας ένα υπέροχο ζεστό σκηνικό, χορεύοντας και τραγουδώντας μαζί μου.

Όμως θυμάμαι και ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο ευτυχώς είχε καλό τέλος. Μία κοπέλα με παρακολουθούσε με χαμένο βλέμμα από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα πεζούλι στην Διονυσίου Αεροπαγίτου και στο τέλος μου εκμυστηρεύτηκε ότι το διάστημα εκείνο σκεφτόταν να αυτοκτονήσει και ότι έδωσα στο διάβα της μια νότα αισιοδοξίας. Μιλήσαμε και συμφωνήσαμε να ενημερώσουμε τους γονείς της ώστε να την βοηθήσουν.

Ο μουσικός μπορεί να ζήσει σήμερα από την τέχνη του; Ή είναι καταδικασμένος να την βλέπει ως χόμπι στον ελεύθερό του χρόνο;

Όταν η φωνή και το μουσικό όργανο γίνονται προέκταση της ψυχής και υπάρχει η απαραίτητη ταπεινότητα, τότε τίποτα δεν είναι αδύνατο. Όταν όμως ο κύριος σκοπός του μουσικού είναι η φήμη και το χρήμα τότε οδηγείται σε κακά μονοπάτια και καλλιτεχνικές κλίκες. Ενώ έχει την εντύπωση ότι πετυχαίνει, κάποια στιγμή όλο αυτό το μεγάλο που πιστεύει ότι ζει, γίνεται φούσκα και σκάει.

Ποια είναι τα σχέδια που έχεις για το άμεσο μέλλον, με τους γνωστούς περιορισμούς που υπάρχουν προφανώς στη σημερινή κατάσταση;

Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να φτιάξω έναν δεύτερο δίσκο πιο ώριμο από τον πρώτο και να τον ακούσει περισσότερος κόσμος που του αρέσει αυτή η μουσική. Θέλω πολύ να ξεκινήσω και νέες συνεργασίες και να εξελιχθώ ως μουσικός και άνθρωπος.

Info:
Youtube: Giorgos Iakovou