Γιώργος Μητρογιαννόπουλος: ”Η τέχνη πρέπει να είναι η σπίθα της αντίδρασης και της επανάστασης”

Ο Γιώργος Μητρογιαννόπουλος είναι ένας άνθρωπος ήπιων τόνων στο εξωτερικό του παρουσιαστικό αλλά με μυαλό που συνεχώς ψάχνεται για νέες ιδέες και στίχους. Μας συστήθηκε πριν περίπου έξι χρόνια με το τραγούδι ”Ο Δράκος” εμπνευσμένο από την ταινία του Νίκου Κούνδουρου με πρωταγωνιστή το Ντίνο Ηλιόπουλο σε ρόλο αποκάλυψη, καθότι διαφορετικός από τους ρόλους που ερμήνευσε αργότερα.

Σαν τραγουδοποιός που αφουγκράζεται την εποχή του, οι περισσότερες προσωπικές δουλειές του, ως σήμερα, εκφράζουν τα κοινωνικο-πολιτικά προβλήματα της χώρας με άμεσο τρόπο ώστε να βρίσκει στόχο στο μυαλό και στην ψυχή του ακροατή του. Στον τρίτο δίσκο του, μας υπόσχεται πως θα γνωρίσουμε μια άλλη εκδοχή του μέσω των ερωτικών του στίχων.

Πότε ξεκίνησες την πορεία σου στο τραγούδι;

Ξεκίνησα από μικρός να τραγουδώ αλλά το είδα πιο ”ζεστά” γύρω στην εφηβεία μου. Δημιουργήσαμε ένα γκρουπάκι με τους φίλους μου, στο Λύκειο, το οποίο είχε το όνομα ”Ανεξίτηλες νότες” και μετά από χρόνια ένα από τα τραγούδια που είχαμε ”βγάλει” ως γκρουπ το ξανά ενορχήστρωσα και ανέβηκε στο κανάλι μας στο YouTube πέρσι.

Θα μας το αποκαλύψεις ποιο είναι;

Το ”Κάθε μέρα διαφορετική”. Μετά από 15 χρόνια ανασύρθηκε από την λήθη..

Τι είναι για σένα η μουσική;

Είναι το μεράκι μου. Αυτό που αγαπώ να κάνω ο ίδιος. Δεν την χρησιμοποιώ για να ζήσω γι αυτό ίσως να την αγαπώ περισσότερο γιατί δεν την εκμεταλλεύομαι για κάτι άλλο. Το κάνω για μένα και την ευχαρίστηση μου, έτσι δίνω στο κόσμο ένα κομμάτι μου από εμένα. Η δουλειά μου είναι καθηγητής Μαθηματικών, ωστόσο η μουσική παίζει κεντρικό ρόλο στην ζωή μου και ό,τι κάνω προσπαθώ να διακατέχεται από επαγγελματισμό. Κάνουμε πολύωρες πρόβες με τους συνεργάτες μου, προσέχουμε πολύ να είμαστε καλά προετοιμασμένοι στις μουσικές μας εμφανίσεις και δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στα δισκογραφικά μας βήματα.

Προσπάθησες ποτέ να ασχοληθείς με την μουσική και να αφήσεις την δουλειά σου ως καθηγητής;

Δεν το είδα ποτέ ”αυστηρά επαγγελματικά” το θέμα της μουσικής. Κάνω μουσική γιατί αγαπώ να ασχολούμαι μαζί της. Νομίζω πως βιοποριστικά δύσκολα θα τα έβγαζα πέρα απασχολούμενος με την μουσική. Ο χώρος της μουσικής έχει δυσκολέψει ακόμα περισσότερο λόγω της κρίσης και ελάχιστοι μπορούν να βιοποριστούν καλά μόνο μέσω αυτής της εργασίας. Και οι περισσότεροι που το καταφέρνουν, αναγκάζονται να κάνουν συμβιβασμούς και εκπτώσεις στα όνειρά τους. Προσωπικά, μ’ αρέσει που είμαι καθηγητής Μαθηματικών επειδή με αυτόν τον τρόπο προστατεύω το πλαίσιο στο οποίο θέλω να κινούμαι μουσικά και μέχρι σήμερα δεν έχω νιώσει να πιέζομαι από αυτό. Αλλά δεν κρύβω πως το απωθημένο μου είναι μια μουσική καριέρα, αν κάποια στιγμή υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες.

Μετά την ηχογράφηση του πρώτου σου τραγουδιού στην ”Μικρή Άρκτο” με το τίτλο ” Ο Δράκος” μάζεψες γύρω σου και τους σταθερούς συνεργάτες τους οποίους έχεις μέχρι και σήμερα…

Ναι, έχω τους ίδιους συνεργάτες από τότε. Ανθρώπους που πιστεύω πολύ σαν μουσικούς, αλλά πρωτίστως ως ανθρώπους και τους εμπιστεύομαι μέχρι σήμερα. Πιστεύω πάρα πολύ στις παρέες και στις ομαδικές δουλειές και δύσκολα θα άλλαζα συνεργάτες. Χωρίς να σημαίνει πως είμαι κλειστός σε συνεργασίες άλλωστε κάθε φορά προσπαθούμε να ανανεωνόμαστε μέσα από τους δίσκους μας και τις ζωντανές μας εμφανίσεις.

Ποια ήταν τα συναισθήματα σου κατά την διαδικασία ηχογράφηση του πρώτου σου δίσκου;

Ήταν μια πολύ επίπονη διαδικασία και ταυτόχρονα πολύ όμορφη. Ήταν επίπονη διαδικασία κυρίως για οικονομικούς λόγους, επειδή το χρηματοδότησα ο ίδιος αλλά και λόγω σωματικής κόπωσης. Ωστόσο έκανα ένα όνειρο μου πραγματικότητα με το να κυκλοφορήσει μια προσωπική μου δισκογραφική δουλειά. Όταν αυτό υλοποιήθηκε, ξέχασα όλες τις δυσκολίες που είχαν συμβεί, και επικεντρώθηκα στη χαρά της πραγματοποίησης αυτού του ονείρου.

Ο πρώτος δίσκος ενός καλλιτέχνη είναι συνήθως και ο πιο προσωπικός του, η ταυτότητά του. Μπορείς να μας αναφέρεις κάποια τραγούδια μέσα από αυτόν που τα θεωρείς αγαπημένα σου;

Ο ”Πικρός καφές” είναι ένα τραγούδι από τα αγαπημένα μου, το έγραψα επηρεασμένος από ένα δυσάρεστο γεγονός, την αυτοκτονία ενός συνταξιούχου στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2012. Εκείνος είχε αφήσει μια επιστολή όπου εξηγούσε πως θα θέλε να δει την νέα γενιά να ξεσηκώνεται.. Με αφορμή αυτού, έγραψα την ιστορία του Μανωλιού. Αλλά και ”Ο Δράκος” επίσης είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια γιατί με αυτόν ξεκίνησαν όλα. Να πω και ένα τρίτο; Το ερμηνεύει η Γεωργία Κοκορίγκου και είναι ”Το φως που καίει” του Κώστα Βάρναλη. Τραγούδι που δεν έχει ακουστεί πολύ αλλά εγώ το αγαπώ πολύ.

Τα τραγούδια τα οποία γράφεις πώς τα εμπνέεσαι; Γνωρίζω πως το πρώτο σου τραγούδι το εμπνεύστηκες από την ομότιτλη ταινία του Νίκου Κούνδουρου ” Ο Δράκος” και ο τελευταίος σου δίσκος με τίτλο ”φωνάζει ο νους” είναι παρμένος από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη..

Εμπνέομαι από απλά καθημερινά πράγματα. Μια ταινία, ένα τραγούδι, ένα ποίημα ή μια τυχαία φράση που θα ακούσω στο δρόμο. Εννοείται πως εμπνέομαι και από τα ”μεγάλα της ζωής” όπως ο έρωτας ή η κοινωνία. Θεωρώ πως όλοι λίγο – πολύ οι τραγουδοποιοί εμπνεόμαστε από αυτά.. Κάποιοι μπορεί να ‘ναι λίγο πιο ερωτικοί στο στίχο τους και κάποιοι άλλοι να έχουν περισσότερο πολιτικό στίχο, ωστόσο δεν νομίζω πως υπάρχει καλλιτέχνης αμιγώς το ένα ή το άλλο.

Στην πρώτη μου δουλειά συστήθηκα στο κόσμο με ένα δίσκο ο οποίος περιείχε και τα δύο στοιχεία μέσα, το ατομικό και το κοινωνικό. Προσωπικά προτιμώ, βέβαια, όταν ένα υλικό πρόκειται να μπει σε ένα δίσκο να είναι όσο το δυνατόν πιο συναφές, πιο συγκροτημένο στο μήνυμα που θέλει να δώσει στον ακροατή. Στο δεύτερο δίσκο, ”Φωνάζει ο νους”, θέλησα ο δίσκος να διηγείται μια ιστορία με ένα τρόπο, γι αυτό και το βάρος έπεσε περισσότερο στο κοινωνικο-πολιτικό στοιχείο. Στον επόμενο μου δίσκο, το οποίο τον έχω στα σκαριά, επιθυμώ να εκφράσω περισσότερο συναίσθημα γιατί αυτή την στιγμή είναι αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου που επιθυμώ να βγει προς τον κόσμο.

Θέλω να σταθώ λίγο στο δεύτερο δίσκο σου ”Φωνάζει ο νους” και να ρωτήσω ένα τεχνικό ζήτημα και ένα ουσιαστικό. Ξεκινώ από το τεχνικό: γιατί ”Φωνάζει ο νους” αλλά με την έννοια γιατί εντός και εκτός εισαγωγικών έντεχνοι καλλιτέχνες επιλέγετε ”ποιητικούς τίτλους” για τους τίτλους των δίσκων σας; Και το ουσιαστικό κομμάτι: γιατί το ονόμασες ”Φωνάζει ο νους”;

Πιστεύω πως η βιομηχανία της δισκογραφίας κάποια εποχή προσπαθούσε να παράγει τίτλους δίσκων με ”ποιητική χροιά” εξυπηρετώντας ένα μάρκετινγκ γύρω από αυτό το είδος…

Αρχικά ο δίσκος σκεφτόμουνα να ονομαστεί ”Ξενιτιά” επειδή όταν βγήκε ήταν σε όξυνση αυτό το κύμα μετανάστευσης από τις εμπόλεμες ζώνες και αυτός ο δίσκος ως θεματικός ήταν εστιασμένος στην έννοια της ξενιτιάς. Αλλά ο συνεργάτης μου και ενορχηστρωτής, Στέφανος Χατζηαναγνώστου, μου πρότεινε να ονοματίσω το δίσκο ”Φωνάζει ο νους”. Η φράση αποδίδεται στην Ασκητική του Καζαντζάκη που είναι και επηρεασμένο το ομότιτλο τραγούδι, θεωρώ ότι είναι πολύ εκρηκτικός ως τίτλος και υπάρχει μια συνέχεια από τον πρώτο δίσκο που είχε ως τίτλο τα ”Λόγια της σιωπής”. Βέβαια, σαν λέξη ”η ξενιτιά” διατρέχει όλο το δίσκο, πότε σαν ζοφερή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε και πότε σαν ελπιδοφόρο μέλλον.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ”έντεχνο καλλιτέχνη” με την έννοια που έχει αποδοθεί όλα αυτά χρόνια. Από την μεριά μας δεν ήταν τόσο εσκεμμένος ο τίτλος ώστε να ”πουλήσει” ως έντεχνος αλλά περισσότερο να προσδιορίσει στον ακροατή τι θα ακούσει μέσα από αυτόν. Ο πρώτος δίσκος ονομάστηκε ”Λόγια της σιωπής” επειδή τα πρώτα χρόνια της κρίσης, ένοιωθα ότι στις μουσικές, στα τραγούδια δεν αποδίδονταν οι σκληρές εικόνες της κρίσης και των συνεπακόλουθων της. Και πιστεύω πως η τέχνη πρέπει να είναι η σπίθα της αντίδρασης και της επανάστασης. Οι πρώτοι που μίλησαν για αυτά τα θέματα ήταν οι νέοι καλλιτέχνες και τότε ένιωσα ότι υπάρχει ελπίδα.

Στον τελευταίο σου δίσκο, έχεις επιλέξει έναν, ας πούμε αντι-εμπορικό δρόμο. Τα τραγούδια που περιλαμβάνει είναι πάνω σε κοινωνικο-πολιτικές ράγες…

Ναι, είχα την ανάγκη να δείξω αυτόν τον Γιώργο στον ακροατή, το πώς βλέπω την κοινωνία σήμερα. Πιστεύω πως είναι ο πιο σημαντικός δίσκος που έχω κάνει ως τώρα παρότι όπως είπες μπορεί να θεωρηθεί αντι-εμπορικός. Περιέχει μελοποιημένους στίχους σπουδαίων ποιητών της Αγγελικής Ραυτοπούλου και του Ναζίμ Χικμέτ και κάποια δικά μου κομμάτια. Ήταν αυτό που αποζητούσα να δώσω στο κόσμο εκείνη την στιγμή, ως ανάγκη πρότασης και προβληματισμού.

Στα μελλοντικά σου σχέδια είναι ο τρίτος δίσκος με έναν πιο ρομαντικό Γιώργο…Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για το πώς τον φαντάζεσαι σαν δομή;

Ακόμα είναι πολύ πρώιμο σαν σχέδιο στο μυαλό μου αλλά θα ήθελα να δομηθεί σαν διάλογος ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα. Στο δίσκο θα συμμετέχει ερμηνευτικά η μόνιμη συνεργάτης μου Γεωργία Κοκορίγκου με την οποία θα έχουμε αυτόν τον μουσικό διάλογο. Σκέφτομαι το ένα τραγούδι να το ερμηνεύω εγώ και το αμέσως επόμενο εκείνη και να πηγαίνει ανά δυάδα οι διαφορετικές φάσεις του έρωτα που συμβαίνουν μέσα σε ένα ζευγάρι. Έχουμε παρουσιάσει 3 κομμάτια στο live μας στην Σφίγγα πριν λίγο καιρό και ένα από αυτά ανέβηκε στο You tube, το ”Κάθε μέρα διαφορετική”.

Σ’ ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης.

Εγώ ευχαριστώ, είναι πολύ σημαντικό να δίνεται βήμα για κάθε καλλιτέχνη να καταγράφει τις σκέψεις του και τις απόψεις του.

*Οι φωτογραφίες είναι του Τάσου Σπετσιέρη,Νικηφόρου Μανδηλαρά και aniL.