Κωνσταντίνα Μπατζάκα: “Χρειαζόμαστε δημοτικές αρχές που δεν θα κρύβονται πίσω από τις κυβερνητικές αποφάσεις”

Η στήλη Γυναίκες στην Κατιούσα με τη Μαρία Παρέντη και τη Filio Magenta, συνάντησε την Κωνσταντίνα Μπατζάκα. Είναι καθηγήτρια Αγγλικών. Σήμερα εργάζεται ως συμβασιούχος στο Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας, ενώ παρακολουθεί και το εσπερινό ΕΠΑΛ και είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στη Νέα Φιλαδέλφεια- Νέα Χαλκηδόνα.

Μας φιλοξένησε ένα απόγευμα στο σπίτι της, στην ταράτσα που έχει φτιάξει, τη γωνιά της όπως την αποκαλεί. Τα είπαμε σε απλή καθημερινή γλώσσα, νομίζουμε πως πολλές γυναίκες, μητέρες, εργαζόμενες θα βρουν κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς. Μα και κοινό δρόμο να συμπορευτούν.

Τι είναι αυτό που σε ώθησε ώστε να είσαι υποψήφια με την Λαϊκή Συσπείρωση στη Νέα Φιλαδέλφεια / Νέα Χαλκηδόνα. Είναι μια συνειδητή επιλογή;

Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία στη στήλη σας. Έχω να πω το εξής: είναι η μοναδική επιλογή που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Πιστεύω πως με αυτή μου τη συμμετοχή στη Λαϊκή Συσπείρωση θα μπορέσω κι εγώ να βοηθήσω συνειδητά τους ανθρώπους να είναι πιο ηθικοί , πιο συνειδητοί, να κατανοούν με το σωστό τρόπο τα πράγματα κι όχι όπως τους τα σερβίρουν. Να μη πιστεύουν στα ψέματα , αλλά να βλέπουν την πραγματικότητα που ζουν και βιώνουν, ώστε να μπορέσουμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Κι εγώ περνάω πολύ δύσκολα κι ο περισσότερος κόσμος όμως.

Είδα όλο το προηγούμενο διάστημα τη Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ να είναι δίπλα μας και συμπαραστάτες στους αγώνες και τις αγωνίες μας, κοινώς με το λαό. Τους εργαζόμενους. Δεν είναι ούτε με τους βιομήχανους, ούτε με τους εφοπλιστές, ούτε με τα αφεντικά. Γι αυτό το αποφάσισα κι εγώ να στηρίξω με την υποψηφιότητά μου τη Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές και σε οποιαδήποτε άλλη εκλογική μάχη κι όχι μόνο. Γιατί δε θέλω διαχειριστές στη ζωή μου, θέτω τον εαυτό μου σε αυτό τον αγώνα με όποιες δυνάμεις έχω και μπορώ. Παλεύω για τη ζωή μου, για τη ζωή των παιδιών μου, γι αυτή τη μισή ζωή που μας πετάνε ως ευκαιρία επιβίωσης. Είμαι μέλος του σωματείου στο δήμο κι από εκεί δρω μαζί και με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Τι σημαίνει για μια νέα γυναίκα ελεύθερος χρόνος ή είναι μια άγνωστη λέξη για μια εργαζομένη και μητέρα;

Προσωπικά για μένα είναι παντελώς άγνωστη λέξη, ως μονογονεϊκή οικογένεια. Έχω δυο παιδάκια δίδυμα, 12 ετών. Ασχολούμαι τον περισσότερο χρόνο μαζί τους, τους διδάσκω και αγγλικά ως καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας. Εργάζομαι στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας στην καθαριότητα. Πέρσι αποφάσισα να ακολουθήσω και κάτι άλλο που μου αρέσει πάρα πολύ τη νοσηλευτική κι έτσι παρακολουθώ στο ΕΠΑΛ της Νέας Φιλαδέλφειας αυτό τον κύκλο σπουδών, μαζί με τα παιδιά μου τις περισσότερες φορές διότι δεν έχω πού να τα αφήσω. Αν και το ΕΠΑΛ έχει ζητήσει να έρθει παιδαγωγός για να απασχολεί τα παιδιά που οι μητέρες φοιτούν, ακόμα δεν έχει δοθεί κάποια λύση. Αντίστοιχα έχω μία γυναίκα που φυλάει τα παιδιά για να μπορώ εγώ να λείπω τις ώρες που εργάζομαι. Οπότε πέρα από την οικονομική επιβάρυνση, γεννάτai κι άλλο ένα σημαντικό ζήτημα πως η μητρότητα δεν στηρίζεται ουσιαστικά, ίσα ίσα χτυπιέται. Το βιώνω σε όλο του το εύρος .Τα παιδιά μου όπου πάω έρχονται μαζί μου, δεν είναι εφικτό πάντα να υπάρχει ένας άνθρωπος να τα προσέχει. Το καλοκαίρι τα στέλνω κατασκήνωση, μένουν και στη φύλαξη του δήμου για τρεις βδομάδες, αλλά πάλι θα έχω γυναίκα από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 που θα πάνε και κάπως έτσι περνάει το καλοκαίρι χωρίς εγώ να πηγαίνω πουθενά .Το χειμώνα από την άλλη, σκέφτομαι πως είμαι κάπως καλύτερα οικονομικά και κρατιέμαι, γιατί χρειάζομαι τη δουλειά και τα ένσημα ώστε κάποια στιγμή να πάρω κι εγώ σύνταξη. Οπότε ο ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος έως ανύπαρκτος. Αν βρεθεί, τον περνάω μαζί με τα παιδιά μου για μια βόλτα στα πέριξ. Διακοπές 12 χρόνια δεν έχω πάει, από τότε που έγινα μητέρα. Φροντίζω όμως εκείνα να πηγαίνουν κατασκήνωση.

Όλα αυτά λίγο πολύ περιορίζουν τη γυναίκα, ώστε να μην έχει ούτε το χρόνο να είναι ενεργή στον αγώνα και την διεκδίκηση. Μπρος σε αυτή την κατάσταση εγώ επιμένω και παίρνω τα παιδιά μου παντού. Αντίστοιχα κι αυτά με στηρίζουν τόσο πολύ και με κατανοούν. Τα υπερευχαριστώ! Άλλωστε τα παιδιά έχουν μεγαλώσει μόνο μαζί μου και ξέρουν από πρώτο χέρι τι τραβάω και πώς τα φέρνουμε βόλτα

Μας είπες πως είσαι καθηγήτρια αγγλικών, παρακολουθείς μαθήματα νοσηλευτικής και μέσα σε όλα κι εργάτρια δήμου στην καθαριότητα. Πώς προέκυψε αυτή η εργασιακή απασχόληση;

Τα παιδιά μου από τότε που γεννήθηκαν τα μεγαλώνω μόνη μου, με αποτέλεσμα να μην έχω την δυνατότητα λόγω χρόνου να συνεχίσω την δουλειά που έκανα κι έτσι αναγκάστηκα να την σταματήσω για τέσσερα χρόνια. Η δουλειά της καθηγήτριας αγγλικών απαιτούσε ένα ωράριο από τις τρεις το μεσημέρι μέχρι τις δέκα το βράδυ στα φροντιστήρια. Κι επειδή δεν ήθελα να αφήσω τα παιδιά μου κάπου άλλου κι εγώ να λείπω, επέλεξα να σταματήσω και να αφοσιωθώ στο μεγάλωμα και την ανατροφή τους, ψάχνοντας άλλη δουλειά. Η αλήθεια είναι πως βρεθήκαμε σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Τότε κάποιος μου πρότεινε να κάνω μια αίτηση στο Δήμο και να με πάρουν να εργαστώ. Έτσι κι έγινε. Το 2010 δούλεψα ένα οχτάμηνο ως εργάτρια καθαριότητας στον δήμο και από οχτάμηνα σε οχτάμηνα είμαστε στο σήμερα.

Οχτάμηνο μεταφράζεται σε συμβασιούχος εργαζόμενος… σημαίνει αβεβαιότητα… σημαίνει απόλυση… σημαίνει άνεργη για ένα εξάμηνο με ταμείο ανεργίας… σημαίνει άλλοι έξι μήνες χωρίς πληρωμή από πουθενά… σημαίνει μετά από ένα έτος να μπορείς να κάνεις πάλι αίτηση για τον κύκλο άλλου ενός οχταμήνου. Κι όλο αυτό ως τίτλος ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Με βοήθεια από το κοινωνικό παντοπωλείο, φαγητό από την σίτιση, κοινώς μισή ζωή όπως όλοι οι συμβασιούχοι.

Οι συμβασιούχοι το προηγούμενο διάστημα έδωσαν μια σημαντική μάχη. Τι βγήκε από όλο αυτό;

Μέχρι στιγμής δεν έχει βγει κάτι σημαντικό, τα πράγματα είναι ακριβώς τα ίδια πάνω κάτω. Η αλήθεια είναι πως το ΚΚΕ και η Λαϊκή Συσπείρωση έχει κάνει πολλούς αγώνες ώστε όλοι να παραμείνουν στην δουλειά, να μη σταματάει η σύμβασή τους, να πληρώνονται τον ίδιο μισθό με τους μόνιμους. Αυτό το καθεστώς των συμβασιούχων ισχύει σε όλους τους κλάδους. Είχε αποφασίσει η κυβέρνηση να διώξει τους συμβασιούχους έξι μήνες νωρίτερα, με αποτέλεσμα όλοι οι συμβασιούχοι να βγουν στους δρόμους και να αγωνιστούν. Ακολούθησαν πολλά συλλαλητήρια, διαμαρτυρίες έξω από τα υπουργεία. Έτσι, κερδίσαμε την παραμονή μας στη δουλειά για 8 μήνες εννιά. Η συνέχεια γνωστή μετά το πέρας της σύμβασης απολυθήκαμε.

Από τη μια μπορεί οι απολύσεις αυτές να μην είναι στην αρμοδιότητα των δήμων, από την άλλη όμως έχει μεγάλη σημασία μπρος σε αυτές τις αντεργατικές συνθήκες, τι στηρίζουν οι δημοτικές αρχές. Διότι οι συμβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και αναγκαίες θέσεις. Υπάρχουν συμβασιούχοι οκτώ μηνών, πέντε μηνών , δύο μηνών. Οι μόνιμοι υπάλληλοι σε όλους τους δήμους είναι λιγοστοί, οι υπόλοιποι πάνε κι έρχονται. Αυτό είναι ένα καθεστώς που ξεκάθαρα δε βοηθάει την καθαριότητα και κατ’ επέκταση είναι αρνητικό και για τους ίδιους τους δημότες που δεν έχουν όλη την περίοδο τις υπηρεσίες που έχουν ανάγκη γιατί θα έχουν λήξει οι συμβάσεις. Γι αυτό είναι επιτακτική ανάγκη όλοι οι εργαζόμενοι που καλύπτουν πάγιες θέσεις να νομιμοποιηθούν.

Αυτό που απαιτούμε είναι οι συμβασιούχοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μόνιμους. Διότι κάνουμε ακριβώς την ίδια δουλειά, τα ίδια ωράρια, τα ίδια πόστα, τις ίδιες ευθύνες. Κι ο σκοπός δεν είναι να έρθουμε σε αντιπαράθεση με τους μόνιμους συναδέλφους. Δε φταίνε αυτοί αν δεν έχουμε τους ίδιους μισθούς, τις ίδιες άδειες, τις αναρρωτικές. Ίσα ίσα έχουμε και τους μόνιμους συμπαραστάτες στον αγώνα μας. Από κοινού οι εργαζόμενοι διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Άλλοι είναι αυτοί που τους συμφέρει να μας δείχνουν απέναντι, για να μη φανούν οι πραγματικές αιτίες και οι υπαίτιοι.

Οπότε χρειαζόμαστε δημοτικές αρχές που δεν θα κρύβονται πίσω από τις κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά θα βγαίνουν και θα διεκδικούν. Οι συμβασιούχοι και η λύση αυτής της κατάστασης θα πρέπει να είναι στο διεκδικητικό πλαίσιο της δημοτικής αρχής. Μόνο όπου έχουν εκλεγεί κομμουνιστές δήμαρχοι έχουν βγει μπροστά, πλάι με τους εργαζόμενους. Τα παραδείγματα στους πέντε δήμους είναι γνωστά.

Ποια η γνώμη σου για την δίκη της 53χρονης καθαρίστριας που αναγκάστηκε να παραποιήσει το απολυτήριο της;

Αυτό το γεγονός είναι απαράδεκτο, απορώ πώς πάρθηκαν τέτοια μέτρα από την κυβέρνηση. Θα μπορούσα ξεκάθαρα να το είχα πράξει κι εγώ. Δεν θα άφηνα τα παιδιά μου να πεινάσουν, όπως και καμία μητέρα ή πατέρας, κανείς. Θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για τα παιδιά του. Όπως κι εγώ αντίστοιχα έκανα αυτή τη δουλειά χωρίς καμιά ντροπή. Δούλεψα στην ανακύκλωση, στα απορριμματοφόρα, στο δρόμο και στη σκούπα. Δεν με ενοχλεί καθόλου και φαντάζομαι ούτε την γυναίκα αυτή και θα το ξαναέκανε θεωρώ, προκειμένου να φροντίσει τα παιδιά της. Οπότε μπρος στην επιβίωση ό,τι βρίσκει ο καθένας θα κάνει. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που δεν εργάζονται πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους. Στην καθαριότητα πολλές κοπέλες είναι με πτυχία όπως και σε άλλους δήμους. Είναι μια δουλειά που εξασφαλίζει με ένα τρόπο να μπορούν να είναι κοντά στα παιδιά τους λόγω χρόνου.

Ποιο το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο δημότης της Νέας Φιλαδέλφειας / Νέας Χαλκηδόνας σήμερα;

Εδώ στη Νέα Χαλκηδόνα η καθαριότητα είναι αρκετά υποβαθμισμένη. Τα παιδιά δεν έχουν χώρους να απασχοληθούν και να παίξουν. Δεν έχει γήπεδα μπάσκετ, ενδεχομένως κάποιο κολυμβητήριο. Δεν έχει πολλά πάρκα και ελεύθερους χώρους για όλους. Αρκετά παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς.

Μας ενημέρωσες πριν κάνουμε αυτή τη συνέντευξη, πως εν ώρα εργασίας επιβάρυνες τη μέση σου, με αποτέλεσμα να πρέπει να διακόψεις τη δουλειά σου. Θες να μας πεις δύο λόγια; Κατά πόσο τελικά ένας εργάτης πηγαίνει για δουλειά και ξέρει πως δε θα σακατευτεί ή θα έχει τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς; Ξέρουμε πως έχουν χαθεί και ζωές από την υπερεντατικοποίηση.

Είναι μια από τις δύσκολες δουλειές. Είσαι για πολλές ώρες πάνω σε ένα όχημα και ποτέ δεν ξέρεις αν θα κατέβεις σώος και αβλαβής. Είναι πολλοί οι κίνδυνοι, είναι τα κινούμενα οχήματα, είναι η προσοχή που πρέπει να δώσεις, είναι ο οδηγός που πρέπει να έχει το νου του, είναι πάρα πολλοί παράγοντες. Μικροτραυματισμοί γίνονται συνέχεια όπως και μεγάλοι τραυματισμοί κι εννοείται θανάτους βαπτισμένους ως εργατικά ατυχήματα.

Όσον αφορά το δικό μου περιστατικό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. Οφείλεται στη μακροχρόνια καταπόνηση του σώματος όπως γόνατα, μέση , χέρια κι άλλα πολλά από τα βάρη. Δεν αρκούν ούτε τα παπούτσια, ούτε τα ρούχα ως μέτρα ασφαλείας. Μπορεί να είναι η φύση της δουλειάς τέτοια, αλλά ας αναλογιστούμε και τις διπλοβάρδιες που γίνονται, ώστε να μην υπάρχει επαρκής ώρα ξεκούρασης και ανάπαυσης μέχρι την επόμενη βάρδια. Οι αντοχές και τα αντανακλαστικά μειώνονται αισθητά κι αυτό ελλοχεύει κινδύνους. Έτσι χάσαμε και τη συνάδελφο μας, 62 χρονών, στο δήμο Ζωγράφου. Αναγκάζονται συνάδελφοι να κάνουν διπλοβάρδιες είτε γιατί αρρώστησε κάποιος άλλος κι επειδή οι θέσεις είναι τσίμα- τσίμα που καλύπτουν αυτές τις ανάγκες να υποχρεώνονται και με την απειλή της απόλυσης να δουλέψουν κάτω από το καθεστώς της υπερεντατικοποίησης.

Λένε κάποιοι, μέσα σε αυτούς και κάποιες φεμινιστικές οργανώσεις πως ισότητα είναι οι γυναίκες να μπορούν να εργάζονται σε βαριά επαγγέλματα όπως και οι άντρες. Από τη δική σου εμπειρία τι απαντάς σε όλους αυτούς.

Μπερδεύουν εσκεμμένα προφανώς το γεγονός κάποιες να έχουν τις αντοχές και δυνάμεις να κάνουν βαριές εργασίες με το να εργάζεται μια γυναίκα σε βαριά επαγγέλματα κι αμφίβολο αν ποτέ καταφέρει να βγει στη σύνταξη, μιας και που οι νέες ρυθμίσεις θέλουν τις γυναίκες να δουλεύουν μέχρι τα γεράματα, ακόμα κι εγώ που έχω ανήλικα δεν θα δικαιούμαι συνταξιοδότηση. Ενώ ξέρουμε πως η γυναίκα βάσει βιολογικής , σωματικής κατατομής είναι αδύνατο έως και εγκληματικό να απασχολείται εκεί. Όχι, πως δεν ισχύει για τους άνδρες εργάτες επίσης όλο αυτό. Εγώ για το λίγο χρονικό διάστημα που έχω δουλέψει στα απορριμματοφόρα και την ανακύκλωση έχω καταπονήσει το σώμα μου πάρα πολύ με σταδιακές φθορές.

Πες μας ένα γεγονός που έγινε στη δουλειά κι αυτό σε δυσκόλεψε πάρα πολύ.

Κάποια στιγμή μου ζητήθηκε να δουλέψω για ένα μήνα συνεχόμενα κάθε Τρίτη και κάθε Σάββατο και έθεσα ένα αίτημα στην υπηρεσία μου πως δε μπορώ να το κάνω αυτό διότι τις Τρίτες από το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα δεν ξέρω πού να αφήσω τα παιδιά μου, ούτε έχω την οικονομική άνεση να το κάνω και κάθε Σάββατο κάθε μήνα δυσκολεύομαι. Έτσι λοιπόν, αναγκάστηκα ένα Σάββατο και τα πήρα μαζί μου στη δουλειά, προκειμένου να μη μου γίνει κάποια αναφορά. Τα παιδιά δέχτηκαν και χαρακτηριστικά μου είπαν «μαμά θα σε βοηθήσουμε να μη χάσεις τη δουλειά σου». Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο , φαντάζομαι κι άλλη γυναίκα-μητέρα- εργαζόμενη θα το έχει κάνει αυτό, γιατί με ένα τρόπο έπρεπε να αποδείξω πως δεν γίνεται στην πράξη το αυτονόητο.

Είναι πολλές οι ιστορίες που μπορώ να πω. Έχω δουλέψει με κρύο, με βροχές, με χιόνι πάνω στο απορριμματοφόρο. Την τελευταία φορά που δούλεψα ήταν με τέσσερις ώρες συνεχόμενη βροχή κι όμως κανείς δεν είπε σταματάει η εργασία λόγω κακών καιρικών φαινομένων. Εκεί, σερί και χωρίς διάλειμμα. Με το χιόνι πάλι πριν δύο χρόνια δεν είχαν έρθει οι μισοί οι υπάλληλοι κι ανέβηκα στην ανακύκλωση και δουλέψαμε στο χιονιά. Είναι πολλά τα συμβάντα, είναι πολλοί οι λόγοι που πήρα την απόφαση να στηρίξω το ΚΚΕ και τη Λαϊκή Συσπείρωση γι’ αυτό καλώ όλους να πράξουν αναλογιζόμενοι τη ζωή τους και τα όνειρα τους γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Καλή δύναμη σε όλους, θα τα πούμε στους δρόμους του αγώνα. Όλα τώρα ξεκινάνε!