“Μέσω μιας επανάστασης κεκλεισμένων θυρών σ’ ένα συνέδριο δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα” – Συνέντευξη του Matthie Bolle – Reddat, γγ της CGT σιδηροδρόμων Βερσαλλιών

O Matthieu Bolle-Reddat, είναι μηχανοδηγός και γενικός γραμματέας της CGT των εργαζομένων στου σιδηροδρομους των Βερσαλλιών. Το σωματείο του είναι μέλος της ΠΣΟ και είναι η αιχμή του δόρατος της ταξικής πάλης τα τελευταια χρόνια στην Γαλλία, αλλά και στο πεδίο του διεθνισμού. Ο ίδιος είναι μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, έχει τοποθετηθεί δημόσια ενάντια στην πλειοψηφική ρεφορμιστική γραμμή του κόμματος και ηγείται της γραμμής υπέρ της δυναμικής ανάκτησης μαρξιστικών λενινιστικών χαρακτηριστικών του Κόμματος.

Πότε οργανώθηκες στοην CGT; Από τότε που οργανώθηκες έχεις δει οποιεσδήποτε αλλαγές; Εκτιμάς ότι η κατάσταση μέσα στο συνδικάτο αλλά και στο κίνημα είναι χειρότερη ή καλύτερη;

Οργανώθηκα στο CGT (συνδικάτο με ιστορικούς δεσμούς με το Γαλλικό ΚΚ) στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στους εργαζόμενους της συνδικαλιστικής ένωσης της CGT στους εργαζόμενους του εμπορίου της Rhône και το 2007 μπήκα στην SNCF (Δημόσια Υπηρεσία Τρένων). Έτσι έγινα μέλος της CGT των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους. Το 2013 εκλέχθηκα γενικός γραμματέας του συνδικάτου των σιδηροδρομικών εργαζομένων των Βερσαλλιών της CGT.

Στα χρόνια που είμαι οργανωμένος και δραστήριος η CGT έχει ζήσει πολλές αλλαγές. Από τη δεκαετία του ’90 υπερισχύει μια ισχυρή τάση προς το ρεφορμισμό, προς τη ρήξη με τα θεμελιακά στοιχεία του «ταξικού και μαζικού» συνδικαλισμού. Ωστόσο, παράλληλα με αυτή την δυναμική, της οποίας ηγείται η συνομοσπονδιακή ηγεσία (το ανώτερο διοικητικό-καθοδηγητικο όργανο της CGT), υπάρχει μια όλο και μεγαλύτερη αφύπνιση της βάσης της CGT, ιδιαιτερα όσο οι ταξικές αντιφάσεις οξύνονται και αυξάνεται η επιθετικότητα του Κεφαλαίου, για να επιστρέψουμε σε αυτά τα θεμελιακά στοιχεία. Σύντομα θα έχουμε το 52ο συνέδριο της CGT, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να γράψουμε μια νέα σελίδα στην ένδοξη ιστορία του γαλλικού εργατικού κινήματος.

Το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα στην Γαλλία είναι μάχιμο; Στους εργάτες-υπαλλήλους υπάρχει θέληση για αγώνα; Το σύνθημα ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα έχει απήχηση στις μάζες; Θεωρείς οτι σε αυτή τη φάση η ηγεσία του συνδικάτου (Cgt και τ’ άλλα) λειτουργεί ως τροχοπέδη ή ώς πραγματική βοήθεια στην ταξική πάλη;

Το σύνθημα της ρήξης με την καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι μέρος των θεμελιωδών συνθημάτων της CGT. Η χάρτα της Amiens θέτει σαν στόχο της CGT το «διπλό καθήκον»: αφενός, την άμεση βελτίωση των υλικών συνθηκών των εργαζομένων, αφετέρου, το τέλος του καθεστώτος εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Η κατάργηση του στόχου για «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής» απο το καταστατικό στο συνέδριο της CGT το 1995, ήταν η σαφής έκφραση της βούλησης της ηγεσίας να κάνει μια ρεφορμιστική στροφή. Όμως όλο και περισσότερο, ειδικά από την οικονομική κρίση του 2009 και πέρα, τα συνθήματα του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας επανέρχονται στις απεργίες και στις διαδηλώσεις. Πολύ συχνά, η βάση που αγωνίζεται πάει πιο πέρα την ηγεσία της CGT τόσο στο πλαίσιο πάλης όσο και στο περιεχόμενο της στρατηγικής. Είναι ένα σημάδι μεγάλης δημοκρατικής ζωντάνιας της οργάνωσής μας.

Είδαμε το Εθνικο Μέτωπο να παίρνει τα πάνω του τον τελευταίο καιρό… Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι πράγματι τόσο παρόντα στην εργατική τάξη;

Φυσικά, ο ρατσισμός είναι ένα δηλητήριο του οποίου πολλοί εργάτες είναι θύματα, ένα δηλητήριο που εξαπλώθηκε από τους καπιταλιστές να χωρίσουν την εργατική τάξη και να την αποτρέψουν να δει τους αληθινούς ενόχους της κρίσης. Αλλά οι αγώνες που οι αγωνιστές της CGT έκαναν για την νομιμοποίηση των εργαζομένων χωρίς χαρτιά και για την υποδοχή των μεταναστών δείχνουν ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι το αντίδοτο αυτού του δηλητηρίου.

Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Οργάνωση (ΠΣΟ) είναι πολύ σημαντική για εσένα. Σε κάθε συνδικαλιστική κινητοποίηση είσαι παρών με την σημαία της. Μπορείς να μας εξηγήσεις τη χρησιμότητα του μέλους της ΠΣΟ; Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Υπάρχουν άλλα μέλη στη Γαλλία, εκτός από τα την CGT των εργαζομένων στους σιδηροδρομους των Βερσαλλιών;

To σωματείο μου αποφάσισε να γίνει μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Οργάνωσης το 2013 και αυτό μετά από την επι σειρά ετών αρνητική εμπειρία της συμμετοχής της CGT στην ETUC (Ευρωπαϊκη Συνομοσπονδια Συνδικάτων) και την ITUC (Διεθνή Συνομοσπονδια Συνδικάτων). Την εποχή εκείνη, μόνο η Ομοσπονδία Εργαζόμενων στις Γεωργικές Επιχειρήσεις της CGT ήταν μέλος του ΠΣΟ. Από τότε, πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις της CGT έχουν συζητήσει για γίνουν μέλη. Σήμερα, αρκετές μεγάλες ομοσπονδίες της CGT έχουν προσχωρήσει στην ΠΣΟ (χημεία, εμπόριο), περιφερειακές ενώσεις της CGT, τοπικές ενώσεις και δεκάδες τοπικά σωματεία της CGT από όλα τα επαγγέλματα και όλες τις περιοχές.

Η όλο και αυξανόμενη συμμετοχή στην ΠΣΟ, πέρα από σημαντικό σημάδι της βαθιάς προόδου των μελών της CGT σχετικά με το σημαντικό ζήτημα της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της διεθνούς συμμετοχής, είναι τρόπος να συντονίζουμε και ν’ ανταλλάσσουμε εμπειρίες μαχητικού ταξικού συνδικαλισμού. Ειδικά σε περιόδους υποχώρησης του ταξικού κινήματος το να είσαι μέλος και να δείχνεις τη συμμετοχή είναι ένας τρόπος να δείξεις ότι οι ξεπουλημένες διεθνείς συνομοσπονδίες δεν είναι οι μόνες και ότι υπάρχει κάτι άλλο το οποίο έχει ιστορία, μέλη και ρίζες.

Ας μιλήσουμε τώρα για το κόμμα. Ως μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΓΚΚ) θα μπορούσες να πεις δυο λόγια για την κατάστασή του, ιδίως μετά το τελευταίο συνέδριο όπου εσύ κι άλλα μέλη υποστηρίξατε δημόσια την πρόταση για μια “κομμουνιστική” στροφή του ΓΚΚ; Τι κάνουν οι κομμουνιστές στο ΓΚΚ; Το ΓΚΚ μιλάει σήμερα με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της; Πώς θα χαρακτήριζες την τωρινή γραμμή του ΓΚΚ; Υπάρχει κάποια ελπίδα ότι αυτή η γραμμή πλειοψηφίας θα ανατραπεί;

Η κατάσταση στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πολύ περίπλοκη. Η ρεφορμιστική στροφή που έγινε σταδιακά μετά τη νίκη της θεωρίας του «ευρωκομμουνισμού» φαίνεται ανεπανόρθωτη. Η στρατηγική εγκατάλειψης, ακόμη και του σβησίματος του κόμματος πίσω από τς εκλογικές κομπίνες, είτε με τους σοσιαλιστές, είτε με το Μελανσόν, έχει κάνει πολύ σοβαρή ζημιά. Μέσω μιας επανάστασης κεκλεισμένων θυρών σ’ ένα συνέδριο δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα!

Ωστόσο, εξαιτίας της ιστορίας του, των δεσμών του μ’ ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και της συμμετοχής των κομματικών οργανώσεών του στην ταξική πάλη, εκτιμώ ότι δεν υπάρχει άλλη οργάνωση εκτός του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος όπου πρέπει να συμμετέχουν οι Γάλλοι αγωνιστές κομμουνιστές. Ωστόσο, εάν αυτοι οι αγωνιστές δεν έχουν ως προμετωπίδα το φλέγον ζήτημα της ανασυγκρότησης ενός πραγματικά κομμουνιστικού κόμματος στη Γαλλία, δε θα καταφέρουμε τίποτα μπροστά στην επι δεκαετίες πλειοψηφική λικβινταριστική γραμμή.

Αναφέρθηκες στον Μελανσόν. Ο ίδιος παρουσιάζεται ως εναλλακτική λύση για το “αριστερό κοινό”. Ποια είναι η γνώμη σου;

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν είναι σοσιαλιστής. Παρόλο, που ήταν πάντα στα αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος, παραμένει ωστόσο ένας σοσιαλδημοκράτης που στρέφεται προς την εργατική τάξη λόγω του τεράστιου οπορτουνισμού που τον χαρακτηρίζει. Πουλάει την “ρήξη” πάντα μέσα στο πλαίσιο της διατήρησης του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Από αυτήν την άποψη, το κίνημά του δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή για τους κομμουνιστές. Ακόμα περισσότερο μετά πρόσφατες σοσιάλ-σοβινιστικές θέσεις του. Θα έπρεπε να μας ανησυχεί και όχι να το βλεπουμε ως εναλλακτικη.

Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα

Ποια είναι η εκτίμησή σου για την κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη; Βλέπεις ελπίδα κάπου στην Ευρώπη ή αλλού;

Πάνε αρκετές δεκαετίες που η Ευρώπη είναι ο αδύναμος κρίκος του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Υπάρχουν είτε μεγάλα οπορτουνιστικά κόμματα είτε μαρξιστικές-λενινιστικές γκρούπες. Μόνο το ΚΚΕ και το ΠΚΚ (Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) είναι μαζικά κόμματα που διατηρούν την γνήσια κομμουνιστική γραμμή. Η πρωτοβουλία των διεθνών διασκέψεων των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων είναι πολύ σημαντική για να τεθούν τα θεμέλια για την ανασυγκρότηση μιάς Κομμουνιστικού Διεθνούς.

To 2016 πήγες στην Ουκρανία, και ειδικά στην περιοχή του Ντομπάς, και το 2015 στην εμπόλεμη Συρία. Γιατί πήγες; Τι είδες; Έβγαλες κάποια συμπεράσματα;

Έχω συμμετάσχει σε πολλές διεθνείς συναντήσεις στο πλαίσιο των διμερών σχέσεων μεταξύ του συνδικάτου που ανήκω και των αδελφών συνδικάτων της ΠΣΟ, ιδιαίτερα στον κλάδο των σιδηροδρόμων και του τομέα των μεταφορών. Ιδίως με το ελληνικό ΠΑΜΕ, το ιταλικό USB, το βρετανικό RMT, το πορτογαλικό SNTSF ή το παλαιστινιακό GUPW. Αλλά έχω συμμετάσχει και σε διεθνή συνέδρια που διοργανώνονται από την ΠΣΟ και τις Διεθνεις Συνδικαλιστικές Ενώσεις της.

Σ’ αυτό το πλαίσιο πήγα στη διάσκεψη που διοργάνωσε η ΠΣΟ το 2015 στη Συρία, κατά του ιμπεριαλισμού και του πολέμου. Είναι σαφές ότι η Συριακή Ένωση (μοναδικό κρατικό συνδικάτο, που συνδέεται με το κόμμα Μπάαθ και ως εκ τούτου με την αυταρχική κυβέρνηση της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας) δεν ταιριάζει με το όραμά μας για το συνδικαλισμό. Από την άλλη πλευρά, μπόρεσα να συναντήσω κομμουνιστικές, προοδευτικές και κουρδικές τάσεις που με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα την συνθετότητα του πολέμου στη Συρία και το πόσο μονόπλευρα τα παρουσιάζουν τα ΜΜΕ στην Γαλλία. Προφανως για τα συμφέροντά τους.

Πήγα στην περιοχή του Ντονμπάς μετά από πρόσκληση του συνδικάτου του Λουγκάνσκ, στο πλαίσιο της στήριξης για τον λαό-θύμα της επίθεσης ενός ξένου στρατού και, κυριολεκτικά, φασιστικών πολιτοφυλακών, υποστηρικτών ενός εγκληματικού αποκλεισμού επιβεβλημένου από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, μπόρεσα να δώ πως η αυταρχική κυβέρνηση του Πούτιν, ο οποίος απέχει πολύ από το να είναι ο φίλος των εργαζομένων στη Ρωσία ή στην περιοχή επιρροής τους, παρέχει υλικοτεχνική και στρατιωτική υποστήριξη με καθαρά ιμπεριαλιστικά κίνητρα.

Το 2018 πριν το καλοκαίρι η γαλλική εργατική τάξη ξαναβγήκε στους δρόμους ενάντια την αστική πολιτική του “άφθαρτου και φρέσκου” Μακρόν και για ακόμα μια φορά, οι εργαζόμενοι στον τομέα των σιδηροδρόμων ήταν η αιχμή του δόρατος των μεγάλων απεργιών και κινητοποιήσεων. Το σύνθημα «Σύγκλιση των αγώνων» ακούστηκε πολύ, έπιασε στούς χώρους εργασίας; Ποια συμπεράσματα έβγαλες από αυτόν τον αγώνα;

Οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους της Γαλλίας ηγήθηκαν μιας ηρωικής απεργίας, για περισσότερες από 40 ημέρες μέσα σε 3 μήνες, εναντίον της πρότασης ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων της Γαλλίας. Το έργο αυτό είναι η μετάφραση στο γαλλικό δίκαιο της 4ης σιδηροδρομικής δέσμης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως υπενθύμισε η ομάδα του ΚΚΕ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Έχουμε αγωνιστεί μέχρι και πέρα από τα όριά μας και η διεθνής αλληλεγγύη, ειδικά από την ΠΣΟ αλλά και από το FGTB (Βέλγικο σοσιαλιστικό συνδικάτο), μας βοήθησε να αντέξουμε. Αντιπροσωπείες πολλών χωρών ήρθαν να διαδηλώσουν μαζί μας (Ελλάδα, Βέλγιο, Κύπρος, Ιταλία, Πορτογαλία…) και μας έστειλαν οικονομική στήριξη για το απεργιακό ταμείο αλληλεγγύης. Είναι σαφές ότι αυτό που έλειπε για να κερδίσουμε είναι η γενίκευση της σύγκρουσης, η απαραίτητη “σύγκλιση των αγώνων”. Ενώ, έγιναν προσπάθειες σε άλλους κλαδους και τομείς της κοινωνίας, το σύνθημα δεν μπόρεσε να γενικευθεί όσο χρειαζόταν για να πάρει άλλη τροπή ο αγώνας.

Είναι αναγκαίο ένα ξεκάθαρο κάλεσμα που να συνοδεύεται με μιά συνομοσπονδιακή στρατηγική πάλης στο υψηλότερο επίπεδο της CGT. Η έλλειψη ενός τέτοιου καλέσματος και μιας συντονισμένης στρατηγικής μας ώθησε να οργανωθούμε και να χτίσουμε, απο τη βάση, στο επίπεδο μας ο καθένας και αποκεντρωμένα. Έτσι έπραξε το σωματείο μου, αλλά το ίδιο έγινε με τους εργάτες στα ταχυδρομεία, τους ηλεκτρολόγους και τους εργάτες στο φυσικό αέριο, τους δασκάλους, τους εργαζόμενους στον τομέα του εμπορίου, τους φοιτητές… Μπροστά στην επιθετικότητα και επιμονή του Κεφαλαίου και της κυβέρνησής του (είτε είναι φιλελεύθερη, συντηρητική είτε σοσιαλδημοκρατική), μπορούμε να κερδίσουμε μόνο με την οικοδόμηση ενός συνολικού και γενικευμένου κινήματος που ενώνει όλες τις δυνάμεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Αυτό χτίζεται από τα κάτω και επιβάλλεται στην κορυφή. Δεν καταφέραμε να το πάμε μέχρι τέλους αλλά είναι σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον.