Συνέντευξη Σπύρου Γραμμένου: “Αυτό που θέλω, είναι να δω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της μάνας του Παύλου”

Ο Σπύρος Γραμμένος μιλάει στην Κατιούσα και μας παίρνει παραμάζωμα από την πρώτη κιόλας ερώτηση “πώς τα βλέπεις τα πράγματα;”. Κατεβάζει μια μικρή πολιτική εισήγηση για την επικαιρότητα, την κατάσταση στη χώρα, την καραντίνα, τα έργα της κυβέρνησης και το φασισμό. Σπάει τη σιωπή γύρω από το αγαπημένο του χρώμα, δε σπάει το οφ δε ρέκορντ για τη συνάντηση με την Αλέκα και μας δίνει ραντεβού τα Σάββατα του Σεπτέμβρη στην Κυψέλη.

Φωτό: Θωμάς Αρσένης

Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;

Υπέροχα.
Ζούμε πράγματα που βλέπαμε στον κινηματογράφο.
Ζούμε μέσα στα σκάνδαλα και πολιτικά στην μεγαλύτερη κατάντια απ’ όταν με θυμάμαι.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία, ειδικά αν δεν μπορεί να προσφέρει κάτι στο σύστημα.

Νέοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειές κι αν έχουν, αμείβονται με 400€ τον μήνα και φυσικά, δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έχουν φύγει στο εξωτερικό, ζουν την ίδια κατάσταση, απλώς μιλώντας άλλη γλώσσα. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις που ζουν κάπως καλύτερα και έχουν ρίξει μαύρη πέτρα.

Η κατάσταση στον καλλιτεχνικό χώρο είναι απαράδεκτη.
Ακυρώνονται τα πάντα και δεν υπάρχει καμία μέριμνα.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που οριακά  ζούσαν τις οικογένειες τους.
Κόσμος ξενοικιάζει και επιστρέφει στο πατρικό του.
Μαγαζιά κλείνουν καθημερινά.
Κόσμος απολύεται από τις δουλειές του ή απειλείται με απόλυση αν δεν δεχτεί την μείωση του μισθού του.

Αλλά, η κυβέρνηση πιάνει τους στόχους της και μας προστατεύει με τα μέτρα που παίρνει για τον κορονοϊό. Εμείς απ’ την άλλη, ενώ θα έπρεπε να προσέχουμε, γλείφαμε τουρίστες όλο το καλοκαίρι και ενώ αυτοί είχαν έρθει χωρίς να νοσούν, τους κολλήσαμε εμείς που δεν προσέχαμε και δεν τηρούσαμε τα μέτρα προστασίας που μας είχαν επιβληθεί. Ατομική ευθύνη μηδέν.

Ανεύθυνοι εντελώς απέναντι σε μια κυβέρνηση που το μόνο που θέλει είναι να μας προστατεύει.
Από όπου και να το δεις, δεν είμαστε άξιοι για τίποτα.

Φάρμακα θέλαμε, τις καλύτερες σχέσεις οι πολιτικοί μας με την Novartis.
Ηλεκτρονικές συσκευές θέλαμε, στα γόνατα την έπαιζαν την Siemens.
Μάσκες χρειαστήκαμε, κατευθείαν βρέθηκε κουμπάρος να τις κατασκευάσει.
Ασφάλεια θέλαμε, σχεδόν κάθε βδομάδα ακούμε και μια δολοφονία ή ξυλοδαρμό που συμμετείχαν μπάτσοι.
Ναρκωτικά θέλαμε, ολόκληρο καράβι μας φέραν.

Να δικαστεί αυτός με το καράβι θέλαμε;
Δεν έμεινε ούτε μάρτυρας, ούτε δικαστικός.

Μεγάλο περίπατο θέλαμε, ξεκίνησε το έργο, κόστισε όσο κόστισε, έγινε το κέντρο μπουρδέλο, δεν πέτυχε τίποτα απολύτως, το πήραν πίσω γιατί λέει ήταν πιλοτικό, φαγώθηκαν τα χρήματα, ξεράθηκαν οι πιπεριές, αλλά, τα συνθήματα σβήνονται από τις ζαρτινιέρες.

Άνθρωποι που δεν αντέχουν την κακομοιριά τους, που ζούνε στην μιζέρια τους και στην ζωούλα που τους έχουν επιβάλει βλέποντας νταήδες και γυμνές, ζώδια και εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση, που καταπίνουν το σανό των επιδοτούμενων από την κυβέρνηση ειδήσεων, που τους μάθανε πως ο πολιτισμός φτάνει μέχρι το σκυλάδικο και την με χυδαιότητα απουσία ρούχων, βγαίνουν και ζητούν απέλαση ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται με τα παιδιά τους στην αγκαλιά για ένα καλύτερο μέλλον.

Μέσα σε όλα αυτά όμως, προσδοκώ έναν κόσμο ισότητας και αδελφοσύνης. Έναν κόσμο που θα μπορείς να αγαπάς όποιον θες, χωρίς να φοβάσαι μη σε πλακώσουν στον δρόμο.
Που θα ξυπνάμε χαρούμενοι να βγούμε απ’ το σπίτι, χωρίς φόβο και άγχος. Που θα σμίγουν οι πολιτισμοί και μέσα απ’ αυτό θα γεννιούνται καινούρια πράγματα.
Αυτό προσδοκώ και δεν θα πάψω στιγμή.

Τι συνέστησε φέτος ο γιατρός σου;

Εύβοια. Μου πρότεινε να μείνω στην Εύβοια και γενικά απομονωμένος απ’ τους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν ήθελε να με προστατεύσει απ’ τον covid 19, αλλά εγώ ευχαριστήθηκα απομόνωση.

Σε πήρε από κάτω η καραντίνα ή βρήκες ελεύθερο χρόνο για σένα;

Με βοήθησε πολύ η διαδικτυακή παρέα με τους μουσικούς που συνεργάζομαι. Φτιάχναμε τραγούδια και μιλάγαμε σχεδόν καθημερινά.

Σίγουρα με επηρέασε και υπήρχαν στιγμές που ήταν απελπιστικά δύσκολες, αλλά είχα την μπάντα μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου να μιλάμε συνεχώς και να δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον. Νομίζω πως ακόμα και τώρα δεν έχουμε ξεπεράσει τον εγκλεισμό που ζήσαμε.

Βιοπορίζεσαι από το τραγούδι σήμερα ή το βλέπεις να γυρνάς στην κομμωτική;

Απ’ το τραγούδι και ό,τι μπορώ να κάνω γύρω απ’ αυτό. Η κομμωτική είναι το χόμπι μου. Δεν θα ήθελα να το κάνω δουλειά και να χάσει τη μαγεία του.

Πώς σου φαίνεται ως εμπειρία το ραδιόφωνο;

Ραδιόφωνο έκανα από πολύ μικρός και είναι κάτι που το αγαπώ πραγματικά. Είναι ένα άλλο είδος επικοινωνίας με τον κόσμο και έχει μια διαφορετική μαγεία.

Φωτό Δημήτρης Μακρής

Το χιούμορ του καλλιτέχνη κρύβει μελαγχολία;

Και μελαγχολία κρύβει και αμηχανία και ατέλειες κρύβει. Και φυσικά χρησιμοποιείται για να ειπωθούν τα πιο σοβαρά πράγματα.

Αν το χιούμορ είναι όπλο να πεις τα πιο σοβαρά πράγματα, φοβάσαι μήπως μένουν πολλοί στο χαβαλέ και χάνουν το παρασύνθημα;

Δεν έχω νιώσει το κοινό να μην με καταλαβαίνει. Έχω ποιοτικό κοινό κι ας παίζω με κακή ποιότητα.

Ο καλλιτέχνης επιλέγει το κοινό του; Ή πρέπει να κάνει εκπτώσεις για να μην το χάσει;

Αφού είπαμε, έχω ποιοτικό κοινό. Αυτοί με επέλεξαν.

Ποια είναι η τελευταία φορά που σε έκανε κάτι να πεις Ω να σου… και έπεσες από τα σύννεφα;

Δεν θυμάμαι, αλλά σίγουρα στην πρώτη ερώτηση, οι απαντήσεις μου είχαν πολλά Ω Να Σου και πολλές πτώσεις από συννεφάκια.

Τι σε συγκίνησε εσχάτως γαστριμαργικά πέρα από το απάκι;

Η σαρδέλα στα κάρβουνα του μπάρμπα-Μπουλούκου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; – Είχες πει σε μια συνέντευξη ότι θες να σε ρωτήσουν τέτοια πράγματα.

Μου αρέσουν αυτές οι ερωτήσεις που δεν ενδιαφέρουν κανένα και μου αρέσουν κι αυτές οι απαντήσεις που είναι το ίδιο ηλίθιες, αλλά αγαπημένα μου χρώματα είναι όσα αλλάζει ο ουρανός.

Τι ειπώθηκε στο τετ α τετ με την Αλέκα;

Ήταν μια προσωπική στιγμή και δεν θα ήθελα να μιλήσω για αυτό. Πάντως δεν θα την ξεχάσω ποτέ την συνάντηση.

Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να της αφιερώσεις σε Φεστιβάλ το τραγούδι της;

Φυσικά. Θα ήθελα να το είχε ακούσει απ’ την πρώτη στιγμή που γράφτηκε.

Έχεις βαρεθεί τη σύγκριση με τον Πανούση;

Για όσους το κάνουν είναι κουτό, γιατί μόνο η κοιλιά και το μούσι μοιάζουν. Για μένα είναι τιμή.

Είναι σαν να πεις για έναν συγγραφέα “εντάξει καλός, αλλά μου θυμίζει Όσκαρ Ουάιλντ”.

Υπάρχει σήμερα στρατευμένη τέχνη; Αυτή που κανείς θεωρείς ότι έχει και ένα τέτοιο στοιχείο;

Δεν με αφορά η στρατευμένη τέχνη. Δεν την θεωρώ τέχνη. Μπορώ να την πω δημιουργική τεχνική, μα όχι τέχνη. Όταν μπαίνει στην τέχνη το στρατευμένο, η τέχνη χάνεται. Όχι ότι δεν εξυπηρετεί στιγμές και στόχους κάτι τέτοιο, αλλά χάνει απ’ την τέχνη.

Εγώ δεν έκανα ποτέ στρατευμένο τραγούδι. Έκανα κοινωνικό ή ακόμα και πολιτικό τραγούδι, αλλά ποτέ στρατευμένο.

Τι περιμένεις από την απόφαση για τη δίκη της ΧΑ; Πιστεύεις ότι ξεμπερδέψαμε με τους φασίστες;

Ο φασισμός εξυπηρετεί πολλά συμφέροντα και δεν πρόκειται να εξαλειφθεί. Αυτό που μπορεί να γίνει, είναι αυτό που λέει ένα απ’ τα πιο ποιητικά συνθήματα, το “Φασίστες πίσω στις τρύπες σας”.

Δεν ξέρω τι να περιμένω απ’ την δικαιοσύνη. Ξέρει κανείς;

Αυτό που θέλω, είναι να δω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της μάνας του Παύλου.

Τον Σπύρο Γραμμένο μπορείτε να τον δείτε τα επόμενα Σάββατα του Σεπτέμβρη εδώ. Κι όπως λέει ο ίδιος:

Αν μας δείτε όλα τα Σάββατα, θα μας έχετε δει φουλ μπαντ.

Θα ξεκινάμε στις 21:00 με τα σήριαλ. Πάρτε τηλέφωνο γιατί είναι αυστηρά με κρατήσεις.