Συνέντευξη Δημήτρη Κούστα – “Ποτέ δεν πίστεψα πως η Ελλάδα ευημερούσε και ήταν όλα καλά”

Ο Δημήτρης Κούστας είναι απο τα λαμπρά ταλέντα της νέας γενιάς στην μουσική. Το ταλέντο του αποδεικνύειται μέσα απο το πλούσιο και πολυποίκιλο έργο του, το οποίο ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσα σε περίπου 15 χρόνια πορείας.

Ως σοβαρός άνθρωπος και καλλιτέχνης έπεσε και ο ίδιος θύμα της ”φυσικής ντροπαλότητας” που διακατέχει όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους που με το ζόρι μιλούν για τους εαυτούς τους και τα έργα τους.

Πώς και επέλεξες σαν μουσικό όργανο το ακορντεόν;

Είχα δει σαν παιδί τον Άνδρεα Τσεκούρα να παίζει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ 84-85… Έπαιζε με το Λουκιανό Κηλαϊδόνη. Περίπου στα μέσα του ογδόντα και παρότι ήμουν μικρός, 5-6 ετών, η εικόνα του μου έμεινε έντονα στην μνήμη μου αλλά ως εκεί. Πέρασε ο καιρός και όταν ήταν να επιλέξω γύρω στα 8 μουσικό όργανο, πήρα το ακορντεόν και ύστερα απο χρόνια ξαναθυμήθηκα γιατί το επέλεξα.

Οι γονείς σου είχαν κάποια αντίρρηση να ασχοληθείς με την μουσική επαγγελματικά;

Όχι, ήταν γονείς που τους άρεσε η μουσική σε γενικές γραμμές. Από την οικογένεια της μητέρας μου τραγουδούσαν πολλοί και η μητέρα μου έπαιζε κιθάρα. Είχα θετικές αντιδράσεις και προτροπές να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα. Θυμάμαι δε στην εφηβεία, όταν κάποια στιγμή λόγω ηλικίας άρχισαν να ”επαναστατώ” απέναντι στην διδασκαλία του Ωδείου και να αναρωτιέμαι ”γιατί κάνω αυτό που κάνω και τι θέλω να κάνω” υπήρξε μια αίσθηση καθήκοντος πως ”τώρα που ξεκίνησες αυτό το δρόμο πρέπει και να τον τελειώσεις”.

Τι ήταν εκείνο που δεν σ’ άρεσε και ασφυκτιούσες στο Ωδείο;

Δεν υπήρχε τότε η νοοτροπία της χαράς του παιξίματος. Ήταν πιο αυστηρά τα πράγματα. Σε πλάκωναν στον Μπαχ, στο Μότσαρτ, στον Μπετόβεν και δεν καταλάβαινες και δε σ’ άρεσε όλο αυτό. Ένα ρεπερτόριο το οποίο δε γέμιζε ένα νέο παιδί. Βέβαια, όσο μεγαλώνει κάποιος αρχίζει και εκτιμά αλλιώς τα πράγματα.. Εκτιμά την παιδεία που έχει πάρει απο εκεί και ας μην το καταλαβαίνει τον πρώτο καιρό.

Μου πήρε αρκετό καιρό να νιώσω ελεύθερος και να αυτοσχεδιάσω στο μουσικό όργανο, εξαιτίας της παιδείας που έλαβα απο το Ωδείο. Θυμάμαι το δάσκαλό μου στο σχολείο, στις γιορτές, να με προτρέπει να παίξω πιο ελεύθερα και εγώ να αισθάνομαι μαγκωμένος. Δεν είναι τόσο εύκολο να είσαι ελεύθερος όσο νομίζεις. Η επίσημη εκπαίδευση έχει σκοπό να σου γεμίσει το κεφάλι με γνώσεις και σε βάζει να σκέφτεσαι το ίδιο, χωρίς να σου εξηγεί το γιατί πρέπει να μάθεις αυτό, γιατί πρέπει να σκέτεσαι με αυτόν τον τρόπο και τα σχετικά.

Αργότερα μόνος ψάχνεσαι να βρεις την αλήθεια σου και αν… Το αστείο είναι το πόσο απροετοίμαστος είσαι με αυτή την γνώση του σχολείου για να βγεις στην πραγματική ζωή και, στην προκειμένη περίπτωση, με τις κλασικές γνώσεις του Ωδείου, για να παίξω σε ρεμπετάδικα της Αθήνας..

Σκέφτηκες ποτέ να αλλάξεις μουσικό όργανο ώστε να είσαι πιο ευελικτος να μπαίνεις σε σχήματα;

Όχι ποτέ. Παρότι το ακορντεόν μέχρι και σήμερα έχει μια αρνητική φήμη, πόσο μάλλον τότε.. Για κανένα άλλο μουσικό όργανο δεν ακούς ”Να το πάρω και να σταθώ στην Ομόνοια”, ας πούμε…

Στην δική μου αρχή της καριέρας υπήρχαν μεγάλα σχήματα σε μαγαζιά που έδιναν μεροκάματα. Υπήρχε το κιθαρο-μπούζουκο σαν ντουέτο σε μικρά μαγαζιά αλλά όχι αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οπότε έβρισκα δουλειές. Έχω παίξει και εγώ έτσι σε μικρομάγαζα αλλά συνήθως εργαζόμουν στην Μποέμισσα ή στην Αργώ στο Περιστέρι.

Ήταν εύκολα τα πράγματα πριν την κρίση σε ό,τι αφορά τα μεροκάματα;

Ποτέ δεν υπήρξε εύκολο να βρει κάποιος μουσικός μεροκάματο. Τα μαγαζιά δούλευαν απλά περισσότερες μέρες και έδιναν πιο εύκολα κάτι παραπάνω απο ό,τι σήμερα. Το να μπεις στην ”πιάτσα” και να δουλεύεις φουλ και σε καλές δουλειές ήθελε και τότε και τώρα ψάξιμο.

Πάντα οι καλλιτέχνες περνούν κρίση ακόμα και όταν δεν υπάρχει γενική οικονομική κρίση.. Είναι ένα επάγγελμα γεμάτο άγχος και αβεβαιότητα.

Αυτός ήταν και ένας απο τους λόγους που με έσπρωξε να ακολουθήσω και μεταπτυχιακές σπουδές στο ακορντεόν, ώστε να έχω εναλλακτική να ξεφύγω από αυτό και να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα στο μέλλον και βρέθηκα στην Αγγλία. Με υποτροφία γιατί δεν γινόταν αλλιώς..

Υπήρχαν καλύτερες προοπτικές στην Αγγλία απο ό,τι στην Ελλάδα στο να εξελιχθείς σε αυτό το ανώτατο επίπεδο;

Τότε ναι. Το εξωτερικό ήταν μονόδρομος αν ήθελες να σπουδάσεις σε μεταπτυχιακό επίπεδο σε ένα μουσικό όργανο. Τώρα θεωρώ πως και η Ελλάδα προσφέρει ένα καλό πρόγραμμα σπουδών, μπορεί και καλύτερο σε κάποιους τομείς της μουσικής. Σίγουρα στο ακορντεόν μέχρι σήμερα μπορεί να μην υπάρχει ιδιαίτερη ανάπτυξη αλλά δε θεωρώ πως υστερεί η Ελλάδα σε θέματα μουσικης εκπαίδευσης. Αυτό οφείλεται και στα προγράμματα των πανεπιστημιακών τμημάτων τα οποία είναι εντελώς διαφορετικά σε σύγκριση με το παρελθόν. Ύστερα η δική μου η γενιά, η οποία εκπαιδεύτηκε έξω, έχει επιστρέψει και εκπαιδεύει η ίδια τις επόμενες γενιές με θεωρητική γνώση και τεχνική κατάρτιση που δεν υπήρχε πριν λίγα χρόνια.

Στην Αγγλία ακολούθησα κλασικό ρεπερτόριο στο ακορντεόν, ωστόσο εκεί ήρθα σε επαφή με πολλά είδη μουσικής.

Ποιο είναι εκείνος το είδος που σ’ αρέσει να παίζεις περισότερο;

Προτιμώ τη σύγχρονη μουσική που έχει γραφτεί για το ακορντεόν, δηλαδή μετά το 1930. Παίζω πολύ κλασικό ρεπερτόριο το οποίο σπούδασα, Βαλκανική μουσική, παραδοσιακή μουσική ιδιαίτερα της Μακεδονίας -Θράκης που έχουν ενδιαφέροντες ρυθμούς, ρεμπέτικα τα οποία επίσης αγαπώ πολύ. Δεν ειδικεύομαι σε κάτι αποκλειστικά.

Στην Αγγλία ήρθα σε επαφή με την σύγχρονη ορχηστρική μουσική.φτιάξαμε ένα μουσικό σχήμα ”Depo” με έλληνες και ξένους. Ο καθένας τους προέρχοταν απο διαφορετικές διαδρομές, ο κιθαρίστας έπαιζε φλαμένκο, ο ντράμερ τζαζ, εγώ και ένας έλληνας φλαουτίστας. Το ρεπερτόριο μας ήταν έθνικ-τζαζ. Παίζαμε χρόνια παρέα.. Έμεινα στην Αγγλία περίπου 8 χρόνια και γύρισα λίγο πριν την κρίση.

Τι είναι αυτό που κέρδισες μέσα στην 8ετία αυτή στην Αγγλία; Εν τω μεταξύ έφυγες σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν πολύ στα πάνω της.. Υπήρχε μια “ευημερία” μεταξύ 2001 -2008…

Ναι, τα διάβαζα και τα άκουγα τότε όλα αυτά αλλά δεν τα πίστευα ποτέ… Ποτέ δεν πίστεψα πως η Ελλάδα ευημερούσε και ήταν όλα καλά. Καταλάβαινα πως όλο αυτό ήταν επίπλαστο, ψεύτικο.. Στην Αγγλία γνώρισα το δάσκαλο μου, έναν άνθρωπο που με ενέπνευσε και δεν είχε καμία σχέση με όσους δασκάλους είχα ως τότε. Είχα καλούς καθηγητές και εδώ αλλά ο τρόπος εκείνου του ανθρώπου ήταν εντελώς διαφορετικός.. Ονομάζεται Owen Murray και μέχρι σήμερα έχουμε επαφές,

Με έκανε να αγαπήσω το μάθημα και αυτό που έκανα στην ζωή μου. Έγινα άλλος μουσικός δίπλα του. Είναι άνθρωπος δοτικός και σου μετέδιδε όλη την γνώση του. Δεν κρατούσε κάτι για εκείνον.

Εκείνος πήρε δάνεια από εσένα πιστέυεις;

Πιστεύω πως ήταν μια αλληλεπιδραστική σχέση. Του φαινόταν παράξενο πως μπορούσαμε να παίζουμε 4-5 ώρες μουσική οι Έλληνες.. του έπαιζα και ελληνικά κομμάτια.. Είχα δημιουργήσει μια ελληνική σουίτα με ελληνικούς ρυθμούς και την δουλέψαμε μαζί στα πλαίσια του μεταπτυχιακού.

Κέρδισα το να έχω παίξει σχεδόν με ανθρώπους απο πολλές χώρες του κόσμου και αυτό σου ανοίγει το μυαλό. Ακους ήχους, μαθαίνεις ρυθμούς, αντιλαμβάνεσαι με διαφορετικό τρόπο τη μουσική στο σύνολό της. Το κυνηγούσα να παίζω με διαφορετικούς ανθρώπους, να δω πολιτισμούς, είχα μια ακόρεστη επιθυμία για μάθηση.

Αυτό με βοήθησε πολύ αργότερα στους αυτοσχεδιασμούς μου. Βάζω πολλά πράγματα που πήρα απο εκείνη την εποχή.

Παρέμεινες στην Αγγλία με το συγκρότημά σου και παράλληλα άρχισες να συνθέτεις μουσική για το αγγλικό θέατρο. Πώς προέκυψε το θέατρο στην πορεία σου;

Απο audition. Εκεί τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά απο ό,τι εδώ. Δε λειτουργεί τόσο ο γνωστός του γνωστού.. Υπάρχει και εκεί ως ένα βαθμό αλλά υπάρχει και μια αίσθηση αξιοκρατίας στο χώρο.

Γραφόσουν στο Υπουργείο Πολιτισμού και σου έστελναν όλες τις auditions της πόλης και κάπως έτσι μπήκα.. Έγραψα ορχηστρική μουσική για θέατρο, πάνω σε έργα που διαρκούν 4-4,5 ώρες όπου οι ηθοποιοί χτίζουν τις περσόνες τους πάνω στην σκηνή κατά την διάρκεια της παράστασης μαζί με τους θεατές απο κάτω. Ειναι πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, δύσκολη γιατί και εσύ ο ίδιος προσπαθείς να συνθέσεις, ταυτόχρονα με το δρώμενο, το μουσικό μοτίβο της παράστασης. Τα περισσότερα κομμάτια ήταν απο πριν γραμμένα αλλά σε ορισμένες παραστάσεις έπαιζα και ο ίδιος κάποιους αυτοσχεδιασμούς.

Η πιο top δουλειά ήταν ένα ντοκυμαντέρ του BBC και σε μια παράσταση που παίχτηκε σε Λονδίνο και Αυστρία ως μουσικός με το τίτλο ”Αλιονα”.

Ενώ έχεις καταφέρει να δημιουργήσεις πράγματα στην καριέρα σου στην Αγγλία, πώς παίρνεις την απόφαση να γυρίσεις Ελλάδα;

Αποφάσισα να γυρίσω επειδή αισθάνθηκα ότι είχε κλείσει ένας κύκλος. Δεν ήθελα να μείνω εκεί για μια ολόκληρη ζωή. Στην αρχή ηταν σοκ. Ξαφνικά βρέθηκα στην Αθήνα και όλα μου φαίνοταν πολύ μικρά. Έφυγα απο το Λονδίνο των 12.000.000 και βρέθηκα σε μια χώρα που όλοι και όλοι είμαστε σχεδόν 11.000.000 και αν.

Πώς βρήκες τα πράγματα επαγγελματικά εδώ;

Δύσκολα… όπως τα περίμενα για να είμαι ειλικρινής… Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες. Επείδη είχα την ανάγκη να βιοποριστώ από την μια πλευρά και από την άλλη να δημιουργήσω πράγματα τα οποία είχα στο κεφάλι μου, δεν κάθισα πολύ να μεμψιμοιρήσω… Ξεκίνησα να διδάσκω, να παίζω οπουδήποτε και μετά απο ένα χρόνο, εντελώς τυχαία, βρέθηκα σε μια θεατρική παράσταση στο ”Χυτήριο” σε ένα έργο του Τζορτζ ΜακΝτόναλντ στο οποίο έπαιζα ιρλανδική μουσική. Έχω μελετήσει την ιστορία και την ιδιοσυγκρασία των Ιρλανδών και μας μοιάζουν σα λαός. Έχουμε παράλληλες πορείες…Έχουν περάσει και εκείνοι εμφύλιο μεταξύ τους, έχουν καταπιεστεί απο την Αγγλία όπως και εμείς που υπήρξαμε στην σφαίρα επιρροής της για πολλά χρόνια. Μόνο στο θρησκευτικό θέμα δεν εχουμε ίδιες πορείες.

Με αυτές τις δουλειές μπόρεσες να υλοποιήσεις τα ”διαφορετικά πράγματα” τα οποία ονειρευόσουν ότι θα κατάφερνες με την επιστροφή σου;

Κατάφερα να ολοκληρώσω το πρώτο μου προσωπικό cd με δικές μου συνθέσεις. Μου πήρε βέβαια δύο χρόνια η διαδικασία γιατί σα μουσικοσυνθέτης είμαι μάλλον ”δυσκοίλιος” στο να παράγω εύκολα μουσική όταν μ’ άρεσει αυτό που κάνω. Το cd έχει τίτλο ”Άνεργος ακροβάτης” και οι συνθέσεις του είναι απλές σε σύγκριση με το δεύτερο cd για ακορντεόν και κοντραμπάσο το οποίο συνθέτω τώρα. Νιώθω πως είναι δύσκολα για το μέσο ακροατή και ίσως λίγο δύσπεπτα τα καινούργια κομμάτια.

Στον ”Άνεργο ακροβάτη” ποια ήταν η θεματική του έργου που ήθελες να προσφέρεις στον ακροατή σου;

Είναι 22 μικρά κομμάτια. Το μεγαλύτερο κομμάτι είναι περίπου 2,5 λεπτά σε διάρκεια. Η σκέψη μου ήταν πως στην σύγχρονη εποχή ο κόσμος δεν κάθεται εύκολα να ακούσει ένα μουσικό κομμάτι μεγάλο σε διάρκεια, οπότε ακολούθησα την λογική του Youtube. Μικρά κομμάτια με γρήγορες εναλλαγές στη μουσική. Μέσα στο cd υπάρχουν πολλά είδη μουσικής απο κλασική μέχρι ηλεκτρονική. Ηθοποιοί απαγγέλουν τους στίχους της ποιήτριας Ελένης Χουβάρδα και ήταν η Έλσα Μακένζου, ο Διονύσης Τσακνής, ο Μανώλης Μαυροματάκης ο οποίος έχει απαγγείλει του ομώνυμο του τίτλου κ.α.

To cd αυτό δε βρέθηκε εταιρία για να το διανείμει και ούτε εγώ είχα αρκετά χρήματα για κάτι τέτοιο. Ακολουθώ την γνωστή πεπατημένη των καλλιτεχνών.. Τα ”καίω” στο σπίτι μου και τα πουλάω χέρι με χέρι σε γνωστούς, φίλους, σε χώρους συναυλιών και όπου αλλού εμφανίζομαι.

Γιατί αυτό το cd υπήρξε τόσο άτυχο στην πορεία του στις δισκογραφικές εταιρίες;

Πήγα σε όλες τις δισκογραφικές εταιρίες. Στους περισσότερους άρεσε σα δουλειά αλλά ήθελαν να το πάρουν έτοιμο και να τους δώσω και χρήματα απο πάνω, γιατί πλέον έτσι γίνονται τα πράγματα.

Σε στεναχωρεί το γεγονός πως έβαλες τόσο μεράκι σε αυτήν τη δουλειά και τελικά στον περισσότερο κόσμο δεν είναι προσβάσιμη ως τώρα;

Με νοιάζει πολύ. Δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που θα πω ”Θέλω να δημιουργώ ωραία πράγματα και ας μη γίνουν γνωστά”. Θέλω οι δουλειές που μ’ αρέσουν και είναι ποιοτικές να φτάνουν στο κόσμο για αυτό και έχω αρχίσει το ανέβασμα των κομματιών στο διαδίκτυο.

Παρόλες τις δυσκολίες ετοιμάζεις και δεύτερο cd…

Είναι ανάγκη.. Δεν μπορείς να μην εκφράσεις το μέσα σου επειδή οι εξωτερικοί παράγοντες δεν είναι ευνοϊκοί.

Μετά απο εκείνη την πρώτη θεατρική παράσταση συνέχισες να ασχολείσαι με το θέατρο;

Μετά τη συμμετοχή μου στο θέατρο ”Χυτήριο” με προσέγγισε ο Γιάννης Μπέζος για μια παράσταση-αφιέρωμα στο Γιώργο Ζαμπέτα και με πήρε εκεί. Ήταν 2009 και τον επόμενο χρόνο κάναμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι. Στη συνέχεια γνώρισα τον Διονύση Τσακνή, ο οποίος συμμετείχε τελικά με ένα τραγούδι στον προσωπικό μου δίσκο, ο οποίος με πρότεινε σαν μαέστρο σε μια παράσταση στη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου σε έργο του Μπρέχτ με τίτλο ”Ο Κύριος Πουντίλας και ο δούλος του ο Μάττι” το 2010-2011. Παράλληλα, έκανα live με μπάντες.. Δούλεψα με Διονύση Τσακνή, Γιάννη Μηλιώκα και Νίκος Ζιώγαλας στο Σταυρό του Νότου με περιοδείες μετά. Όργασα με κάποιο τρόπο την Ελλάδα με διάφορε΄ς περιοδείες. Τώρα λίγο έχω ηρεμήσει και συμμετέχω σε ένα σχήμα της Αθήνας ”Ιστορίες με κρουστά” του Βασίλη Βασιλάτου. Ένα μεγάλο σχήμα το οποίο παίζει τζαζ και βαλκανικά κομμάτια.

Σε ποιά σχήματα σε βρίσκουμε αυτό το καιρό και τι μελλοντικά μουσικά σχέδια έχεις;

Πέρα από το συγκρότημα ”Ιστορίες με κρουστά” είμαι και σε ένα ντουέτο ακορντεόν και κοντραμπάσο με το όνομα ”Reed n‘ Bridge” με το Λουκά Γιαννακίτσα στο κοντραμπάσο. Με αυτό το σχήμα παίζουμε Άστορ Πιατσόλα, Ερίκ Σατί, Ανουάρ Μπραχεμ, Μάνο Χατζιδάκι και δικές μου συνθέσεις για το ντουέτο. Αυτά τα 7 κομμάτια που έχω συνθέσει γι’ αυτό το ντουέτο θα μπουν στο δεύτερο cd το οποίο ετοιμάζω.

Βλέπω πάνω στο τραπέζι και ένα βιβλιαράκι για την αρμόνικα και ανυπομονώ να ακούσω δύο λόγια για αυτήν τη δουλειά. Επειδή η αρμόνικα υπήρξε πρόγονος του ακορντεόν και ομολογώ πως έχω ψάξει την ιστορία της, οπότε με ξάφνιασες ευχάριστα με το βιβλίο αυτό…

Το έφερα με σκοπό να στο δώσω, μη γνωρίζοντας πως έχεις γνώση επί του θέματος. Είναι πάνω σε μια έρευνα που διεξήγαγα πάνω στην αρμόνικα και στη χρήση της στην μουσική της Μικράς Ασίας. Υπάρχουν πολλές ηχογραφήσεις του οργάνου σε Μικρά Ασία, Κωνσταντινούπολη και Αμερική.

Ίσχυει πως σαν μουσικό όργανο είναι πολύ σπάνιο να βρεθεί;

Είναι πολύ δύσκολο να βρεις παλιά αρμόνικα της εποχής εκείνης. Υπάρχει ο μπαγλαμάς του Μπάτη αλλά δεν υπάρχει η αρμόνικα του Ψαμαθιανού ή του Τρίμη ή του Παπατζή…

Μίλησέ μας λίγο περισσότερο για την έρευνα που έχεις εκπονήσει.

Η αρμόνικα είναι πρόγονος του ακορντεόν αλλά είναι διαφορετική η κατασκευή και ο ήχος της σε σχέση με το σύγχρονο απόγονό της. Η έρευνά μου είναι πώς τα μουσικά κομμάτια της αρμόνικας μπορούν να παιχτούν στο σύγχρονο ακορντεόν και το αποτέλεσμά τους, ηχητικά, να προσομοιάζει με εκείνο τον ήχο της αρμόνικας.. Αυτή η έρευνα εκδόθηκε απο τις εκδόσεις ”fagotto books” με τίτλο ”Τα πολίτικα της αρμόνικας”.

Αρμόνικες κατασκευάζονται και τώρα. Δεν είναι εξαφανισμένο όργανο αλλά τα όργανα των παλιών μουσικών όπως του Αμυράλλη.

Υπάρχει ανταπόκριση του κοινού σε μουσικά όργανα τα οποία δεν είναι τόσο γνωστά; Να μάθουν την ιστορία τους, να προσπαθήσουν να παίξουν τα κομμάτια;

Υπάρχει ανταπόκριση και ενδιαφέρον. Μεμονωμένα δεν μπορώ να σου πω πόσοι και ποιοι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο, εκτός των μουσικών και των ανθρώπων που έχουν τέτοια ενδιαφέροντα. Το βίβλιο διδάσκεται στο ΤΕΙ της Άρτας, στο τμήμα Λαϊκών οργάνων σαν σύγγραμμα, οπότε αυτό δίνει την αίσθηση πως είναι μια δουλειά πολύ προσεγμένη η οποία αξίζει την προσοχή τόσο των επαγγελματιών μουσικών όσο και ανθρώπων που θέλουν να αποκτήσουν κάποιες γνώσεις έστω εγκυκλοπαιδικές γύρω από αυτό.

Συμμετέχω επίσης σε ένα σχήμα με κιθάρα, ακορντεόν, φωνή στο οποίο παίζουμε όλα τα κομμάτια του δίσκου.

Θα ‘θελα να περάσουμε λίγο στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και να μου πεις την άποψη σου: πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι το ακορντεόν μέχρι σήμερα δεν έχει αποκτήσει ανώτερο πτυχίο;

Θεωρώ πως στην Ελλάδα η μουσική παιδεία είναι παραμελημένη έτσι και αλλιώς. Θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα τα παιδιά να μαθαίνουν μουσική αν είναι δυνατόν απο το προνήπιο. Η μουσική σου δίνει απλόχερα πράγματα, όπως την αισθητική καλλιέργεια την οποία στην Ελλάδα την έχουμε ανάγκη..

Σε κάποιον απέξω αυτή η ερώτηση για το πτυχίο στο ακορντεόν, όταν γνωρίζει πως δεν υπάρχε πραγματική μουσική παιδεία, μπορεί να ακουστεί και λίγο εξηζητημένη ”εδώ δεν έχουμε άλλα και άλλα”, ωστόσο… Η μη ύπαρξη πτυχίου στο ακορντεόν, όπως και η απουσία της μουσικής παιδείας στο εκπαιδευτικό σύστημα έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον ανθρώπινο παράγοντα και την έλλειψη βούλησης να γίνουν πράγματα σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν καθηγητές οι οποίοι εδώ και χρόνια διαφωνούν πάνω στο τι ύλη πρέπει να δοθεί στο πτυχίο. Άλλος θέλει κλασικό ρεπερτόριο άλλος κάτι άλλο.. Όταν το παλέψαμε και κάπως συμφωνήθηκε, ακόμα με διαφωνίες είμαστε αλλά τουλάχιστον βγήκε ένα πρόγραμμα σπουδών, για χρόνια έχει κολλήσει η διαδικασία στο Υπουργείο Πολιτισμού.

Συνέχεια ”χάνεται” το πρόγραμμα σπουδών.. Πέντε φορές ως τώρα έχει χαθεί.. Προσπαθούμε μέσα απο το Σύλλογο Μουσικών αλλά κάνω και έκκληση να γραφτούν όσο περισσότεροι γίνεται ώστε να υπάρχει μια μαζικότητα στους αγώνες που δίνουμε.

Σε ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και ευχόμαστε καλή τύχη στα επόμενα σχέδια σου.