Συνέντευξη Επιτροπής Νέων ΣΕΤΞΑ: Θέλουμε συμμετοχή στο κίνημα, όχι απλά εγγεγραμμένα μέλη

Συναντηθήκαμε με το μάγειρα Βασίλη Νικολακόπουλο και το ζαχαροπλάστη Διονύση Γάκη στα γραφεία του Σωματείου Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείωνα Αττικής στην Κάνιγγος και μιλήσαμε για την εργασιακή κατάσταση στον κλάδο, τη δραστηριότητα της Επιτροπής Νέων του σωματείου στην οποία δραστηριοποιούνται, την ανάγκη οργάνωσης στο σωματείο, αλλά και το μόνο όπλο των εργαζομένων, δηλαδή τις κινητοποιήσεις, όπως η αυριανή απεργία, τα αιτήματα της οποίας βρέθηκαν επίσης στο επίκεντρο της συζήτησης.

Ας ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για το συνδικάτο. Μιλάμε για έναν κλάδο με χιλιάδες μέλη, όπου ανθεί η εκμετάλλευση.

-Διονύσης: Ο επισιτισμός αριθμεί χιλιάδες νέους, κυρίως εργαζόμενους, δεν απαιτεί απαραίτητα ειδίκευση για να εργαστείς, και αυτό χρησιμοποιείται ως πάτημα από τους εργοδότες για να μειώσουν κι άλλο τα δικαιώματά μας. Τουρισμός κι επισιτισμός έχουν γνωρίσει ανάπτυξη. Οργανώσαμε την Επιτροπή Νέων τον τελευταίο χρόνο, με προοπτική να δούμε συγκεκριμένα τα προβλήματα που τίθενται.

-Βασίλης: Το Συνδικάτο κατάφερε μετά από πολλά χρόνια να ενώσει όλο τον κλάδο, ειδικά όταν άρχισε να αναφέρεται ως βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Καταφέραμε να ενώσουμε στο ίδιο συνδικάτο καμαριέρες, ξενοδοχοϋπαλλήλους, σερβιτόρους σε μικρά επισιτιστικά, σε αλυσίδες. Παλιότερα ήταν ξέχωρα ο καθένας ανά επάγγελμα. Είναι μεγάλη κατάκτηση αυτό.

Η Επιτροπή Νέων ήταν μια ανάγκη για το Συνδικάτο. Να πεις στο νέο “εδώ είμαστε, συσπειρωνόμαστε”. Ακόμα και σήμερα είμαστε καθημερινά σε σχολές κατάρτισης και χώρους εργασίας. Όλα αυτά σε συνθήκες που οι νέοι μπήκαν στην αγορά εργασίας ενώ ήδη είχαν χαθεί κατακτήσεις. Τους έλεγες τη λέξη σωματείο και δεν ήξεραν τι είναι, ακόμα και 30άρηδες. Βέβαια σε αυτή την αποχή του κόσμου έχουν βοηθήσει και οι εργατοπατέρες. Η Ομοσπονδία πήγε και συμφώνησε το επταήμερο και ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε στα κάγκελα, επειδή το ‘πε ο Μητσοτάκης.

-Δ: Ο δικός μας κλάδος είναι ο “φάρος της ανάπτυξης”. Ό,τι αντεργατικό περνάει πρώτα στον επισιτισμό. Είμαστε “πρωτοπόροι” στην εκμετάλλευση και αυτό δείχνει τι σημαίνει ανάπτυξη, σε έναν κλάδο αναπτυσσόμενο, ειδικά στον τουρισμό, όπου εκφράζεται με τους χειρότερους όρους.

-Κάποιος που δουλεύει στον κλάδο δηλαδή θα ακούσει για το 7ήμερο και θα γελάσει πικρά.

-Β: Μπορούν να έρθουν να ρωτήσουν εμάς Τσίπρας και Μητσοτάκης, να τους πούμε πόσα χρόνια δουλεύουμε επτά στα επτά.

-Ούτε ρεπό και άδειες υπάρχουν;

-Δ: Θεωρητικά υπάρχουν. Αλλά έχουμε πείρα τι εφαρμόζεται στην πράξη, ειδικά σε εποχιακά επαγγέλματα.

-Β: Αν ζητήσεις άδεια κάπου που δουλεύεις σεζόν, γελάνε.

-Δ: Και όλα αυτά με τη βούλα της Ομοσπονδίας. Αυτοί που υπερασπίζονται θεωρητικά τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι αυτοί που τα καταπατούν. Δείχνουν το δρόμο στους επιχειρηματίες.

-Τα μεγαλύτερα προβλήματα στον κλάδο ποια είναι;

-Δ: Υπάρχει απληρωσιά κι εντατικοποίηση, ένα άτομο βγάζει δουλειά για τέσσερις. Είναι ένας κλάδος δημιουργικός που πατάει πάνω στο μεράκι του εργαζόμενου, τα όνειρά του, και τα καταπατά. Προσωπικά δουλεύω σε ένα εστιατόριο, που έρχονται παιδιά και δουλεύουν τζάμπα. Στον κλάδο των μαγείρων, όπου υπάρχουν τα Μάστερ-Σεφ κτλ, σου λένε “δούλεψε τζάμπα, για να γίνεις καλός, να εξελιχθείς και τα λεφτά θα έρθουν”. Εμείς σαν Επιτροπή Νέων λέμε καθαρά, να μη σπαταλάμε τα όνειρά μας στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των επιχειρηματιών. Αυτή είναι η άρχουσα τάξη, εμείς πρέπει να είμαστε το αντίπαλο δέος, οργανωμένα μέσα από το συνδικάτο μας.

-Πέρα από τις αλυσίδες, υπάρχουν και τα μικρομάγαζα, όπου τα πράγματα δεν είναι απαραίτητα καλύτερα.

-Β: Υπάρχουν πολλά ζητήματα. Το εργατικό δυναμικό έρχεται πολύ κοντά, πολλές φορές δουλεύει και το αφεντικό, και διαμορφώνεται ένα κλίμα “οικογενειακό”. Αυτό το λένε και στις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά στα μικρομάγαζα καλλιεργείται πολύ εύκολα: κοίτα πόσα βγάζω, τι μου παίρνουν σε φόρους. Εμείς σαν ΠΑΜΕ, όπου συμμετέχει και η ΠΑΣΕΒΕ, εξηγούμε στους αυτοαπασχολούμενους ποιος είναι ο εχθρός, δίνουμε προοπτική, τους λέμε: δε θα κόψεις από εμάς. Αυτό είναι δύσκολο όμως να το καλλιεργήσεις σε έναν άνθρωπο που έχει διαλέξει να έχει εργαζόμενους, να τους εκμεταλλεύεται. Όταν δε βγάζει, θα σου κόψει το δώρο, θα σου πει να στο βάλω στην τράπεζα και να το πάρω πίσω, γιατί είμαστε φίλοι.

-Υπάρχει μαύρη εργασία στο χώρο;

-Δ: Υπάρχει καταρχάς η ολική μαύρη εργασία. Ενώ στα μικρομάγαζα, δουλεύουν όλοι μισά-μισά. Ένα κομμάτι νόμιμα, τα άλλα στη ζούλα.

-Πόσο εύκολο είναι να απεργήσει κανείς σε ένα τέτοιο χώρο και τι συμμετοχή υπάρχει;

-Β: Γενικά στον κλάδο καλλιεργείται πάρα πολύ η λογική του καριερίστα. Από όταν θα μπεις στο χώρο εργασίας ή στη σχολή, αν μιλάμε για εξειδικευμένους, σου λένε «Κάνε θυσίες, μη μιλάς, όταν γίνεις μεγάλος, θα βγάλεις λεφτά». Καλλιεργείται αυτό στους νέους, και ειδικά όταν δεν ξέρουν το σωματείο τους. Πάμε έξω από τις σχολές και ξεκινάμε τη συζήτηση από τα βασικά. Αυτό δυσκολεύει πολύ τις απεργίες, ειδικά στα νησιά αλλά και πανελλαδικά. Αλλά το ΠΑΜΕ προσπαθεί να οργανώσει τον αγώνα.

-Δ: Μιλάμε για σεζόν που είναι μεγάλος ο όγκος.

-Β: Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μετανάστες, Έλληνες, που δεν ξέρουν αύριο πού θα είναι. Πάνε να κάνουν μια εποχιακή εργασία τρεις μήνες και να φύγουν. Αυτή η μετακίνηση λόγω του τουρισμού, δε βοηθάει να οργανωθεί ο κόσμος, να ενταχθεί στο κίνημα.

-Είναι πρόβλημα ότι κάποιοι νιώθουν προσωρινοί και περαστικοί από τον κλάδο;

-Δ: Ναι βέβαια. Υπάρχει όμως πείρα από συναδέλφους που το έλεγαν αυτό, και τώρα είναι μέλη του συνδικάτου. Είναι κλάδος που έχει δουλειά και πολλοί νέοι μπαίνουν, χωρίς εξειδίκευση. Όντως πολλοί είναι περιστασιακοί, αλλά πάρα πολλοί μένουν κιόλας.

-Β: Σου λένε εγώ έχω σπουδάσει, θα ψάξω στο εξωτερικό, βγάζω τώρα τα προς το ζην, μέχρι να βρω κάτι άλλο. Και βλέπεις 30άρηδες σε απόγνωση, δεν ξέρουν τι να κάνουν, ανησυχούν. Και όταν τους λες “οργανώσου”, αναγνωρίζουν το συνδικάτο. Όταν έχεις έναν ταξικό συνδικαλιστή στο χώρο σου, αναγνωρίζεις μερικά πράγματα, αλλά είναι δύσκολα τα βήματα, να συμπληρώσουν την εγγραφή, να μπουν στο κίνημα. Γιατί εμείς δε θέλουμε απλώς την εγγραφή στο σωματείο, θέλουμε τη συμμετοχή στο κίνημα, τις Γενικές Συνελεύσεις. Να έχουμε ανενεργά μέλη δεν έχει νόημα.

-Βλέπετε αποτελέσματα, όπου γίνονται προσπάθειες;

-Δ: Πραγματικά βλέπουμε βήματα στις συνειδήσεις και υπάρχουν πολλές δυνατότητες. Πρέπει και εμείς να γινόμαστε πιο ικανοί, να βάζουμε τη γραμμή που ανοίγει το συνδικάτο. Θέλει επιμονή και υπομονή, γιατί είναι ο μόνος δρόμος που βγάζει στο ξέφωτο, δεν υπάρχει άλλος. Είμαστε πεισμένοι για αυτό. Ούτε να σκύψουμε το κεφάλι, ούτε να κοιτάξουμε την καριέρα, την πάρτη μας, τίποτα.

-Υπάρχουν Επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς και κάθε περιοχή;

-Δ: Η κεντρική ευθύνη είναι από το συνδικάτο που οργανώνει μια τέτοια δουλειά. Από εκεί και πέρα υπάρχουν εκλεγμένα παραρτήματα και στα νότια και τα δυτικά. Γίνεται μια αντίστοιχη προσπάθεια στου Ζωγράφου, όπου υπάρχουν πολλά μαγαζιά, με πολλούς νέους. Δεν πάμε χύμα, βάζουμε ένα σχεδιασμό πού θα πάμε να μιλήσουμε, με εξορμήσεις και υλικό. Ρίχνουμε βάρος εκεί που υπάρχει ήδη ο σπόρος, μέλη του συνδικάτου, δείχνουμε την προοπτική, την οργάνωση του Συνδικάτου. Ρίχνουμε επίσης βάρος στις σχολές μαθητείας και κατάρτισης του κλάδου, που βγάζουν κάθε χρόνο χιλιάδες νέους, σε μια αγορά εργασίας χωρίς δικαιώματα. Τους πλάθουν έτοιμους, με μια λογική ατομικού δρόμου, «κοίτα την πάρτη σου». Όλα αυτά τα αντιπαλεύουμε όσο μπορούμε, μέσα κι έξω από τις σχολές. Αυτό είμαστε, καλλιεργούμε το αντίπαλο δέος στη σημερινή κατάσταση.

-Οι σχολές βγάζουν εξειδικευμένους.

-Δ: Ναι αλλά με μισθούς ανειδίκευτου και βγάλε.

-Β: Η παραγωγή που βγάζουν είναι παραγωγή Γ’ μάγειρα. Σου λένε δούλεψε να δείξεις ποιος είσαι, αλλά με μισθό στα 400 ευρώ. Έλα επτά μέρες, να δείξεις καλό πρόσωπο και θα σου τον αυξήσουμε λίγο.

-Δ: Και πάνε με όρους πρακτικής, ενώ βάσει νόμου είναι 5ήμερο, 8ωρο

-Β: Μάλιστα δεν τηρείται ούτε η υπάρχουσα νομοθεσία, που προβλέπει επιθεωρητή στις σχολές για να ελέγχει τα ωράρια εργασίας των σπουδαστών.

-Η πρακτική πληρώνεται;

-Β: Εν μέρει.

-Δ: Εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει ότι πρέπει να πληρώνεται με βάση το βασικό μισθό. Όχι στη λογική «πήγαινε έξω να μάθεις». Γιατί όχι απλά δε μαθαίνεις, αλλά σε πετάνε στα λιοντάρια. Αυτή τη στιγμή η πρακτική είναι στα 270 ευρώ και για τους άνω των 25, 360. Αλλά για τις δημόσιες σχολές είναι ακόμα και τζάμπα, στην ευχέρεια του εργοδότη. Με επταήμερη εργασία.

-Υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας στο χώρο;

-Β: Ο Σύριζα έτσι λέει, εμείς λέμε όχι. Στα ξενοδοχεία υπάρχει μια επέκταση, που καλύπτει το 5%. Για το υπόλοιπο 95% δεν υπάρχει τίποτα. Στον επισιτισμό είναι εξαφανισμένη, δεν υπάρχει.

-Και θεωρητικά τι προβλέπει;

-Β: Πολλά δικαιώματα που μένουν στα χαρτιά και μισθούς παραπάνω από αυτό που παίρνουμε, τα ρεπό, τις άδειες, τα ένσημά μας

-Ποια είναι τα αιτήματα αιχμής για την απεργία στις 19 Ιουνίου;

-Δ: Έχει μεγάλη σημασία, γιατί το έχει ξανακάνει το σωματείο αυτήν την περίοδο, που έχει μεγάλο όγκο δουλειάς. Έχει σημασία πώς σε αυτές τις συνθήκες θα πάμε να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε.

Β: Πολλοί λένε πως στις εκλογές, δεν κουνιέται φύλλο. Εμείς κουνήσαμε το φύλλο, σπάσαμε αυγά, κάνουμε την απεργία. Βλέπουμε από το φθινόπωρο σε όλους τους κλάδους τους επιχειρηματίες και τις αλυσίδες (που παρουσιάζονται σα φιλολογικοί σύλλογοι και όχι εργοδοτικές ενώσεις) να ζητάνε από τον Τσίπρα και το Μητσοτάκη διάφορα, και όποιος τα κάνει καλύτερα. Να υπάρχουν οικονομικές ζώνες με ειδικές συμβάσεις, ειδικές ζώνες όπου δε θα υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, να δουλεύουν σπαστά οι μάγειρες.. Η απεργία είναι πρωτίστως μια απάντηση απέναντι σε αυτό. Είναι Παναττική, έχουν πάρει απόφαση και αρκετά νησιά, και οι αποφάσεις θα αυξάνονται όσο πλησιάζουμε στην απεργία. Βλέπουμε απεργίες και στάσεις εργασίας στα ξενοδοχεία. Εμείς είμαστε στο ΠΑΜΕ, πλειοψηφία στο σωματείο είναι η ΔΑΣ.

-Έχει μεγάλη σημασία λοιπόν η πλειοψηφία και το ποιόν της…

-Β: Φυσικά. Το βλέπουμε και με την Ομοσπονδία και στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Η πλειοψηφία στην Ομοσπονδία είναι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Βλέπουμε πώς συμφωνούν σε διάφορα ζητήματα με τους εργοδότες χωρίς να ρωτάνε τους εργαζόμενους

-Υπάρχουν παραδείγματα αγωνιστικών κινητοποιήσεων που πέτυχαν μικρές νίκες;

-Β: Ένας μεγάλος αγώνας τα τελευταία χρόνια είναι το Athens Ledra, όπου αποφάσισε ο μεγαλομέτοχος μια μέρα πως δε θέλει να ασχοληθεί με τα ξενοδοχεία, αλλά με την κατασκευαστική και τα αυτοκίνητα. Έτσι παρά τη μεγάλη πληρότητα, αποφάσισε να κλείσει το ξενοδοχείο και να μείνουν διακόσιες οικογένειες στο δρόμο. Το συνδικάτο πήγε χωρίς ισχυρές δυνάμεις. Ένα χρόνο οι εργαζόμενοι ήταν εκεί, αγωνίστηκαν. Δεν κατέκτησαν όλα όσα ζητούσαν, αλλά ένα μεγάλο μέρος των απαιτήσεών τους. Οι περισσότεροι επαναπροσλήφθηκαν στην καινούρια ιδιοκτησία, με αναγνώριση της προϋπηρεσίας τους.

-Δ: Είναι και για εμάς παράδειγμα, σαν Επιτροπή Νέων, η δράση του συνδικάτου. Βγάλαμε συμπεράσματα πώς πρέπει να δουλέψεις με τους νέους εργαζόμενους. Το συνδικάτο πήγαινε σταθερά πριν από όλες τις αναταραχές στο ξενοδοχείο και ακούγαμε από τους εργαζόμενους “εδώ όλα είναι μια χαρά, πάτε κάπου αλλού”. Αφού έκλεισε, συσπειρώθηκαν στο συνδικάτο. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που τους μιλούσαμε και πριν, δεν πήγαμε απλά την ώρα που έκλεισε το ξενοδοχείο. Έγινε ισχυρός αγώνας με βάρδιες από μέλη του συνδικάτου καθημερινά. Βρέθηκαν εργαζόμενοι που δε μιλούσαν καν μεταξύ τους. Οι εργαζόμενοι ήρθαν κοντά στο συνδικάτο, αλλά πέρα από αυτό έβγαλαν συμπεράσματα.

-Πείτε μας για την αντίθεση που υπάρχει, από τη μια να βλέπεις τους εργαζόμενους να κάνουν συνελεύσεις και από την άλλη τους λουόμενους στις πισίνες…

-Β: Υπάρχουν επιχειρησιακά σωματεία, σωματειακές επιτροπές στους χώρους δουλειάς, όπως στο Goody’s-Everest. Αυτό το είδαμε και στο πρώτην Μετροπόλιταν, όπου οι εργαζόμενοι έφυγαν από το σωματείο και ξαναπήγαν πάλι, με την ανακαίνιση. Το είδαμε και στο Ρουαγιάλ Ολύμπικ, όπου υπήρχαν διάφορες απειλές, «μη γραφτείς στο σωματείο, διαγράψου». Οι εργαζόμενοι έχουν δει όμως δείγματα του ταξικού αγώνα και δε φοβούνται, ακόμα και αν δε συμμετέχουν πάντα πχ στις απεργίες. Το Ρουαγιάλ Ολύμπικ είναι μια περίπτωση που κατεβαίνουν με δικό τους πανό. Γενικά ένα επιχειρησιακό σωματείο, τα παραρτήματα που υπάρχουν, είναι πρωτοβουλίες που καταμερίζουν τη δουλειά και μες στις επιχειρήσεις και βοηθάνε πολύ στην οργάνωση του αγώνα. Δε θα έδινε κάθε ιδιοκτήτης το ξενοδοχείο στους εργαζόμενους για να κάνουν συνέλευση. Είναι μεγάλη κατάκτηση.

Υπάρχει μεγάλη αντίφαση, ενώ ο λαός δουλεύει επτά μέρες τη βδομάδα, δεν μπορεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες του. Είμαστε στον 21ο αιώνα και περνάει ένα καλοκαίρι χωρίς να κάνουμε ένα μπάνιο στη θάλασσα. Σας το λέω από προσωπική εμπειρία. Τη θάλασσα την έβλεπα ως ένα μέσο αυτοκτονίας πέρσι. Δούλευα 18 ώρες, επτά στα επτά. Εκεί μας έχουν φτάσει. Με κράτησε το συνδικάτο, ο αγώνας. Θα μου πεις, πως ανέχεσαι ως συνδικαλιστής να δουλεύεις τόσες ώρες; Μα δεν είμαστε ισχυροί. Το ταξικό κίνημα δεν είναι δυνατό. Γι’ αυτό καλούμε τους νέους να οργανωθούν, να σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν, τι έχει ουσία σε αυτή τη ζωή, τι δικαιώματα έχουν. Και αν θέλουν να ζουν με ευκαιρίες, να έχουν τουλάχιστον δικαιώματα. Οι ευκαιρίες δεν ξέρεις πότε και αν θα σου δοθούν. Όπως λέει και ο Ανέμης, ο συνάδελφός μας (γιατί όπως λένε “βάλαμε το χιπ-χοπ στα συνδικάτα”): Δεν μπορεί να γίνουμε όλοι προϊστάμενοι. Αν έχουμε αυτή τη σκέψη, δε θα γίνουμε. Λίγοι θα γίνουν. Γι’ αυτό χρειάζεται συλλογικός αγώνας. Ναι ωραία, βλέπουμε τους άλλους στις πισίνες, καλά κάνουν κι είναι εκεί, αλλά πρέπει να πάμε κι εμείς. Δεν είναι πολυτέλεια, αλλά σύγχρονη ανάγκη.

– Τι συμβαίνει με τα εργατικά ατυχήματα στον κλάδο;

-Δ: Υπάρχουν πολλά περιστατικά, όπως η εργαζόμενη που πέθανε, πολλές περιπτώσεις ντελιβεράδων.

-Β: 23,24 ντελιβεράδες. Στην Κρήτη η κοπέλα από την Πάτρα, που έπεσε νεκρή εν ώρα εργασίας. Ξυλοδαρμούς σε ντελιβεράδες, στην Κρήτη, τη Μύκονο, στη Θεσσαλονίκη. Απειλές στο Αιγάλεω.

-Δ: Πολλά περιστατικά στον κλάδο έχουν ρίζα την εργοδοτική ασυδοσία, τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας. Δεν τηρείται καν ο σημερινός ελλιπής νόμος. Είμαστε έρμαια, δουλεύουμε χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας. Οι ντελιβεράδες πληρώνουν από την τσέπη τους ακόμα και το μηχανάκι ή το κράνος και τα λάστιχα, που είναι μέτρα ατομικής προστασίας.

-Β: Αντιθέτως, βλέπουμε να τους λένε “τρέξε-τρέξε” και να τους ρωτάνε μετά “γιατί τρέχεις”; Με τα ηλεκτρονικά ντελίβερι φτάσανε από μια ακτίνα 5 χιλιομέτρων, να καλύπτουν πλέον 25. Σε είκοσι λεπτά πήγαινε από Πατήσια μέχρι Ομόνοια και να είσαι πίσω. Πώς θα το κάνει αν δεν τρέξει; Κι είναι φορές που βλέπουμε ντελιβεράδες να πηγαίνουν για ένα τρίωρο, να τρέχουν και σε άλλες δουλειές, κατάκοποι. Μας βλέπουν κυνικά, σαν εργαλεία μιας χρήσης. Γιατί έχουν επιλογές, οι σχολές βγάζουν χιλιάδες απόφοιτους, αν βάλουμε τον αριθμό των σχολών σε δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ.

-Για τους ντελιβεράδες, τις κινητοποιήσεις που γίνονται τι κάνει το σωματείο;

-Β: Εμείς ως συνδικάτο πιστεύουμε ότι οι ντελιβεράδες πρέπει να είναι στον κλάδο μας, να συμμετέχουν στον αγώνα του κλάδου. Βλέπουμε και σε άλλους χώρους, που είναι πχ οι τεχνικοί και οι δημοσιογράφοι μόνοι τους, διεκδικούν άλλα πράγματα, με άλλο πρόσημο και αυτό βοηθάει την εργοδοσία. Εμείς δε λέμε πως τα άλλα σωματεία δεν έχουν μια αγωνιστικότητα, αλλά να συζητήσουμε το πλαίσιο. Οι ντελιβεράδες μας συμμετείχαν στην απεργία των ΣΒΕΟΔ, δε γίναμε απεργοσπάστες, σε αντίθεση με άλλα σωματεία που είχαν καλέσει τον κόσμο να πάει τη μέρα της απεργίας για μπάνιο. Κάποια σωματεία δεν απήργησαν την Πρωτομαγιά, έστω για αυτούς που έχασαν το αίμα τους για να έχουμε τις κατακτήσεις που έχουμε σήμερα.

Συνεπώς, όποια αγωνιστικότητα κι αν έχουν αυτά τα σωματεία, πρέπει να δούμε το πλαίσιο, τι κάνει ο καθένας μας, πού είναι και ποιος συμμετέχει. Δεν είδαμε άλλες δυνάμεις πέρα από το ΠΑΜΕ να είναι στον αγώνα για τη ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ είναι το όργανο που μπορεί να καθορίσει το κίνημα. Στο αστικό κράτος ζούμε, αυτό αναγνωρίζεται ως ανώτατο όργανο του συνδικαλιστικού κινήματος, αυτό έχουμε. Πρέπει λοιπόν να διώξουμε τους νόθους και ας έχουν πάλι την πλειοψηφία. Και έχουμε την ελπίδα ότι σταδιακά το ταξικό κίνημα θα πάρει τη ΓΣΕΕ και ο κόσμος θα αντιδράσει. Κάτι ανακοινώσεις τους που λένε καλά έκανε το ΠΑΜΕ, αλλά θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, είναι συζητήσεις για το θεαθήναι.

-Ποια είναι η πολιτική αντιπαράθεση στο χώρο;

-Δ: Στις Γενικές Συνελεύσεις δεν εμφανίζονται οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.

-Β: Η ΠΑΣΚΕ εμφανίστηκε ξαφνικά στις εκλογές, πήρε δύο έδρες και εξαφανίστηκε.

-Δ: Εμείς μιλάμε για οργάνωση από τα κάτω, δεν είναι θέμα συμμαχιών από τα πάνω, παλεύουμε για ενότητα στη βάση, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους εργαζόμενους. Έχουμε να χωρίσουμε πολλά με όσους υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

-Β: Στα μεγάλα όργανα έχουμε ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, ομάδα Βασιλόπουλου-ΣΥΡΙΖΑ… το συσχετισμό που υπάρχει και στη ΓΣΕΕ. Υπάρχουν όμως και άλλα σωματεία, όπως το Σερβιτόρων-Μαγείρων, τα ΣΒΕΟΔ, παρατάξεις όπως η Λάντζα και η Καμαριέρα που προέρχονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εμείς αναγνωρίζουμε μια αγωνιστικότητα, αλλά δεν καταλαβαίνουμε το πλαίσιο. Δε γίνεται να μην πεις ότι ο συσχετισμός είναι αρνητικός για την εργατική τάξη. Δε γίνεται να μιλάνε για το Συνδικάτο και να το ξεχνάνε στις μεγάλες κινητοποιήσεις, για να πορευτούν μόνοι τους. Δε γίνεται να αποκινηματοποιούν την έννοια της κλαδικής πάλης.

-Διαφωνούν με το κλαδικό σωματείο δηλαδή;

-Β: Εν μέρει ναι. Η ΣΒΕΟΔ ξεκάθαρα. Φυσικά είναι αγωνιστικό σωματείο, αλλά αποκινηματοποιεί τον κλάδο. Είδαμε και τέτοια παραδείγματα, η εργοδοσία να ενημερώνει για εκείνη την απεργία. Αντιθέτως σε εμάς, όπου έχουμε απεργήσει, σε ξενοδοχεία και μεγάλους χώρους, βγάζουνε καντήλες, δε μας αφήνουν ούτε εξόρμηση να κάνουμε. Βγάζουν επίσημα χαρτιά από το διευθυντή “έχουμε φόρτο εργασίας, μην μπαίνετε”.

Το ζήτημα είναι ότι δεν μπαίνουν ενιαία στον κλάδο. Εμείς θέλουμε κλαδικό σωματείο, με σωματειακές επιτροπές, προοπτική και συνολική γραμμή, που συμμετέχουν σε συνελεύσεις και στη ΓΣΕΕ. Ο συσχετισμός είναι αρνητικός αυτή τη στιγμή. Έχουμε δει το πρόγραμμά μας να γίνεται κόπι-πέιστ από άλλες δυνάμεις. Το ζήτημα είναι να υπάρχει ενιαίο κλαδικό συνδικάτο, εργαζόμενοι που συμμετέχουν, να γίνει επιχειρησιακό σωματείο όπου δεν υπάρχει και να κατακτήσουμε όχι μόνο αυτά που χάσαμε, αλλά πολλά παραπάνω, γιατί τα δικαιούμαστε.

-Το συνδικάτο ασχολείται μόνο με τα του κλάδου του;

-Β: Όχι. Εμείς στηρίζουμε τον αγώνα και άλλων σωματείων -πχ στον Πύργο του ΟΤΕ υπάρχουν επισιτιστικά μέσα- αλλά και άλλους αγώνες. Μιλάμε και για άλλα πράγματα, για τον ιμπεριαλισμό, την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Αυτό φτάνει ως ένα σημείο, χρειάζεται όμως και ένα άλλο πλαίσιο για να αλλάξει η κοινωνία, να σταματήσει η εκμετάλλευση. Έτσι το βλέπουμε ως συνδικαλιστές και κομμουνιστές.

-Πού μπορεί να σας βρει κανείς αν δεν υπάρχει το στοιχείο της προσωπικής επαφής;

-Β: Υπάρχει η σελίδα μας στο διαδίκτυο hwu.gr. Μπορούν όμως να μας βρουν στις καθημερινές εξορμήσεις, στο κέντρο, έξω από σχολές, παντού, εκτός από τα σταθερά σημεία. Πάντα θα βρει κανείς κάποιον να φοράει το μπλουζάκι μας, να παρεμβαίνει. Συζητάμε πώς θα γίνει πιο διαδραστική η σελίδα μας με νέα για τη δράση του σωματείου

-Πείτε μας για το μπλουζάκι και το σήμα σας.

-Β: Ήταν ιδέα της Επιτροπής Νέων του Συνδικάτου, που έχουν κάνει γκράφιτι, στένσιλ. Τα αρχικά είναι από την αρχική ονομασία του σωματείου, Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ελλάδας, που τα κρατήσαμε και τα βάλαμε ως αρχικά.

-Έχετε κάνει ήδη Φεστιβάλ, σκοπεύετε να διοργανώσετε και κάτι άλλο;

–Β: Είχαμε παιδιά συνεργαζόμενα, που τραγουδάνε χιπ-χοπ και έχει γίνει τάση. Εμείς προτιμάμε ένα άλλο είδος, το ταξικό χιπ-χοπ, που να μη λέει μόνο τα προβλήματα, αλλά και την προοπτική. Εγώ στο Συνδικάτο άρχισα να το ανακαλύπτω κι έκτοτε δεν ακούω άλλη μουσική. Τα παιδιά κάνουν έναν πολύ ωραίο αγώνα, δίνουν μια κατεύθυνση, μια ελπίδα. Εγώ πάντα τους ακούω πριν από μια πορεία ή μια συνέλευση, μου φτιάχνουν την κατάλληλη ψυχολογία. Πήραν την πρωτοβουλία να το κάνουν στο BUMS και την επόμενη φορά μπήκαν και άλλα σχήματα με ευρύτερο στίγμα. Και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται, το έχουμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας και να το μεγαλώνουμε όσο μπορούμε. Και ευχαριστούμε πολύ τα παιδιά, γιατί το κάνουν ανιδιοτελώς, γιατί χαίρονται που οι εργαζόμενοι ακούν τα τραγούδια τους.

-Επαφή με το εξωτερικό υπάρχει;

-Β: Δεν είναι όλα τέλεια. Είμαστε νέοι, ο κλάδος είναι περίεργος. Έχουμε φοιτητές, εντατικά ωράρια, δύσκολα βρισκόμαστε καθημερινά για να παίρνουμε αποφάσεις, προσπαθούμε να κρατάμε όσο γίνεται πιο ζωντανή την Επιτροπή Νέων. Δεν έχουμε επαφή με το εξωτερικό. Κάνουμε μια παρέμβαση στους δρόμους, μια προπαγάνδιση που μας αρέσει (με στένσιλ κτλ). Σταδιακά παίρνουμε κι άλλες πρωτοβουλίες, πχ με work-shop. Το συνδικάτο έχει μέσω του ΠΑΜΕ και της ΠΣΟ διεθνείς επαφές, πχ σε μια αλυσίδα που είναι στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Έχουμε επαφή με αυτούς τους εργαζόμενους και διεθνιστική αλληλεγγύη.

-Δ: Είχαμε και μια δράση και με το τουρνουά ποδοσφαίρου του ΠΑΜΕ, όπου συμμετείχαν κάποιες ομάδες κι αναδείξαμε ως κύριο ζήτημα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και την περίπτωση της Αχέντ Ταμίμι. Έχουμε διάθεση για πρωτοβουλίες, προσπαθούμε να γινόμαστε όσο καλύτεροι μπορούμε. Δεχόμαστε πόλεμο και από τους ίδιους μας τους εαυτούς, σε αυτές τις συνθήκες.

-Έχετε ανοίξει μέτωπο και στα ναρκωτικά

Β: Ναι, έχει μεγάλη σημασία. Στον κλάδο μας το παίρνουν ως μυοχαλαρωτικό. Το προωθούν ως διέξοδο, σαν ανάγκη. Εμείς λέμε ότι δεν έχουν τέτοια ανάγκη οι εργαζόμενοι, πρέπει να παλέψουν ενάντια στα ναρκωτικά.

-Η Επιτροπή Νέων υπάρχει εδώ και λίγα χρόνια, εμείς τον προηγούμενο μήνα κλείσαμε δύο χρόνια ζωής. Το μότο μας είναι “βολή στους βολεμένους”. Τι σας φέρνει στο μυαλό;

-Δ: Οι καιροί σήμερα δεν είναι για βολεμένους, δεν είναι βολεμένοι καιροί βασικά. Βλέπουμε ανασφάλεια, ένα σωρό προβλήματα. Δεν μπορούμε να βολευόμαστε με λιγότερο ουρανό, με αυτές τις συνθήκες.

-Β: Πρώτα από όλα χρόνια πολλά στην Κατιούσα, να συνεχίσει αυτό που κάνει και να ασχολείται με τα συνδικάτα όσο γίνεται περισσότερο. Η βολή στους βολεμένους είναι ένα σύνθημα που πρέπει να σκεφτόμαστε πρώτα εμείς. Δεν πρέπει να βολευτούμε με μια ζωή χωρίς δικαιώματα, γιατί θα γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Ζούμε στον 21ο αιώνα και έχουμε φτάσει να δουλεύουμε με συνθήκες του 1920.

-Ας κλείσουμε με ένα μήνυμα για την επικείμενη απεργία στις 19 του μηνός.

-Δ: Εμείς σαν Επιτροπή Νέων καλούμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στην απεργία που έχουμε καλέσει στις 19 του μήνα. Είναι μια απεργία δύσκολη, σε συνθήκες εντατικοποίησης, όπου ο κλάδος μας είναι στην αιχμή του δόρατος, για το πώς οι εργαζόμενοι θα δώσουν τη δική τους απάντηση σε όσους μιλάνε για ανάπτυξη. Την ανάπτυξή τους την βιώνουμε, η απάντησή μας είναι η απεργία.

-Β: Η ουσία είναι μετά την απεργία, ο αγώνας να γίνει πιο δυνατός, γιατί μια μέρα δεν αλλάζει τα πράγματα. Να συμμετέχουμε καθημερινά δυνατά στο συνδικάτο μας. Να μπορέσουμε να δούμε ρε παιδιά και εμείς μια άσπρη μέρα.

-Δ: Ισχύει αυτό που λένε οι Κολεκτίβα: ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό.