Τοξικά Απόβλητα: “Θέλουμε να είμαστε το soundtrack της αλλαγής του κόσμου”

Τι είναι και τι θέλουν τα Τοξικά Απόβλητα; Γιατί τους αγαπάει η μισή αναρχία κι η άλλη μισή όχι; Πού οδεύει το πανκ τη σήμερον ημέρα; Τι ρόλο παίζει η Πολιτική Οικονομία σε όλα αυτά; Τι είναι και τι όχι DIY; Τι ρόλο μπορούν να παίξουν σήμερα οι καταλήψεις στέγης; Και ποιος είναι ο βασικός κανόνας του ανθρώπινου πολιτισμού;

Διαβάζοντας τη συνέντευξη που ακολουθεί, με τον Νίκο και τον Στέφανο από τα μέλη της μπάντας, μπορεί να βρει κανείς απαντήσεις σε αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα: από το ταβάνι του ANTIFA οπαδισμού, μέχρι τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό ή ακόμα την πολιτική εξέλιξη της Banda Bassotti.

Εμείς τους βρήκαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια, έξω από το σχολείο που ξεκίνησαν όλα, με μεταλλικές συσκευασίες αντί για όργανα και συνθήματα κατά ορισμένων καθηγητών. Και ελπίζουμε να μεταφέρουμε με ακρίβεια το πανκ κλίμα της συζήτησης που ακολούθησε.

-Παίξε πανκ ρε…

Το ξεκίνημα

Νίκος: Από την αρχή-αρχή είμαστε δύο άτομα. Θα έβαζα και τον ντράμερ (Γιώργος), που μπήκε τέσσερα χρόνια μετά, και έχει μείνει έως τώρα με μια παρένθεση επτά χρόνων. Είναι από Φιλαδέλφεια, ξέρει μέσες άκρες τα ίδια άτομα με εμάς, το πλαίσιο της αρχικής ιδέας, συνεπώς είναι σαν ιδρυτικό μέλος. Ως ίδρυση βάζουμε την πρώτη συναυλία το ’99. Αλλά η πρώτη πρόβα έγινε το ’96, στο Στούντιο λάιβ των Τσοπάνα Ρέιβ, και πρώτη συζήτηση για το συγκρότημα το ’94, με άτομα που δεν έφτασαν καν στην πρώτη πρόβα.

Στέφανος: Εγώ τότε ήμουν ενός χρόνου. Στο συγκρότημα μπαίνω το ‘14.

Ν: Όλες οι συζητήσεις έγιναν εδώ στο σχολείο. Το ’96 στην πρώτη πρόβα, είχε “παρεισφρήσει” το Πολυκλαδικό, Με τον μπασίστα μας τον Μιχάλη -το άλλο ιδρυτικό μέλος-, τον Πάνο Ραμόν -για τους φίλους Κότσαλης-, τον Νίκο Κουμουλέτζο, κι εγώ έπαιζα κιθάρα. Δεν ξέχασα κανέναν…

Όνομα

Ν: Καταλήγουμε σχεδόν εξ αρχής. Δε θυμάμαι ποιος το βρήκε, ίσως εγώ. Το όνομα έπρεπε να είναι αηδιαστικό, έτσι γινόταν τότε, για να φτιάξεις πανκ συγκρότημα. Τώρα παίζουν πιο πολύ καιρικά φαινόμενα, τότε ήταν η αηδία.

-Κι έπρεπε να έχει ένα επίθετο κι ένα ουσιαστικό;

-Σωστό, έτσι συνηθιζόταν…

Γιατί πανκ;

Ν: Δε γινόταν αλλιώς. Πρώτη φορά που πήγαμε να παίξουμε κάτι, το κάναμε με το στόμα. Έλεγα παίζω κιθάρα και έκανα “ντραν-ντραν”, ο ντράμερ “μπς-μπς” και ο τραγουδιστής τα έλεγε μόνος του στον δρόμο. Μετά κουτάκια Caprice για μπότα και το κλασικό σιδερένιο “Μπισκότα Παπαδοπούλου” ταμπούρο. Για πιατίνια είχαμε καπάκια από κατσαρόλες. Σπίτι μου όλα αυτά. Στο στούντιο παίξαμε πρώτη φορά με όργανα.

Το ρέγγε δεν ξέραμε τι είναι. Ήμασταν όλοι μέταλλα και είχαμε ανακαλύψει πρόσφατα το πανκ. Κι έτσι μπήκε εξαρχής η πολιτική. Στα πρώτα τραγούδια βρίζαμε επώνυμα τους καθηγητές. Μετά μπήκε η πολιτική, μας την μετέδωσε ο Κουμουλέτζος, όταν άρχισε να ακούει πανκ. Όλα είχαν ένα είδος πολιτικής προσέγγισης. Dead Kennedys, Sex Pistols πιο θολά, και ελληνικά με την αναρχική προσέγγιση της δεκαετίας του ’80. Έτσι έγινε πολιτικό το συγκρότημα, κατά των μπάτσων και του κράτους με την ευρεία έννοια.

Τώρα κοιτώντας πίσω, ξέρω ότι ζούσαμε αδιέξοδες καταστάσεις, κανείς δεν έβρισκε κάτι ενδιαφέρον να τον γεμίζει. Σε όλους μας άρεσε ο χέβι μέταλ τρόπος ζωής, που θεωρητικά δεν ήταν εμπορευματοποιημένη μουσική. Τέτοια έγινε όταν έμπλεξε ο Μπομπ Ροκ με τους Metallica κι ακολούθησαν αναγκαστικά κι οι υπόλοιποι, γιατί δε θα έπαιζε μπάλα κανείς.

Αυτές τις καταβολές είχαμε, δε μας εξέφραζε η rave κουλτούρα του ’90. Ήμασταν ενάντια σε όλα αυτά και φυσιολογικά προέκυψε η ανάγκη για ένα τέτοιο συγκρότημα. Λόγω μικρής ηλικίας, δεν είχαμε αντίληψη των γεγονότων. Δομικά όμως, αυτή η πλήρης εμπορευματοποίηση οφειλόταν και στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Όλοι είπαν τότε “παιδιά, πάμε να βγάλουμε φράγκα”, το θεώρησαν δεδομένο σε όλα και αυτό ίσχυσε και στην τέχνη.

Περί DIY

N: Μεγάλη συζήτηση. Στην Ελλάδα DIY σημαίνει κυρίως αναρχοπάνκ ή ό,τι προσεταιρίζεται το αναρχικό κίνημα. Εμείς ήμασταν πάντα σε αυτό το πλαίσιο της μη εμπορευματικής τέχνης, δεν ασχολούμασταν αν θα μας καλέσουν σε μαγαζί ή σε φεστιβάλ, δε βγάζαμε λεφτά ούτε από το ένα ούτε από το άλλο. Δεν αποκτήσαμε όμως ποτέ DIY ταυτότητα, γιατί προϋπόθεση ήταν να παίζεις μόνο σε DIY συναυλίες.

Σ: Στην Ελλάδα ο όρος έχει διαφορετική έννοια από ό,τι έξω. Εμείς δεν έχουμε εταιρία, τα κάνουμε όλα μόνοι μας, εκτός από τους περισσότερους δίσκους, όπου πήγαμε σε στούντιο. Όσες μπάντες δεν έχουν εταιρία από πίσω, δε βγάζουν κέρδος και δαπανούν δικό τους χρόνο και χρήματα, θα έπρεπε να θεωρούνται DIY. Εμείς περνάμε ένα πολιτικό μήνυμα, αν και πολλοί προτιμούν να μην το βλέπουν.

Ν: Το οξύμωρο είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συναυλιών μας είναι σε καταλήψεις. Όσοι είναι ταγμένοι συστηματικά και βιωματικά στον αναρχικό χώρο, μας εκτιμούν και μας ακούνε. Αλλά η μεγάλη μάζα του χώρου, η περιρρέουσα κοινότητα που εντάσσεται πολιτιστικά εκεί, σαν κουλτούρα και συνήθειες, δε μας αναγνωρίζει. Δεν είναι ανεξήγητο. Οι πρώτοι είναι πολιτικοποιημένοι αναρχικοί και έχουν αντίληψη τι πρεσβεύουμε. Οι δεύτεροι, που είναι η μεγάλη πλειοψηφία, έχει πιο απλοϊκά κριτήρια: “Τα Τοξικά είναι DIY; Όχι. Συνεπώς δεν τους θέλουμε”.

Το κομβικό σημείο που δημιούργησε αυτή την εικόνα είναι η πολιτική απεύθυνσή μας χωρίς αποκλειστικούς αποδέκτες. Παίξαμε σε τέσσερις συναυλίες που σχετίζονταν με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Δύο Φεστιβάλ, μια συναυλία για την Παλαιστίνη του ΠΑΜΕ, και το πρώτο μαθητικό Φεστιβάλ στο Περιστέρι.

-Μπορεί να ζήσει ο καλλιτέχνης από την τέχνη του;

Σ: Δεν το επιδιώκουμε, αλλά δε θα το διώχναμε, αν ερχόταν. Προφανώς δεν μπορείς να ζήσεις αν παίζεις αυτό το είδος ή σε μια μπάντα σαν τα “Τοξικά”. Αν θες να βγάλεις τα έξοδά σου, θα παίξεις stoner, χιπ-χοπ… Ήθελα να κράξω λίγο το χιπ-χοπ αλλά κρατήθηκα.

-Μα το χιπ-χοπ αγαπάει την πανκ..

Σ: Ναι, απλά νομίζω πως πολλοί χιπ-χοπάδες με ευρεία αναγνώριση δεν είναι αληθινοί. Γιατί καλείς κάποιον που έχει απλά εμπορική μουσική και την ακούει ο κόσμος; Και ποιος κόσμος την ακούει; Ο κόσμος του κινήματος; Ή αυτοί που έχουν έρθει απλώς για να περάσουν καλά. Είναι αντιφατικό το κριτήριο ποιον καλούν και ποιον όχι.

Ν: Ίσως διαφωνήσουμε σε αυτό με τον Στέφανο. Δε με ενδιαφέρει το είδος της μουσικής αλλά τι λες, αν το εννοείς και κυρίως αν κάνεις αυτό που λες. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με χιπ-χοπ, είτε με φολκ που παίζουν οι Υπεραστικοί, είτε με λαϊκά ρεμπέτικα και τις άπειρες κομπανίες που τρέχουν από ταβερνάκι σε ταβερνάκι για να ζήσουν και ανάμεσα στα τραγούδια τους, θα ακουστεί κι ένα πχ για την κρατική καταστολή -υπάρχουν πολλά-. Η προσέγγιση δεν αφορά το είδος της μουσικής, αλλά το πλαίσιό της, τι αντιπροσωπεύει και πού αποσκοπεί.

Παίξε πανκ ρε…

-Ν: Προϋπήρχε ως επιφώνημα, αλλά ο μπασίστας μας το καθιέρωσε στις συναυλίες μας.

Οι καταλήψεις και ο ρόλος τους

Ν: Μας έχουν στηρίξει πολύ πολλές καταλήψεις. Άλλες δε θέλουν ούτε να μας βλέπουν, για τους λόγους που είπαμε. Στη λειτουργία τους, επί της ουσίας δε διαφέρουν πολύ. Αυτό που κάνουν σήμερα είναι να προσφέρουν εφόδια για την προβολή μη εμπορευματοποιημένων προϊόντων, τη ζύμωση ενός πολιτιστικού χώρου. Μέχρι εκεί…

Σ: Καλό είναι να υπάρχουν, είναι καλό κομμάτι της κοινωνίας. Τις επιθέσεις τις περιμέναμε, γίνονταν και επί ΣΥΡΙΖΑ. Πήγαινες στα Εξάρχεια και καταλάβαινες τη διαφορά με τους μπάτσους, άλλο σκηνικό στην πλατεία. Φταίει και το κίνημα που δεν κατάφερε να αποκρούσει την κυβερνητική προπαγάνδα. Κάποιοι σκέφτονταν “αφού μας αφήνουν, τους αφήνουμε κι εμείς”. Δεν κοιτούσαν τη γενική εικόνα, τι σκεφτόταν ο κόσμος για τα Εξάρχεια. Τώρα οι κυβερνώντες πατάνε σε αυτό και ο κόσμος δεν αντιδρά μαζικά. Ενώ πριν 10-15 χρόνια, θα είχαμε πολύ πιο μαζικές αντιδράσεις. Ίσως κάποιοι από τον κόσμο του κινήματος να έχουν ξενερώσει. Θα δούμε τι συσπείρωση μπορεί να υπάρξει.

Οι καταλήψεις δεν μπορούν να φτιάξουν ένα σχέδιο πώς θα λειτουργεί όλη η κοινωνία. Μπορούν ωστόσο να έχουν μια πρόταση πώς θα λειτουργεί μια μικρή ομάδα ατόμων, κι αυτή να μεγαλώσει σιγά-σιγά. Χρειάζονται όμως ένα χώρο-σημείο αναφοράς, να συναντιέσαι και να αναπαράγεις τις ιδέες σου. Δεν καταλαβαίνω γιατί στοχοποιούνται, δεν ενοχλούν κανέναν.

Ν: Όχι πως νοιάζει κανέναν, αλλά αφού με ρωτάς, η δική μου πρόταση είναι να προτάξουν ανυποχώρητα και απαρέγκλιτα την πολιτική τους διάσταση. Να αναπτυχθεί αναλογικά σε σχέση με την πολιτιστική τους πρόταση, που υφίσταται και είναι πολύ χρήσιμη, ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη πολυσυλλεκτικότητα στην προσέγγισή τους.

Αυτοσαρκασμός και τρολάρισμα

Σ: Εννοείς μεταξύ μας ή μπροστά στους άλλους; Στις πρόβες αυτό κάνουμε, σχολιάζουμε ο ένας τον άλλον. Στα λάιβ με ένα μέτρο. Δε θέλω να γίνουμε parody band, πρέπει να είσαι και λίγο σοβαρός. Εξαρτάται και από τη συναυλία. Σε μη πολιτικοποιημένο κοινό θέλω να έχουμε μια πιο σοβαρή διάσταση. Στο πιο πολιτικοποιημένο, μπορούμε να γίνουμε πιο… πανκ.

Ν: Πρόπερσι πήγα σε ένα πάρτι του Κυριακάτικου Σχολείο Μεταναστών, που μας καλεί συχνά για τον πολιτικό μας στίχο, όχι γιατί είμαστε “δημοφιλείς”. Εκεί ένας φίλος από τους Proletkult Radio με ρώτησε: γιατί αυτοτρολάρονται, ρε φίλε, τόσο πολύ τα Τοξικά; Είχε εκλάβει δηλαδή μια τέτοια εικόνα για εμάς. Έχουμε τραγούδια με αυτοσαρκαστικό χαρακτήρα, όπως το “Κορίτσι απ’ το Παρίσι”. Βάζουμε τους εαυτούς μας σε επιφανειακές συναισθηματικές καταστάσεις. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το τραγούδι. Και τα “Αρώματα Πολυτελείας” από τον πρώτο δίσκο, είναι το πιο αυτοσαρκαστικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ στην Ελλάδα, το προσυπογράφω.

-Παρεξηγείται το τρολάρισμα;

Ν: Αν ο άλλος είναι αρνητικά προκατειλημμένος, ό,τι και αν κάνεις, δε γλιτώνεις. Θα το παρεξηγήσει, γιατί θέλει.

Σ: Μπορεί να φας κάνα κουτάκι στο κεφάλι.

Ν: Αυτό εγώ το ευχαριστιέμαι. Το πισώπλατο θάψιμο με ενοχλεί.

Αγαπημένο live

Σ: Θυμάμαι στη Βεργίνα Ημαθίας, αναρχικό Φεστιβάλ. Πολύ ψημένος κόσμος, αυτός απογειώνει το λάιβ. Προσωπικά δε με νοιάζει αν θα παίξω σε δέκα ή σε πεντακόσια άτομα, και ας ακούγεται κλισέ. Στον Αλμυρό παίξαμε σε πολύ κόσμο, αλλά έχω ευχαριστηθεί πιο πολύ άλλα λάιβ. Όταν ξέρεις ότι ο άλλος έρχεται για σένα και ξέρει απέξω τα τραγούδια σου, περνάς κι εσύ καλύτερα.

Ν: Το πιο μαζικό ήταν μάλλον στη Χαλκιδική για τις Σκουριές, με 2 χιλιάδες κόσμο. Υπάρχουν δύο είδη μουσικών: Αυτοί που θέλουν τέλειο ήχο, να ακούνε καλά, να είναι όλα τέλεια. Και αυτό στο οποίο ανήκω εγώ, για το οποίο μία συναυλία υπάρχει: αυτή στην οποία «θα φύγουν κουτάκια», με μια κουβέντα, θα μεταφερθεί συναίσθημα στο κοινό, θα το απολαύσει ο κόσμος. Υπάρχουν συναυλίες που ξέρω ότι δεν παίξαμε καλά ή ότι τραγούδησα χάλια, και μας λένε: πω-πω, τι συναυλία ρε φίλε…
Το βασικό είναι τι έγινε από κάτω, για μένα εκεί κρίνεται, τίποτα άλλο.

Σ: Κάποιοι μετράνε τι πουλάνε. Εμάς δε μας νοιάζει αυτό, το κάνουμε γιατί γουστάρουμε. Σκέφτεσαι πολλές φορές το χρόνο που θέλει η μπάντα κι αναρωτιέσαι: “γιατί το κάνω αυτό;”. Κάπως πρέπει να αντιδράσεις όμως σε όσα γίνονται στην κοινωνία και για μένα πλέον αυτός είναι ο βασικός τρόπος να το κάνω.

Ν: Είναι και ψυχαναλυτικό. Δεν ξέρω τι θα είχα απογίνει, χωρίς την μπάντα…

Σ: Μετά από μια πρόβα, νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου…

Ν: Για μένα η καλύτερη συναυλία ήταν η πρώτη μας στην Τουρκία. Παίξαμε σε πλήρη σύνδεση με τον κόσμο και αυτό δεν οφείλεται στο τεχνικό κομμάτι. Δε λέω να ξύνεις το κεφάλι σου αντί να παίζεις κιθάρα, αλλά παίζοντας γενικά σωστά, το βασικό από εκεί και πέρα είναι αυτή η σύνδεση, η διαδραστικότητα. Να υπάρχει αλληλένδετη, ταυτόχρονη συμμετοχή, η πλήρης ένωση σκηνής και κοινού.

-Παρά το εμπόδιο της γλώσσας.

Ν: Ακριβώς. Εκεί δε μιλούσαν τη γλώσσα των τραγουδιών μας. Μας είχαν πει να παίξουμε όσο περισσότερα αγγλόφωνα γίνεται, βλέπαμε όμως τον κόσμο από κάτω (άλλοι ήταν Έλληνες, Ισπανοί, Ασιάτες) που μας άκουγε πρώτη φορά, να τα τραγουδά όλα, σα να τα είχε ακούσει εκατό φορές. Κλοτσοπατινάδα ατελείωτη, διπλά και τριπλά stage dives… Μας έβαλαν να παίξουμε νέο τραγούδι απροβάριστο, επέμεναν να παίξουμε κάτι για τον Αλέξη, έγινε πατιρντί…

Γιατί ελληνικός στίχος;

Ν: Είχαμε συζητήσει σχετικά, πριν βγει το “Ήρθε η ώρα”. Υπήρχε πρόταση να μεταφραστούν οι στίχοι στα αγγλικά, για να επιχειρήσουμε να βγούμε στο εξωτερικό -σπανίως το καταφέρνεις αυτό με ελληνικό στίχο-. Εγώ έλεγα να το δοκιμάσουμε, αλλά επικράτησε η άλλη γνώμη στην ψηφοφορία και τώρα, κοιτώντας πίσω, λέω “ευτυχώς”.

Εκτός από τον κλασικό ιμπεριαλισμό, στρατιωτικό και οικονομικό, με καταλήψεις χωρών για “ειρηνικούς σκοπούς”, εξαγορές θάλασσας και στεριάς, υπάρχει και ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός που αφορά άμεσα τους στίχους. Την εποχή των μεγάλων εξερευνήσεων, οι αυτοκράτορες έστελναν πρώτα έναν ιεραπόστολο να μάθει στους ντόπιους τη “θρησκεία που θα σας σώσει”. Να προσηλυτίσει πολιτισμικά τους λαούς, για να επέμβουν μετά στρατιωτικά-πολιτικά. Αυτό γίνεται σήμερα με τα αγγλικά, τη γλώσσα της πρώην βρετανικής αυτοκρατορίας και τώρα των ΗΠΑ. Σήμερα υπάρχουν άλλα μέσα -μουσική, κινηματογράφος, τηλεόραση-, που δημιουργούν συνδυαστικά μια ασφυκτική πολιτισμική κατάσταση για τον πλανήτη, χωρίς ποικιλία, χωρίς επιμέρους είδη έκφρασης. Όλα τείνουν να συμπυκνωθούν σε ένα πράγμα. McDonaldisation… Έχουμε κι ένα τραγούδι γι’ αυτά, το Socrates Drank the Coca Cola.

Δε φταίνε προφανώς τα ελληνικά συγκροτήματα με αγγλικό στίχο. Απλώς εμείς, σε αυτό το πλαίσιο, χρησιμοποιούμε ελληνικό στίχο, για να συνεισφέρουμε κάτι παραπάνω.

Επαφές-δεσμοί με μπάντες του εξωτερικού

Ν: Δεσμούς έχουμε μόνο με τους Ofisboyz, που μας κάλεσαν να παίξουμε στην Τουρκία, και με τους Banda Bassotti, που εμείς τους φέραμε στην Ελλάδα. Ο Μιχάλης έκανε Erasmus στη Ρώμη, τους έμαθε και έφερε εδώ τον δίσκο τους. Εγώ τότε ήμουν μέλος της ΚΝΕ, είπα ότι υπάρχει αυτό το συγκρότημα και έτσι έγινε το βήμα και τους φέραμε. Κρατήσαμε επαφή για πολλά χρόνια, παίξαμε μαζί και σε ένα Φεστιβάλ.

Έπαιξαν αργότερα στις Αναιρέσεις όπου και συναντηθήκαμε, ύστερα σε ένα Φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν πήγαμε, τους είπαμε ότι ήταν λάθος, όμως έκαναν την επιλογή τους. Αυτό δεν αλλάζει όσα δημιούργησαν για όλο τον πολιτισμό σ’ όλο τον πλανήτη. Μετά έκαναν το Kαραβάνι στην Ουκρανία, και άρχισε να γίνεται αμφιλεγόμενη η κατάσταση. Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν ότι η μπάντα έχει βραβευτεί κι επίσημα από το Συριακό κράτος, με τιμητική διάκριση, γιατί πήρε θέση ενάντια στον ISIS και υπέρ του Αραβικού Συριακού Στρατού.

Ο Σίγκαρο, κιθαρίστας και τραγουδιστής τους, με τον οποίο είχα πιο στενή επαφή, πέθανε πριν έναν χρόνο. Πολύ μεγάλη φυσιογνωμία της παγκόσμιας πολιτικής μουσικής, επιπέδου Τζο Στράμμερ, για να καταλάβουμε για τι μέγεθος μιλάμε, ίσως και μεγαλύτερο σαν στάση ζωής. Τώρα το συγκρότημα έχει περιέλθει σε διαδικασίες, με πολλές από τις οποίες δε συμφωνούμε. Προφανώς οι ΗΠΑ κάνουν πόλεμο, όπου υπάρχει φτηνό πετρέλαιο, ενώ οι Άραβες δεν έχουν σπίτια να μείνουν. Διαφωνούμε όμως για τον ρόλο της Ρωσίας, ότι δε διεκδικεί τάχα μερίδιο στην παγκόσμια πίτα. Υπάρχει μια ευρύτερη τάση διεθνώς στο σοσιαλιστικό φάσμα, ότι αφού στη Ρωσία παρελαύνουν με σημαίες του Κόκκινου Στρατού και θεωρούν καλό τον Στάλιν, συνεπώς μπορεί να βοηθήσει τα λαϊκά κινήματα και τον ξεσηκωμό. Αυτό δεν ισχύει επουδενί. Η Ρωσία καπηλεύεται συστηματικά αυτήν την κληρονομιά, γι’ αυτό κι είναι εξίσου ανασταλτικός παράγοντας για τα λαϊκά κινήματα διεθνώς.

Άλλες επαφές στην Ελλάδα

Ν: Pirates City από το Γαλάτσι και τη συνέλευση του στεκιού Στέγαστρο, από όπου είναι και ο αδερφός μας ο Θάνος. Οι My Turn από τον Βόλο. Ο Τόλης από Θεσσαλονίκη που παίζει σε Σμπαράλια και Human Slaughter. Οι Ντέρτι Ντάνσινγκ από Κρήτη και οι Proletkult Radio. Οι “Αόρατη Απειλή” από κάποιους φίλους στην κατάληψη «ΚΑΤΑΝΑ» του Βύρωνα.

Η εξέλιξη του συγκροτήματος

Σ: Εγώ έχω συμμετάσχει σε δύο δίσκους, το EP με τα αντάρτικα και το “Αυτογκόλ”. Μπήκα στα 22 μου στην μπάντα και αναγκαστικά μεγάλωσα μαζί της, διαμόρφωσα αντίληψη για πολλά πράγματα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Ζούμε σε έναν κόσμο τρέλας, αλλά μετά από τόσες στιγμές και λάιβ με αυτά τα άτομα, η τρέλα αυτή σου φαίνεται φυσιολογική κι είναι δύσκολο να κάνεις απλές συζητήσεις, να ενταχθείς στον έξω κόσμο. Μεταξύ μας μηδενίζουμε τα πάντα, αν μας άκουγε κανείς περαστικός θα έλεγε “εντάξει, τρελοί είναι…”

Από όλους τους δίσκους πήρα πράγματα, αλλά ο τελευταίος ήταν μεγάλη διαδικασία, απίστευτη εμπειρία. Το κάναμε εξαρχής “σοβαρά”, πήγαμε σε κανονικό studio, θέλαμε να έχει καλό αποτέλεσμα. Αυτό σε ωριμάζει, μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι καταστάσεις και άτομα. Όταν όλες οι γνώμες μετράνε ισότιμα, όπως σε εμάς, μπορεί να έχεις έντονες διαφωνίες, αλλά μαθαίνεις να τις διαχειρίζεσαι με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αυτό είναι το καλό με τα “Τοξικά”. Είμαστε πολιτικά συνειδητοποιημένοι και μαθαίνουμε να λειτουργούμε συλλογικά, ακόμα και αν έχουμε διαφωνίες.

Ν: Είναι σχολείο έγκλειστο η μπάντα…

Κάθε δίσκος έχει τις επιρροές του, από ό,τι ακούγαμε. Ο πρώτος είχε κατά βάση επιρροές από το νεοϋορκέζικο hardcore, το κανονικό, Revelation Records. Ο δεύτερος “μελωδικοποιήθηκε” αισθητά -ας το πω έτσι αδόκιμα-, επηρεασμένος από το καλιφορνέζικο πανκ. Ο τρίτος στην ίδια κατεύθυνση και παράλληλα αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε ρέγγε στοιχεία. Είχα αρχίσει να ασπάζομαι τη skinhead κουλτούρα, οπότε άκουγα τα πάντα από ska, reggae μέχρι soul. Το Vive la Commune ήταν φόρος τιμής στους Banda Bassotti, γιατί έτσι τους μάθαμε, από το Asi es mi Vida, με πολιτικές διασκευές λαϊκών τραγουδιών από όλο τον κόσμο -που το έκαναν βέβαια πολύ καλύτερα από εμάς-. Το σιντί μας έχει τραγούδια από την Ελλάδα, την Αγγλία και την Πολωνία, από όπου έρχεται αυθεντικά η Βαρσαβιάνκα (A las Barricadas).

Σ: Για αυτό μπορείς να πεις ότι είναι αυθεντικά DIY… Το γράψαμε σε δικό μας υπόγειο. Ούτε κονσόλα δε χρησιμοποιήσαμε, για αυτό έχει τρελή διαφορά με το τελευταίο, αν ακούσεις.

Ν: Παρόλα αυτά είχε ανταπόκριση. Είχαμε και πριν μια συζήτηση: μια καλή ιδέα δεν μπορεί να την υπονομεύσει καμία μουσική. Για τον τελευταίο δίσκο ας τα πει καλύτερα ο Στέφανος, που είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή συνθετικά.

Σ: Είχαμε ο καθένας κάποιες μουσικές ιδέες. Η δική μου επιρροή ήταν καλιφορνέζικο πανκ, άκουγα όμως και Operation Ivy πχ, που είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Αυτό που βοήθησε πολύ, είναι ότι είχαμε περισσότερα άτομα με μουσικές γνώσεις και σπουδές. Αυτό μας έλυσε τα χέρια, για αυτό βγήκε πιο μελωδικός ο δίσκος. Όχι τόσο hardcore, πανκ-ροκ βασικά. Το μουσικό επίπεδο πήγε λίγο παραπέρα.

-Σε όλα τα επίπεδα. Και εξώφυλλο, βίντεο-κλιπ…

Ν: Αν και είμαι γραφίστας, είπαμε να μη φτιάξω εγώ και αυτό το εξώφυλλο και να πάμε σε έναν “επαγγελματία”. Κάναμε ένα επαγγελματικό -με την έννοια της προσέγγισης- εξώφυλλο για τον δίσκο, τον υποστηρίξαμε με βίντεο-κλιπ στο YouTube***, που όμως κερδοσκοπεί εις βάρος μας ουσιαστικά, η Google. Αυτοί προβάλλουν βίντεο, δείχνουν διαφημίσεις, τα παίρνουν κι εμείς απλώς περιμένουμε να μας καλέσουν για συναυλίες.

Σ: Σαν παραγωγή μπορεί να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με άλλα πράγματα που βγήκαν πρόσφατα, αλλά εγώ κρατάω πως τον ακούς και νιώθεις κάτι αληθινό, που μπορεί να σε αγγίξει περισσότερο από ό,τι μια μπάντα με τρελό μπάτζετ και εκατοντάδες συναυλίες. Μας το ‘χουν πει κιόλας: μου αρέσει να ακούω τον δίσκο σας, γιατί είναι αληθινός…

Ν: Έχει ψυχή, αυτή είναι η ουσία. Το έλεγαν παλιά οι Αφροαμερικάνοι για τη μουσική τους κι είναι ο μεγαλύτερος κανόνας του ανθρώπινου πολιτισμού: If it ain’t got soul, it ain’t got shit. Τελεία.

Σ: Εγώ περίμενα μεγαλύτερη ανταπόκριση. Θετική είναι, αλλά όχι τόσο μαζική. Οι πιο πολλοί ακούνε χιπ-χοπ. Βγάζει κάτι κάποιος στο YouTube και την άλλη μέρα έχει εκατοντάδες χιλιάδες προβολές. Ούτε αυτός είναι αναρχικός όμως, ούτε όλοι όσοι τον ακούν προφανώς. Έχει χαθεί η στόχευση. Στόχος μιας συλλογικότητας δεν πρέπει να είναι να φέρει έναν χιπχοπά να μιλήσει για τους έρωτές του. Αυτό μπορούμε να το ακούσουμε στο δωμάτιό μας. Όταν πας σε μια πολιτική συναυλία, πρέπει να σου πει κάτι πολιτικό και η μπάντα. Και για μένα, τα Τοξικά έχουν βαθιά πολιτικό στίχο, παίρνουν θέση.

Ν: Είναι και θέμα Πολιτικής Οικονομίας, όπως θα έλεγε και ο μπαρμπα-Κάρολος. Είναι φτηνότερο να στήσεις μια χιπ-χοπ συναυλία κι όταν έχεις πενιχρά μέσα και ένα στόχο οικονομικής ενίσχυσης, το κόστος σου δένει τα χέρια. Μια χιπ-χοπ συναυλία έχει το μισό κόστος σε σχέση με μια ορχήστρα ολόκληρη κι αυτό δίνει αυτομάτως απάντηση. Για μένα καλά κάνουν, δεν έχω πρόβλημα με αυτό.

ΑΝΤΙFA Οπαδισμός

-Από το “Ήρθε η Ώρα” και τo “Vive la Commune“, πάτε στο “Αυτογκόλ”. Μήπως αποτυπώνει την υποχώρηση;

Σ: Το “Αυτογκόλ” πάει στον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον. Αποδυναμώθηκαν όλες οι φυλές του κινήματος, αριστεροί και αναρχικοί. Ήταν μια κατάσταση φαινομενικά ευνοϊκή για όλους. Έκλεισαν κάποιες καταλήψεις, αλλά γενικά ήταν όλοι ευχαριστημένοι, γιατί γνώριζαν πως υπάρχει και το χειρότερο. Μπορείς να συνδέσεις όμως τον τίτλο και με τα οπαδικά. Ο κόσμος ξεχνάει, αλλά ζήσαμε ακραία σκηνικά τα τελευταία χρόνια. Όταν έβαλα έναν φίλο-συγγενή, που είναι στην Original, να ακούσει το “Αυτογκόλ” δεν χάρηκε ιδιαίτερα με το τραγούδι…

Ν: Φοβάμαι ότι έχουμε βγει κάρτες με αυτό το θέμα. Επειδή υπάρχει διάχυτη στην Ελλάδα η αντίληψη, και είναι ένας λόγος που έχουν απομαζικοποιηθεί και αποπολιτικοποιηθεί οι καταλήψεις, ότι έχει μεταφερθεί η δραστηριοποίηση συλλογικά και ομαδικά στη μεριά του γηπέδου. Ότι η δική μου θύρα είναι αντίφα, οπότε εμένα με καλύπτει που καταγγέλλουμε τους φασίστες από την εξέδρα μας αλλά όχι το οικονομικό σύστημα που τους δημιούργησε, και μέρος της βιομηχανίας του αποτελεί και η ομάδα που υποστηρίζω. Το ίδιο ισχύει και για το «Αντίφα της Θύρας 13», του SUPER 3, των Fentagin, και όλων των ομάδων, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, δε μας ενδιαφέρει.
Το εξώφυλλο και οι στίχοι του Αυτογκόλ αναλύουν και επεξηγούν αυτό ακριβώς το ζήτημα, που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές για μεγάλη μερίδα του κόσμου που αναφέραμε.

Ν: Μια μεγάλη ποσότητα της αναρχίας έχει ταυτιστεί με τον αντιφασιστικό οπαδισμό. Που είναι οξύμωρο σχήμα εκ των πραγμάτων, είναι δύο αλληλοσυγκρουόμενα πράγματα. Προφανώς μπορείς να εκφράσεις κάτι σε μια αθλητική αναμέτρηση, αλλά αυτό έχει πολύ χαμηλό ταβάνι, από τις ίδιες τις συνθήκες διεξαγωγής της, που δεν είναι καν αθλητικές, αλλά οικονομικές. Στο τέλος καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά και θα επικρατήσει το κυρίαρχο πλαίσιο, που το ορίζει η ίδια η εμπορική φύση του γεγονότος.

Σ: Κλασικό παράδειγμα η επίθεση στη Στρούγκα, όπου είχαμε παίξει πολλές φορές. Όταν ήρθε η ώρα να επιλέξουν στρατόπεδο, δηλαδή την πολιτική συνείδηση ή την εντολή του αρχηγού, έβλεπες άτομα που δηλώνουν αναρχικοί να επιλέγουν την πλευρά των εφοπλιστών.

Ν: Εκεί φάνηκε το ταβάνι και τα αξεπέραστα όρια.

Σ: Δεν μπορούν να συμβαδίζουν αυτά. Δε γίνεται να είσαι αναρχικός και οπαδός ταυτόχρονα.

Ν: Ούτε να είσαι κομμουνιστής και οπαδός -για να πω και από τη δική μου πλευρά-. Εγώ διαφωνώ και με τον όρο “οπαδός του ΚΚΕ”. Πώς γίνεται αυτό; Οπαδός σημαίνει να είσαι φερέφωνο, ανεξάρτητα από τις επιλογές του οργανισμού που υποστηρίζεις. Δεν προσφέρεις τίποτα, δεν υπάρχει κριτική σκέψη. Ένα ζωντανό και εξελίξιμο οικοδόμημα δεν αποκομίζει τίποτα από έναν οπαδό του, χρειάζεται συνειδητά στοιχεία.

Επόμενα σχέδια

Σ: Θέλουμε να παίζουμε περισσότερες συναυλίες. Ωραίοι είναι οι δίσκοι, αλλά αν δεν παίζεις, δεν υπάρχει μπάντα. Και τώρα είμαστε σε φάση, που λόγω υποχρεώσεων, έχει σπάσει η φάση, ενώ περίμεναν μετά τον δίσκο να παίζουμε περισσότερα λάιβ. Οπότε το βασικό σχέδιο είναι να βγάλουμε ένα split EP με τους Ofisboyz.

-Και στην πραγματική ζωή, πέραν της μπάντας;

Ν: Ο καθένας μας έχει δύο πλευρές. Ως άτομο και ως μέλος της μπάντας. Όπου πάμε, συμμετέχουμε ως συγκρότημα. Αυτό δεν αναιρεί τις ατομικές επιλογές και σκέψεις του καθενός εκτός μπάντας, ούτε λογοδοτεί για αυτές. Σε αυτό που συμφωνούμε και προσβλέπουμε είναι η κατάργηση των τωρινών σχέσεων παραγωγής, η εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτή τη βάση, ο καθένας μας δραστηριοποιείται ανάλογα -και διαφορετικά πολλές φορές.

-Θα προλάβουμε να ζήσουμε αυτόν τον στόχο;

Ν: Είναι πιθανό. Μας περνάνε σα δεδομένο πως αυτό είναι αδύνατο, αλλά έχουν υπάρξει πολύ πιο σκοτεινές περίοδοι. Σκέφτομαι πως το διαδίκτυο, ακόμα και έτσι εμπορευματοποιημένο, έχει συνεισφέρει στη διάδοση ιδεών και γεγονότων που θα είχαν μείνει στο σκοτάδι. Και επιβεβαιώνεται η διαλεκτική φύση του σύμπαντος. Ό,τι και να γίνει, το χειρότερο κακό φέρει μέσα του το σπέρμα του καλύτερου καλού. Οι μικρές αόρατες “επαναστάσεις” συμβαίνουν κάθε μέρα ανάμεσά μας, η ποσοτική εξέλιξη υφίσταται εκ των πραγμάτων. Σε αυτήν τη βάση, υπάρχουν απροσδόκητα στιγμιαίες εκφάνσεις της, που αυτή η αλλαγή γίνεται ποιοτική, έχουμε απότομες κοινωνικές κατολισθήσεις, που δεν μπορείς να τις προδικάσεις, ούτε να καταδικάσεις ότι δε θα ξαναγίνουν. Εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, και θέλουμε να αποτελούμε το sound-track αυτής της διαδικασίας.

Photo: Filio Magenta