Τζιμ Σταρίδας: Από την Αυστραλία στην Αθήνα με ένα τρομπόνι και πολλές ανάσες…

Στη μακρινή Αυστραλία ζουν σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες, ενώ λόγω της κρίσης ο αριθμός τους έχει αυξηθεί ελαφρώς απο το 2011… Ο Jim Staridas έκανε την αντίθετη διαδρομή πριν 11 χρόνια για να επιστρέψει για λίγο (όπως πίστευε) στα πάτρια εδάφη..

Απο την Αυστραλία μας έρχεται ο Τζιμ Σταρίδας και ως ομογενής μας δίνει μια άλλη νότα της ελληνικής ψυχής. Ο Τζιμ μεγάλωσε εκεί με μητέρα Αυστραλή και πατέρα Έλληνα από την Ήπειρο. Τα βήματά του τον έφεραν στην Ελλάδα πριν 11 χρόνια.

Σιγά – σιγά με το τρομπόνι άνα χείρας, γυρίζει μέχρι και σήμερα όλη τη χώρα με τους γνωστότερους καλλιτέχνες της ελληνικής σκηνής. Είναι αισιόδοξος πως θα καταφέρει να παραμείνει στην Ελλάδα και να μεγαλώσει την οικογένειά του.

Τον συναντήσαμε στο Παγκράτι και με.. περισσότερες απο μια ανάσες μας μίλησε για την ζωή του στην Ελλάδα, τα επαγγελματικά του σχέδια και για ό,τι μέχρι σήμερα έχει καταφέρει.

Πώς προέκυψε στην ζωή σου το τρομπόνι;

Από μικρός έπαιζα λίγο πιάνο αλλά δε μ’ άρεσε καθόλου. Στο σχολείο μού έδωσαν ένα τρομπόνι, γιατί υπήρχε μια Big Band ορχήστρα και έπρεπε να παίζει και κάποιος αυτό το όργανο. Στην αρχή ούτε αυτό μου άρεσε, αλλά στην πορεία το έμαθα καλύτερα και τελικά το αγάπησα.

Ξέρεις πως στα ελληνικά σχολεία το να μιλήσει κάποιος για Big Band ορχήστρα είναι αστείο… Έχουμε Μουσικά Σχολεία τα οποία κάνουν πρακτικά μαθήματα στη μουσική, αλλά δύσκολα βλέπεις μεγάλες ορχήστρες.. Εδώ μας μιλάς για συμβατικό σχολείο και είχε την δυνατότητα μπάντας… Στα δικά μας μόνο θεωρία…

Ναι, και είναι πραγματικά κρίμα αν συμβαίνει αυτό. Γιατί η μουσική σου ανοίγει το μυαλό και τους ορίζοντες και σε μαθαίνει να ζεις καλύτερα.

Πώς ήταν η ζωή ενός μαθητή στην Αυστραλία εκείνη την εποχή;

Ήταν καταπληκτική. Τελειώναμε στις 3 και μισή το σχολείο, κάναμε αθλήματα και διάφορες δραστηριότητες, πηγαίναμε βόλτες, κλπ. Ως παιδί μεγάλωσα πολύ όμορφα στην Αυστραλία, όπως και ως φοιτητής αργότερα, μέχρι που έφυγα για να έρθω στην Ελλάδα.

Πόσο καιρό έπαιζες σε Big Band τρομπόνι;

Πέντε χρονια σε όλο το σχολείο και έπειτα πέρασα στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζα τζαζ μουσική. Στο τελευταίο έτος πέρασα μια περίοδο δύσκολη και δυστυχώς δεν ολοκλήρωσα το τμήμα. Απαιτούσε μεγάλη συγκέντρωση, που δυστυχώς εκείνη την περίοδο δεν είχα. Όταν έγινα 21, έκλεισα εισιτήρια για να έρθω στην Ελλάδα για διακοπές για 6 μήνες. Τελικά με κέρδισε και δε γύρισα ποτέ.

Πώς ήταν η πρώτη σου επαφή με την ελληνική πραγματικότητα του 2007 τότε;

Είχα ξαναέρθει στην Ελλάδα το 2004 με τον πατέρα μου. Κατάγεται από τα Ιωάννινα και τότε είχα φέρει το τρομπόνι μαζί μου και είχα βρει φίλους με τους οποίους παίζαμε μουσική τζαζ και είχαμε επαφή. Το 2007 τους είπα πάλι ”Κατεβαίνω Ελλάδα” και μου είπαν ” Ωραία φέρε το τρομπόνι μαζί”. Δεν ήθελα καθόλου τότε να παίζω, είχα κουραστεί, αλλά τελικά το έφερα μαζί μου.

Ευτυχώς το πήρα στην τελική και έπαιξα ένα καλοκαίρι στην Πάργα και στην πόλη των Ιωαννίνων. Τότε άρχισε πάλι να μ’ αρέσει…

Είναι διαφορετικό το να παίζεις σαν παίχτης και διαφορετικό να πρέπει να το σπουδάσεις…

Ναι, δεν ήμουν έτοιμος τότε για το πανεπιστήμιο, ενώ όταν έπαιζα ένιωθα διαφορετικά.

Στην Αυστραλία είχε τύχει να παίξεις  εκτός πανεπιστημίου;

Ελάχιστες φορές. Παίζαμε σε φεστιβάλ, σε συναυλίες του σχολείου. Δεν ήταν σε μπαρ ή  club. Παίζαμε σε θέατρο. Είχα χάσει λίγο την αγάπη για την μουσική.

Πότε αποφάσισες πως θες να ασχοληθείς επαγγελματικά στην Ελλάδα με τη μουσική;

Λογικά τον Οκτώβρη του 2007 θα έπρεπε να φύγω πίσω για την Αυστραλία, αλλά επειδή είχα περάσει τέλεια ήθελα να μείνω. Βέβαια, δεν είχα χρήματα, δεν μιλούσα ελληνικά, πολύ λίγα και αποφάσισα να πάω να δουλέψω στην Αγγλία σε μια παμπ και να γυρίσω καλοκαίρι Ελλάδα. Έκλεισα εισιτήρια και θα έφευγα Σαββάτο πρωί.. Παρασκευή βράδυ ένας φίλος μου θα έπαιζε σε ένα μαγαζί στα Γιάννενα και μου πρότεινε να πάρω το τρομπόνι και να τζαμάρουμε. Δε θυμάμαι τι παίξαμε, αλλά ο εργοδότης τότε άρχισε να με ρωτά τι όργανο είναι αυτό, γιατί καταλαβαίνεις στα Γιάννενα πόσοι να έπαιζαν τρομπόνι.. Ήταν περίεργο.. Υπάρχουν παιδιά που παίζουν αλλά ήταν περίεργο για την επαρχία. Μου πρότεινε να μείνω εκεί και να δουλέψω. Απο εκεί ξεκίνησε να γίνεται δουλειά…

Πώς ένιωσες που τελικά έμεινες στην Ελλάδα;

Ντρεπόμουν πολύ που δεν ήξερα ελληνικά. Ευτυχώς υπήρχαν τα υπόλοιπα παιδιά στην μπάντα που με βοηθούσαν και βγαίναμε για καφέ και προσπαθούσαν να μου μάθουν. Μέχρι να λυθεί η γλώσσα μου πέρασαν 3-4 χρόνια. Ποτέ δε σκεφτόμουν να μείνω και να δουλέψω Ελλάδα, γι’ αυτό το λόγο δεν πήγα και σε κάποιο σχολείο να μάθω να γράφω, να διαβάζω ή να μιλώ.

Πόσο καιρό έμεινες Γιάννενα και πότε ήρθες στην Αθήνα;

Έμεινα 18 μήνες και έγινε μια συναυλία με τους Locomondo στα Γιάννενα κάποια στιγμή. Τότε έπαιζε τρομπόνι ο Αντώνης Ανδρέου, ο οποίος είναι φοβερός παίχτης και τον γνώρισα σε αυτήν τη συναυλία. Μου είπε  πως θα πήγαινε σε ένα Ωδείο στην Αθήνα να διδάξει τζαζ τρομπόνι και μου πρότεινε να κατέβω στην Αθήνα. Τότε ψαχνόμουν πάλι στο αν θα μείνω ή θα φύγω για την Αυστραλία και τελικά αποφάσισα γιατί όχι; Ήμουν ακόμα 21 ετών και δεν έβλεπα πως με την μουσική θα πήγαινε κάπου. Πίστευα πως έπρεπε κάποια στιγμή να πάρω την ζωή μου στα σοβαρά και να δω τι μπορώ να κάνω ώστε να μπορώ να έχω χρήματα και να ζω ανεξάρτητος.

Ο Αντώνης με έπεισε να κατέβω Αθήνα και πως σιγά σιγά θα βρω τρόπο να βρω το δρόμο μου στη μουσική. Τότε αποφάσισα πως για κάποιο καιρό θα γίνω μουσικός και θα το δω πιο σοβαρά. Για τρία περίπου χρόνια μάθαινα κοντά του και έπαιζα σε διάφορες μπάντες.

Η πρώτη μπάντα που σε φιλοξένησε στην αγκαλιά της στην Αθήνα ποια ήταν;

Του Σπύρου Γραμμένου. Γιαννιώτης και ο ίδιος. Με βοήθησε πραγματικά αυτός ο άνθρωπος και κατεβήκαμε σχεδόν μαζί εκείνη την εποχή.

Ο στίχος του Σπύρου Γραμμένου είναι ιδιαίτερος με πολύ χιούμορ.. Τα καταλάβαινες τα αστεία αυτά;

Ο Σπύρος μου έμαθε ελληνικά και μου έμαθε και το ελληνικό χιούμορ. Εκείνος φταίει για αυτό. Προσωπικά γελάω πολύ με ό,τι πει ή κάνει ο ίδιος. Παίζαμε στο δρόμο, στα νησιά, στο Αλάβαστρον στο Παγκράτι.

Μια απο τις πρώτες μου συνεργασίες επίσης ήταν ο Leon of Athens, επίσης φοβερός τύπος που παίζουμε ακόμα. Τώρα είναι στο Λονδίνο και εργάζεται.

Πότε προσγειώνεσαι και με τα δύο σου πόδια στο χώρο της μουσικής και θεωρείς πως πλέον έχει βρει το επάγγελμά σου;

Το 2012 με πήρε τηλέφωνο ο Κωστής Μαραβέγιας να ηχογραφήσουμε ένα δίσκο του και μετά με πήρε και στην μπάντα του. Από εκεί ξεκίνησαν πλέον οι μεγάλες συναυλίες και οι περιοδείες. Τότε άλλαξαν τα πράγματα για μένα και μπορούσα να μείνω βγάζοντας καλά χρήματα. Ακόμα παίζουμε μαζί με τον Κωστή, ταυτόχρονα κάνω και άλλα χίλια πράγματα.
Παίζω αρκετά συχνά στη Δημοτική ορχήστρα Αθηνών, μια πολύ ωραία μπάντα. Με δύο άλλους φίλους έχουμε μια λάτιν μπάντα που παίζουμε Cumbia μουσική, και είμαι δάσκαλος στο Ωδείο Φακανά αλλά δυστυχώς δεν έχω μαθητές. Δεν υπάρχουν πολλοί μαθητές που θέλουν να μάθουν τρομπόνι.

Είναι ακριβό σαν όργανο το τρομπόνι; Μήπως είναι αυτός ένας ανασταλτικός χαρακτήρας;

Μπορείς να πάρεις ένα ακριβό τρομπόνι αλλά υπάρχουν και τα μαθητικά τρομπόνια που είναι φθηνά. Υπάρχουν επιλογές πλέον.. Υπάρχουν και τα πλαστικά τρομπόνια τα οποία είναι σούπερ. Είναι ωραίο όργανο. Απλά στην ελληνική κουλτούρα είναι περισσότερο γνωστά σαν πνευστά όργανα τα κλαρίνα.

Μου είχε πει ο παππούς μου μια φορά στα Γιάννενα ”Τι είναι αυτό το τρομπόνι; Γιατί δεν έμαθες κλαρίνο να γουστάρω και εγώ; ” Δεν είχε δει ποτέ στην ζωή του τρομπόνι.

Ξερεις πως μια τέτοια επιλογή θα σου άνοιγε ορίζοντες στην ελληνική επαρχία με τα πανηγύρια…

Ναι, και είναι ωραίες γιορτές αυτές με τα κλαρίνα.

Δυστυχώς δεν επέλεξες το όργανο και δεν έζησες και εποχές ΠΑΣΟΚ.. Δεν ξέρω αν σε έχουν ενημερώσει για το ΠΑΣΟΚ..

Το ακούω συνέχεια παντού…

Το ΠΑΣΟΚ πολλά κλαρίνα και λεφτά… Τώρα μόνο κλαρίνα μας έχουν μείνει… Και κάτι νταούλια απο την πρώτη φορά αριστερά..

Δεν έχω πολλά να πω πάνω σε αυτό. Δεν ξέρω την πολιτική ιστορία πολύ καλά, αλλά καταλαβαίνω τι γίνεται με όσα ζω. Ο παππούς μου συχνά μου έλεγε ιστορίες για το πώς ήταν κάποτε τα πράγματα πριν την κρίση αλλά και για ιστορίες από τον πόλεμο…

Αφήνω κατά μέρος τα πολιτικά και θέλω να πεις τι σε ενοχλεί στην ελληνική νύχτα;

Το κάπνισμα, το οποίο απαγορεύεται αλλά κανένας δεν το σέβεται. Είναι πολύ κακό για την υγεία και ταυτόχρονα για μένα που παίζω πνευστό όργανο μια ατμόσφαιρα γεμάτη καπνό δε με βοηθά καθόλου όταν παίζω. Το υπερβολικό ξενύχτι… Που παίζεις μέχρι τα ξημερώματα… Στην Αυστραλία δεν υπάρχει αυτό. Η μητέρα μου όταν ήρθε εδώ, έπαιζα σε ένα μαγαζί απο την μια ως τις 6 το πρωί και κάθισε να με ακούσει. Στο τέλος της είπα ”Μπράβο μαμά, δεν ήξερα πως μπορούσες να το κάνεις αυτό κι εσύ”.
Δεν πιστεύω πως θα το ξαναέκανε.

Και κάτι καλό στην ελληνική νύχτα;

Η πολλή μουσική καθημερινά. Στην Αυστραλία δεν υπάρχει αυτό. Παίζουν Παρασκευή ή Σαββατοκύριακο.

Σε αγχώνει αυτή η νομαδική ζωή του μουσικού καθώς θα μεγαλώνεις;

Σίγουρα. Θα ήθελα να ασχοληθώ πιο πολύ στο μέλλον σαν καθηγητής ή ενορχηστρωτής.

Με ποιους άλλους καλλιτέχνες έχεις συνεργαστεί στο παρελθόν;

Λεωνίδας Μπαλάφας, Θάνος Μικρούτσικος, Άννα Βίσση, Άλκηστις Πρωτοψαλτη, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Μαρίζα Ριζου, Πάνος Μουζουράκης, Εισβολέας, και πολλά ακόμα, μεταξύ των οποίων και οι Kokolo, ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη με σπουδαίους μουσικούς. Χαίρομαι πολύ που μετά από 10 χρόνια συνεχίζω να παίζω με το φίλο μου Ακη Κακαγή, που ήταν και ο πρώτος φίλος που έκανα στα Γιάννενα…
Είμαι περήφανος που είχα την τιμή να παίξω με κάποιους σπουδαίους τζαζ μουσικούς στην Ελλάδα. Επίσης παίζω στις μπάντες Los Tre, Gumbo Ya Ya, Patatatiti και Tango With Lions.

Έχεις συμμετάσχει σε πολλές δισκογραφικές δουλειές άλλων. Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να δημιουργήσεις και εσύ ένα δικό σου δίσκο μαζί με την μπάντα σου;

Παίζω σε μια μπάντα που λέγεται Tango With Lions που έχουμε κάνει 2 δίσκους μαζί. Και θα ήθελα πολύ στο μέλλον να γράψω άλλους δίσκους με τις μπάντες που παίζω. Είναι πάντα ωραία να γράφεις τη δικιά σου μουσική και να δημιουργείς κάτι με άλλους ανθρώπους.

Θα ‘θελα να μας μιλήσεις λίγο για τη συνεργασία σου με τον Θάνο Μικρούτσικο. Τι συναισθήματα είχες που έπαιξες δικές του συνθέσεις και αν γνωρίζεις λίγο την ιστορία του δίσκου…

Ήτανε πολύ ωραία εμπειρία να παίζω με τον Θανο Μικρούτσικο. Πέρυσι παίξαμε σε 3 συναυλίες την Καντάτα για τη Μακρόνησο, που είχε γράψει το 1976. Για μένα ήταν κάτι πάρα πολύ διαφορετικό και κατάλαβα από αυτό πόσο σπουδαίος συνθέτης και πραγματικός μουσικός είναι. Στις συναυλίες του συνειδητοποίησα πόσο πολύ τον αγαπάει ο κόσμος, και όχι άδικα. Είναι επαγγελματίας, έχει μοναδική αίσθηση χιούμορ και πάντα στις πρόβες, στο στούντιο και στις συναυλίες του υπάρχει θετική ενέργεια.

Νοσταλγείς καθόλου την Αυστραλία μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια;

Δε θέλω να γυρίσω τώρα, αλλά πάντα τη νοσταλγώ.

Έχεις σκεφτεί να γυρίσεις πίσω στην Αυσταλία τώρα που πρόκειται να κάνεις οικογένεια;

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Ειδικά τώρα που έγινα πατέρας. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά θέλω να πιστεύω πως αν τελικά δε φύγουμε, θα βρούμε ένα καλό σχολείο και θα μπορούμε να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας σωστά.

Σε ευχαριστούμε πολύ.