Ο Παύλος που γεννήθηκε σαν σήμερα!

Πάνε εννέα παρά κάτι χρόνια που στις δικές μας παρέες όταν λέμε Παύλος, δεν χρειάζεται να πούμε επίθετο, εννοείται. Έγινε ο Παύλος των πλατειών, των δρόμων, των παιδιών, των τραγουδιών, των φεστιβάλ, του κινήματος! Αυτό ήταν δηλαδή και όσο ζούσε!

Σήμερα που λες ο Παύλος, που τώρα πια όλοι τον ξέρουν με το όνομά του το μικρό, θα γινόταν 43! Τι 43 ρε ο Παύλος, ένα πανέμορφο, αιώνιο, μικρό παιδί. Ο Παύλος, 43!

Κάποιοι λένε πως οι ήρωες δεν ζουν πολύ, δεν γερνούν, πεθαίνουν νέοι ή δολοφονούνται πριν προλάβει ο χρόνος να φθείρει το σώμα και το μυαλό τους. Ήρωας σε καιρό ειρήνης, που λέει κι η Μάγδα…Ήρωας ο Παύλος δεν ήθελε να γίνει, να αλλάξουμε τον κόσμο ήθελε, μέσα από τη μουσική, από το δρόμο και την πάλη με το φασισμό.

Ο φασισμός τον δολοφόνησε εν ψυχρώ, μια μέρα, σε δημόσια θέα, όπως είχε προβλέψει ο ίδιος. Τον δολοφόνησε για να μην κλείσει τα σαράντα, να μην προλάβει να παλέψει άλλο εναντίον του, να μην προλάβει να τον τσακίσει.

Μα ο φασισμός, δεν προέβλεψε καλά. Γιατί ο Παύλος, που πέθανε όρθιος, περήφανος και μαχομένος, όπως ακριβώς έζησε, “πήρε τον κόσμο ολόκληρο στα δυο του χέρια” και έδειξε το δρόμο σε ένα αντιφασιστικό κίνημα, που είχε ίσως επαναπαυθεί. Έφυγε, μα άφησε πίσω του ένα μεγάλο χρέος, να τιμωρηθεί το τέρας που μάς τον στέρησε, να τσακιστεί μια για πάντα, να γίνουν οι Παύλοι όλου του κόσμου από εδώ και πέρα σαράντα, εκατό χρονών…να γελούν, να τραγουδούν και να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους!

Κι εμείς γιορτάσαμε αγκαλιασμένοι έναν Οκτώβρη την πρώτη νίκη απέναντι στους δολοφόνους του! Τα κατάφερες Παύλο, τα καταφέραμε! Δεν σε ξεχνάμε Παύλο, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

Τα γενέθλιά σου τα γιορτάζουν οι φίλοι σου κάθε χρόνο! Συνεχίζουν όσα ονειρεύτηκες!

Σήμερα ο Παύλος θα έκλεινε τα 43! Ίσως να κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό κορίτσι που θα το φώναζε Μαγδούλα ή έναν μικρό Παναγιώτη ή και τους δυο μαζί, δεν ξέρω. Δεν προλάβαμε να μάθουμε. Σίγουρα θα κρατούσε κάτι όμορφο στην ψυχή του.

Ο Παύλος που γράφτηκε στην ιστορία.

“Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά, 
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια, 
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά, 
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.
Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά, 
που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια
κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά, 
κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια.
Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.
Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου, 
ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου.
Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να `ρθουν
σ’ αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει, 
αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν
σ’ αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη”

Killah P