10 αβάσταχτα κλισέ που λέει κάθε κυβέρνηση για τις πυρκαγιές…

Μια ενδεικτική λίστα με τις ανοησίες που ακούμε σχεδόν κάθε καλοκαίρι.

Η κυβέρνηση έχει ολοκληρωμένο σχέδιο

Ασφαλώς και έχει. Συνοψίζεται στα εξής κωδικοποιημένα βήματα: πυρκαγιά – εμπρησμός, ανεμογεννήτριες, οικόπεδα, ξενοδοχεία. Με δυο λόγια, η γη γίνεται εμπόρευμα. Και αυτό δεν έτυχε. Πέτυχε…

Κατανοούμε τον πόνο των συμπολιτών μας

Αν δεν κατανοήσει τον πόνο ενός άστεγου ο Βαρβιτσιώτης ή ο Παπαδημούλης, τότε ποιος; Αν δεν πονέσει για το δάσος ο πρωθυπουργός που είπε “έτσι και αλλιώς θα καεί κάποτε, γιατί να μην κάνουμε ξενοδοχείο;”, τότε -πείτε εσείς- ΠΟΙΟΣ; Αν δε νιώθουν τους πυρόπληκτους αυτοί που βλέπουν να “καίγεται η γούνα” τους, επικοινωνιακά μιλώντας, ε τότε ΠΟΙΟΣ; Δεν απαντάτε…

Κανείς δεν τα βάζει με τη φύση…

Αν ο άνθρωπος δεν τα “έβαζε με τη φύση”, σήμερα δε θα υπήρχε ως είδος. Όταν οι αρχές ενός κράτους δηλώνουν πως δεν έχουν τη δύναμη να το κάνουν, μας οδηγούν προς τον αφανισμό και μας γυρίζουν στην εποχή των πρωτόγονων, πριν καν σχηματιστούν κοινωνίες. Η κρατική αδιαφορία όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι βαθιά ταξικό -και βασικά δεν είναι αδιαφορία, αλλά καθορισμός προτεραιοτήτων…

Είχαμε ακραία-πρωτόγνωρα φαινόμενα

Κάθε χρόνο φυσάν μελτέμια, πνέουν ισχυροί άνεμοι στα νησιά και την επικράτεια. Κάθε χρόνο καιγόταν η Εύβοια, χτυπώντας καμπανάκι κινδύνου στου κουφού την πόρτα. Το μόνο ακραίο – πρωτόγνωρο σε όλα αυτά είναι ο πολιτικός παχυδερμισμός όσων επικαλούνται αυτές τις -όχι πολύ πρωτότυπες- δικαιολογίες, ως πρόσχημα για τα δικά τους (μη) πεπραγμένα.

Όπου ήταν δάσος, θα ξαναγίνει δάσος

Στη θέση του δάσους θα φυτρώσει ένα δάσος ανεμογεννήτριες, οικόπεδα, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις. Μια ζούγκλα επιχειρηματικών συμφερόντων, που τρέφεται από τις σάρκες μας και τα αποκαΐδια, αφού πρώτα χτίσει προφίλ ως “ανάδοχος αναδασωτής”.

Φταίνε τα πεύκα, τα κουκουνάρια, τα φλεγόμενα ζώα

Να ένα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας, με τον χαρακτηριστικό τίτλο “πεύκα, όπως λέμε δαδιά” από τον… Αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Μεσιτών -ευχαριστούμε, καταλάβαμε…

Φταίει η χλωρίδα και η πανίδα, το δάσος ως οικοσύστημα που φυτρώνει πάνω στα φιλέτα, ο θεός που μας μισεί, μα πάνω από όλα το κρασί. Ποτέ όμως οι εκάστοτε κυβερνώντες…

Συχνή παραλλαγή: φταίνε τα αυθαίρετα κτίσματα, που δεν άφησαν διέξοδο στη θάλασσα. Λες και φύτρωσαν μόνα τους, χωρίς να κερδίζουν από αυτά συγκεκριμένα συμφέροντα, με την ανοχή των αρχών.

Φταίει η κλιματική αλλαγή

Όταν τελειώνει η ενοχοποίηση των θυμάτων, που είχαν χτίσει πάνω στη θάλασσα πχ, έρχεται η ενοχοποίηση του ανθρώπινου είδους -γενικά και αόριστα- γιατί “δε μας αξίζει αυτός ο πλανήτης” και τώρα μας “τιμωρεί”. Και δίνει επίσης ένα πολύ ωραίο άλλοθι σε κάθε κυβέρνηση που δεν μπορεί ασφαλώς να τα βάλει και με την κλιματική αλλαγή…

Για εμάς πάνω απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ζωή…

Γι’ αυτούς πάνω απ’ όλα είναι η θεσούλα τους, η εικόνα τους και το πολιτικό κόστος. Εκκένωσαν ολόκληρες κατοικημένες περιοχές για να μη φορτωθούν την ευθύνη για ένα νέο Μάτι. Κι άφησαν τις ζωές που… σώθηκαν, μαύρες και κατεστραμμένες, χωρίς σπίτια, δουλειά, προοπτική και στον ήλιο μοίρα.

Κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό

Είναι αλήθεια. Έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να διαλύσουν την πυροσβεστική και την αντιπυρική προστασία. Τώρα λένε τους πυροσβέστες ήρωες, αλλά τους αφήνουν αβοήθητους -όπως ακριβώς με τους γιατρούς-υγειονομικούς και την πανδημία…

Δεν είναι τώρα η ώρα της αυτοκριτικής

Θα την κάνουν “καλύτερα” όταν ξεχαστεί το θέμα, για να το θάψουν. Αν ξεφύγει η κατάσταση, θα θυσιάσουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να τον βολέψουν κάπου μετά. Τώρα όμως δεν είναι ώρα για αυτοκριτική, παρά για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα: θα αποδοθούν ευθύνες… Και θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο… -αυτό πλέον το αποφεύγουν και οι ίδιοι, γιατί ακούγεται σχεδόν ειρωνικό…