Το κρύο και οι πρόσφυγες

Έχουν ενταθεί τις τελευταίες μέρες οι φωνές για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στο κολαστήριο της Μόριας. Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι αναλογίζονται τι συμβαίνει εκεί. Άλλοι, λιγότερο μυημένοι ρωτούν να μάθουν, από ενδιαφέρον ή περιέργεια τι υποδομές υπάρχουν για αυτούς τους ανθρώπους και απορούν όταν μαθαίνουν πως οι περισσότεροι δεν έχουν θερμαντικά μέσα πέρα από το μπουφάν τους. Όσο πέφτει ο υδράργυρος, τόσο μεγαλώνει και η αγανάκτηση. Και πώς να μη συμβεί αυτό; Όλοι εμείς κρυώνουμε και δεν ξεμυτίζουμε από τα σπίτια μας. Παίρνουμε αγκαλιά τη σόμπα, βάζουμε στο φουλ το ηλεκτρικό υπόστρωμα, ξύνουμε τον πάτο της δεξαμενής του πετρελαίου και φοράμε δυο σειρές ισοθερμικά. Πόσο εύκολο είναι να φανταστούμε ότι απόψε το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι θα κοιμηθούν στους -2 με μοναδικά όπλα μια σκηνή σαν αυτές που χρησιμοποιούμε τα καλοκαίρια στα κάμπινγκ και όσα ρούχα μπορούν να φορέσουν πάνω τους;

Αλλά σε όλη αυτή τη συζήτηση υπάρχει ένα πρόβλημα. Την κάνουμε –για την ακρίβεια οι περισσότεροι την κάνουν- μόνο σε ακραίες περιπτώσεις. Όταν έχουμε ακραία καιρικά φαινόμενα αυξάνεται κατακόρυφα το ενδιαφέρον και η… φιλανθρωπία μας. Δεν είναι καινούριο το φαινόμενο, το ζήσαμε και πριν τρια χρόνια στην Ειδομένη.

Μόνο που δίνοντας έμφαση μόνο στις ακραίες καταστάσεις λησμονούμε την καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που τουλάχιστον στη Μόρια έχει περιγραφεί με πολλά λόγια που όλα καταλήγουν σε ένα χαρακτηρισμό: κολαστήριο. Αν αναλογιστεί κανείς ότι εκτός από τις γενικότερα εξευτελιστικές και απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζουν αυτοί οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν σε μόνιμη βάση τον καιρό, οι συνθήκες γίνονται αδιανόητες. Η Λέσβος (και η Μυτιλήνη για να θυμηθούμε τον Πρωθυπουργό) είναι ένα νησί στο οποίο βρέχει συνέχεια. Κάθε μέρα. Και βρέχει πολύ. Και βρέχει ασταμάτητα. Σε τέτοιο βαθμό που μπροστά στη Μυτιλήνη το Λονδίνο μοιάζει ηλιόλουστο. Οπότε η σωστότερη περιγραφή της Μόριας είναι ένα κολαστήριο που συνέχεια βρέχει, εκτός από τις μέρες που έχει παγωνιά και εκείνες που έχει καύσωνα. Και αλήθεια, τι θα γίνει σε λίγες μέρες που θα φύγει ο Τηλέμαχος και θα εξομαλυνθούν οι καιρικές συνθήκες; Θα είμαστε το ίδιο θυμωμένοι, ανήσυχοι και ευαισθητοποιημένοι που τόσοι άνθρωποι, βρέφη, μωρά, παιδιά, ανάπηροι, ηλικιωμένοι, ασθματικοί, έγκυες, λεχώνες, καρκινοπαθείς και άλλοι, θα κοιμούνται στην ίδια σκηνή με 5 βαθμούς και συνεχείς καταρρακτώδεις βροχές; Θα σκεφτούμε ότι τα πόδια τους έχουν γίνει ένα με τη λάσπη; Ότι εκεί που θα στεγνώνουν θα ξαναβρέχονται γιατί τα υπόστεγα δεν φτάνουν; Ότι θα περιμένουν να πάρουν το φαγητό τους στη βροχή και αν ποτέ τα καταφέρουν αυτό θα γίνει σούπα με βρόχινο νερό;

Τέλος, θα σκεφτούμε γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι να τιμωρούνται έτσι; Τι έγκλημα έκαναν και ποια ποινή εκτίουν; Η Ε.Ε. του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας τους έχει εγκλωβίσει εδώ και η ελληνική κυβέρνηση είναι το ίδιο συνένοχη κι ας ξέρει να εκφράζεται πομπωδώς για τον δήθεν αντιρατσισμό της κι ας δείχνει το ψεύτικο ενδιαφέρον της την παραμονή της πρωτοχρονιάς στήνοντας επικοινωνιακά σόου με κάλαντα και κουραμπιέδες στο Μέγαρο Μαξίμου.

ΥΓ. Καλή χρονιά να έχουμε, αν και δεν το βλέπω!