Αφέντες και δούλοι

Το σύνολο της υλικής και της άυλης δημιουργίας της ανθρώπινης κοινωνίας δηλώνει περίτρανα την ήττα του ανθρώπου από τον άνθρωπο…

Πάντα υπάρχει ο μύθος που λειτουργεί και επιβάλλεται αλλά παράλληλα υπάρχει και το πνεύμα της αλήθειας που επιβεβαιώνει  εμφανώς πως ο άνθρωπος είναι και θύτης και θύμα…

Η βούληση του νοητικού όντος όμως δεν πρέπει να εγκλωβίζεται σε επίπλαστες αξίες που μειώνουν το κύρος του κι η άδικη πράξη που παραβιάζει το θεσμικό ή το φυσικό δίκαιο δεν πρέπει να περιστέλλει την ψυχική και τη διανοητική του ικανότητα…

Έχει νόημα άραγε σ’ αυτό το  επίπεδο της κοινωνικής εξέλιξης οι συνειδήσεις να καθοδηγούνται από δόγματα, από δεισιδαιμονίες κι από μυθεύματα;  

Η αληθινή δημιουργία προϋποθέτει την άρνηση κάθε αυθεντίας κι η απελευθέρωση του πνεύματος είναι το στοιχείο εκείνο που μπορεί να προσδώσει ένα υψηλότερο νόημα για τη ζωή, τέτοιο που δεν θα επιτρέπει καμιά αμφιλογία  και κανέναν διπολισμό για  την ιδιαιτερότητα και για το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης…

Το επίπεδο των γνώσεων της επιστήμης, της τεχνολογίας αλλά και της φιλοσοφίας έχουν δημιουργήσει ένα ψυχικό και πνευματικό κολοσσό  που μπορεί να επιβεβαιώσει κατά τρόπο αναμφισβήτητο πως η αυθεντία του αφέντη υπάρχει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ο δούλος κι η αυθεντία του θεού υπάρχει γιατί υπάρχει ο βροτός κι ο συμβιβασμένος άνθρωπος…

Κι είναι απόλυτα βέβαιο πως η απαξίωση κι η περιφρόνηση του σύμφυτου φόβου, του δέους της ζωής και του πανικού του θανάτου   καθιστούν αυτόματα το κυριαρχικό δικαίωμα του αφέντη θεού παράλογο, μάταιο κι ανώφελο…

Αυτή η άνιση μάχη που μαίνεται αιώνες τώρα αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη κι ανυποχώρητη, αξιώνει  επιτακτικά την άνευ όρων υποταγή του ηττημένου στο μισερό και φρικαλέο νικητή…

Όμως, τα αξιόπιστα δεδομένα γοργοποδίζουν στο χώμα εκμηδενίζοντας  το χρόνο και την απόσταση κι οριοθετώντας νέους ορίζοντες που δε μπορούν πλέον να θρέψουν και να συντηρήσουν καμιά  αυταπάτη και καμιά μυθοπλασία…

Ο παράδεισος επί της γης είναι πάντα ανοιχτός κι ορατός στις αισθήσεις μας και κανείς δε μπορεί να ορθώσει τείχη   για να αποσκεπάσει τις πόρτες και τα παραθύρια του.

Κι είναι απόλυτα σίγουρο: Η ψευδαισθησία κι η πλάνη που μας υποδουλώνουν σήμερα, αύριο θα καταρρεύσουν σα χάρτινος πύργος όταν οι φωτεινές ιδέες των ζηλωτών θα ριζοβολήσουν  κάτω από το φως ήλιου και θ’ απλώσουν φύλλα και γερά κλαδιά…

Γιατί είναι όντως μάταιο να αρνείσαι πεισματικά να δεις αυτό που πλέον είναι ορατό και απτό στο όνομα κάποιων αξιοκαταφρόνητων αλλά συγχρόνως τόσο επιζήμιων και  καταστροφικών παραδόσεων…

Μοναδική διέξοδος είναι η κατανόηση κι η εμπέδωση του λόγου της πραγματικής αλήθειας που πηγάζει από την αντικειμενική πραγματικότητα.  Όμως, πρέπει να είμαστε ακώλυτοι και αγαθόβουλοι για να στρατευτούμε  σ’ αυτή τη εξαίσια διαδικασία που εναντιώνεται στην παραπλάνηση και στην παγίδευση.

Κάθε άρνηση  που προσκρούει στην αναγκαιότητα, κάθε εφησυχασμός και κάθε επανάπαυση απέναντι σ’ αυτή την αέναη  διαμάχη που έχει αποκτήσει πλέον στέρεα υλική βάση, δηλώνει ανάκρουση, οπισθοχώρηση και υποτροπή….

Όλα τα προβλήματα που παράγει τούτη η αυταρχική κοινωνική δομή που έχει καθιερωθεί ως απόλυτα φυσική συνθήκη, πηγάζουν από τον ανταγωνισμό κι από την διαπάλη  των κοινωνικών τάξεων που συγκρούονται αμείλικτα για την εκμετάλλευση και το σφετερισμό των κοινών φυσικών πόρων του πλανήτη…

Κι είναι προφανές, πως υπάρχει ακόμα η δυνατότητα για μια καθολική συνεννόηση για την εξεύρεση  μιας διευθέτησης που θα είναι ευεργετική κι επωφελής για το σύνολο των ανθρώπινων όντων της δημιουργίας…

Για ν’ αποκαλυφτούν όμως οι αιτίες που κρατάνε τον άνθρωπο σκυφτό κι υποταγμένο στο χώμα, είναι άμεση ανάγκη οι συνιστώσες του προβλήματος να ερευνηθούν σοβαρά και υπεύθυνα δίχως να αποκλείεται κι η  βία εκ μέρους των πολλών δεινοπαθούντων η οποία σαφώς βέβαια αποτελεί την έσχατη επιλογή…

Είναι γεγονός πως ο εξοστρακισμός μιας συγκεκριμένης κουλτούρας που έχει εδραιωθεί κι έχει σταθεροποιηθεί  μας φοβίζει, όμως κάθε κενό που θα δημιουργηθεί από την άρση της θα συμπληρωθεί αφού τη θέση του παλιού θα την καταλάβει μοιραία μια άλλη πρωτοποριακή και ριζοσπαστική  δυνατότητα.

Η εξέγερση  της συνείδησης δεν τέλειωσε μήτε θα τελειώσει ποτέ, αν το όνειρο του ανθρώπου δεν αποτελέσει πραγματικότητα. Κανένας πολιτισμός δε μπορεί  να διεκδικεί τη μονιμότητα του χαρακτήρα του και την οριστικότητά του γιατί όλα στη γη είναι παροδικά κι έχουν συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα…

Ο άνθρωπος ζει και δημιουργεί τους πολιτισμούς κι οι πολιτισμοί χάνονται μέσα στην πούλβερη και στον κουρνιαχτό  των αιώνων…

Ας μην υπερασπιζόμαστε λοιπόν μόνο αυτό που έχουμε κατακτήσει αλλά ν’ αγωνιούμε και για κείνο που πρόκειται να κατακτήσουμε στο μέλλον γιατί το μέλλον αποτελεί την μέγιστη πρόκληση για τη άοκνη κι αβράδιαστη νοητική μας λειτουργία, για την κλιμακούμενη κι εποικοδομητική δραστηριότητά της…

Είναι καιρός να πάψουμε να στιγματίζουμε το διάλογο, είναι καιρός να αφουγκραστούμε με προσοχή κάθε έμπνευση και κάθε στοχασμό που γεννά το δημιουργικό ανθρώπινο πνεύμα.

Δείτε: η άρχουσα τάξη επαίρεται και θριαμβολογεί για την ηγεμονία της όμως την υλική και την πνευματική απελευθέρωση πρέπει να τη διεκδικήσουν από κοινού κι όλοι οι κατατρεγμένοι κι οι παραγκωνισμένοι της γης…

Με τη συστηματική καλλιέργεια του νου, με τις καινούριες και καινοτόμες ιδέες ας επιφορτιστούν με την φροντίδα οι καταπιεσμένοι ν’ αποδώσουν στους έχοντες και στους κατέχοντες τις ενοχές, τις τύψεις και την αισχύνη κι όλα εκείνα τ’ αποκρουστικά και τα δυσάρεστα που συγκροτούν κι εξασφαλίζουν την ιδιοτέλεια και την ευδαιμονία…

Ο χρόνος ρέει κι όλα βρίσκονται σε μια διαρκή κι ατελεύτητη κίνηση κι η κοινωνία που πονά και ματώνει έχει ιερό χρέος κάθε ιδέα, κάθε όραμα, κάθε ελπίδα  να τα κάνει πράξη και ζωντανή παράσταση. Σε τούτη την ισχυρή διαπάλη που μαίνεται αιώνες τώρα, είναι ανάγκη να βασιλέψει επιτέλους η ηθική τάξη κι η πειθαρχία για να υπάρξει η αρμονική σχέση που θα συνδέσει άρρηκτα το άτομο με το οργανωμένο σύνολο, για να υπάρξει η απαιτούμενη προϋπόθεση που θα διασφαλίσει το αιτούμενο της κοινωνικής συνοχής…

Πρέπει να χρησιμοποιηθούν κύρια τα πνευματικά  όπλα για να συνεχιστεί ειρηνικά ο πόλεμος.

Οι νεκροί δεν έχουν φωνή (μόνο ιδέες καταγραμμένες στο χρόνο που υπήρξαν) κι οι ζωντανοί πρέπει να διακατέχονται από το μαγικό  οίστρο ενός έντονου συναισθήματος ανατροπής που θα τους ωθήσει να βγουν στους δρόμους και στις πλατείες μαζικά ανεμίζοντας στους νεφελοσκέπαστους ουρανούς τα κουρελιασμένα λάβαρα και τις φθαρμένες σημαίες του δίκιου τους.

Σε τούτη την ανεπίστρεπτη  πορεία του χρόνου, με την ελεύθερη βούληση των πολλών όλα μπορούν να κινηθούν σε μια θετική κατεύθυνση κι όλα, από την αντίδραση των ολίγων και των ισχυρών, μπορούν εύκολα να πλαστογραφηθούν, να διαστρεβλωθούν και να αλλοιωθούν επί σκοπώ…

Οι άνθρωποι αποφασίζουν και καθαρίζουν  με το παρόν το μέλλον τους. Την πραγματική ζωή όμως κανένας θεός και κανένας άνθρωπος δε μπορεί  να την εγκλωβίσει, να την νοθεύσει και να την εκτρέψει…

Ήμουν αισιόδοξος κι εξακολουθώ να ‘μαι ακόμα γιατί γνωρίζω καλά πως η δράση αποτελεί το ζωτικό στοιχείο που αντιστοιχεί στην αξιοπρεπή και γενναιόδωρη ζωή.

Ναι, η περίσταση ζητά επιτακτικά, οι κοινοί θνητοί να μπορέσουν επιτέλους να ιδούνε πέρα ‘’απ’ τα φαινόμενα’’ αυτό που προβάλλει και εκδηλώνεται σύντονα ως απαιτούμενο κι ως επιβεβλημένο, για να καταστούν ικανοί να ανασυγκροτήσουν ένα άλλο φρόνημα για την κοινωνία, για τον άνθρωπο και την προοπτική του, στη βάση των όρων που θέτουν εντατικά οι αγέραστες κι οι άφθαρτες αλήθειες του σύμπαντος…

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ