Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε τον Καζάκη! – Συνεργασία ΕΠΑΜ με τους “Ελεύθερους Έλληνες” του Τράγκα
Ο οικονομολόγος που έκανε όνομα στις πλατείες, συναντά τον συνεπή αντι-Μερκελιστή Τράγκα, για να μας προσφέρουν την ίδια ξινισμένη σούπα, με κορόνες περί κατοχής και εθνικής ανεξαρτησίας.
Και ο Νι-Νι; Και η Ραχήλ Μακρή; Και ο Δημήτρης Καζάκης;
Όλοι τους πέρασαν από τη μεγάλη σχολή του “αντιμνημονίου”. Και όλοι καταλήγουν στη συνεργασία με το κόμμα του Τράγκα “Ελεύθεροι Έλληνες”, που έρχεται να μας ξεσκλαβώσει 200 χρόνια μετά την παλιγγενεσία του 1821 και να ενώσει όλους τους τηλεθεατές των καναλιών του Κουρή, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους καταβολές.
Δεν έχει σημασία αν ο Νικολόπουλος ήταν βαμμένος Νεοδημοκράτης, έγινε Χριστιανοδημοκράτης, πέρασε την αντιμνημονιακή του φάση με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου και επιστρατεύτηκε στο δήμο Πάτρας, για να κόψει έδρες από τον Πελετίδη.
Δεν έχει σημασία αν η Ραχήλ Μακρή ήταν βαμμένη εθνικίστρια, που ξαναβγήκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεργάστηκε για ένα διάστημα με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και ύστερα ακολούθησε σόλο καριέρα, ξεδιπλώνοντας όλες τις αγαπημένες της ψεκασμένες θεωρίες.
Δεν έχει σημασία αν ο Καζάκης ήταν πριν από 30 χρόνια στο ΚΚΕ και πριν από 10 χρόνια στις πλατείες, ως εκκολαπτόμενος τηλε-αστέρας, που την πάτησε γιατί πόνταρε στο καμένο χαρτί της συνεργασίας με τον Παπαθεμελή.
Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για πολιτικές ανεμοδούρες, που προσαρμόζουν ευέλικτα τις αρχές τους και τις συμμαχίες τους. Δεν έχει σημασία αν πλασάρουν την ξινισμένη σούπα του αντιμνημονιακού χυλού. Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για γραφικές φιγούρες, επίδοξους φυρερίσκους και τηλεοπτικούς κεκράκτες που συνθέτουν ένα εκρηκτικά απωθητικό μίγμα.
Σημασία έχουν οι διεργασία. Να συνεχίζει να ανακατεύεται ο χυλός, να δίνει την εντύπωση της πολυφωνίας, της εναλλακτικής επιλογής. Να παγιδεύσει μερικές συνειδήσεις που καταλαβαίνουν ότι κάτι πάει λάθος, αλλά δεν έχουν τα εργαλεία να το εντοπίσουν και μένουν στις θολές κορόνες περί Μερκελισμού και εσωτερικής κατοχής. Και βασικά να ποτιστούν με το δηλητήριο της εθνικής ιδέας, για να μη χρειαστεί ποτέ να σκεφτούν ταξικά για το έθνος των εργαζομένων, που καλείται διαρκώς να πληρώσει τα σπασμένα.